Declaración d'Independencia de Palestina
La Declaración d'independencia de Palestina foi redactada pol poeta palestín Mahmoud Darwish y proclamada por Yasser Arafat, líder de la Organización pa la Lliberación de Palestina (OLP) el 15 de payares de 1988 en Arxel.[1] Fuera primeramente aprobada pol Conseyu Nacional Palestín,[2] l'órganu llexislativu de la OLP, con 253 votos a favor, 46 en contra y 10 astenciones. Foi lleíu na sesión de clausura del 19º Conseyu Nacional Palestín ante una ovación de los asistentes. Al terminar la llectura de la declaración, Arafat, como presidente de la OLP, asumió'l cargu de "Presidente de Palestina".[3]
A pesar de la proclamación unillateral del Estáu de Palestina, nel momentu de la declaración la OLP nun exercía control sobre nengún territoriu,[4] y designó Xerusalén como la capital de Palestina,[n. 1] que s'atopaba so control d'Israel y declarada capital d'esti estáu. Por ello, esta declaración d'independencia foi interpretada como un xestu simbólicu.[1]
El 28 d'ochobre de 1974, el cume de la Lliga Árabe celebrada en Rabat designó a la OLP como'l "únicu representante llexítimu del pueblu palestín, y repitió el so derechu a establecer un Estáu independiente d'urxencia".[5]
Reconocíu por 94 países tres la so proclamación,[6] l'Estáu palestín escarez d'independencia de facto, y la so estensión xeográfica identifícase xeneralmente colos Territorios Palestinos. En xineru de 2012, 130 países miembros de la ONX reconocieren formalmente l'Estáu de Palestina.[7]
Conteníu
La declaración referir a la rexón de Palestina, como la definía'l Mandatu Británicu de Palestina, incluyendo la totalidá d'Israel, según Cixordania y la Franxa de Gaza. Faía referencia al Plan de la ONX pa la partición de Palestina de 1947 (que sirvió como base pa la declaración d'independencia d'Israel) y les "resoluciones de la ONX dende 1947" polo xeneral. Invocaba'l plan de partición como declaración de llexitimidá pa un Estáu palestín, anque los palestinos negar a aceptar el resolución de partición (n'oposición a Israel, que sí aceptó'l plan de la ONX).
La declaración nun reconocía explícitamente el Estáu d'Israel. Sicasí, un documentu amiesto mentaba explícitamente la Resolución 242 del Conseyu de Seguridá de les Naciones Xuníes,[8] y les declaraciones de Yasser Arafat en Xinebra un mes más tarde fueron aceptaos polos Estaos Xuníos como abondos pa esaniciar les ambigüedaes na declaración.[9] Sobre la base d'estes declaraciones, puede interpretase que la declaración reconoz a Israel nes sos fronteres anteriores a 1967, previes a la Guerra de los Seis Díes.
La referencia de la declaración a Palestina como la "tierra de los trés relixones monoteístes" foi interpretada como la reconocencia de la conexón histórica xudía cola rexón, en llugar d'argumentar que los xudíos son colonos o estranxeros na mesma. Refiriéndose a "la inxusticia histórica infligida al pueblu árabe palestín qu'anició la so dispersión y privación de la so derechu d'autodeterminación", recordó la declaración del Tratáu de Lausana (1923) y la Resolución 181 de l'Asamblea Xeneral de les Naciones Xuníes como muestres de sofitu a los derechos de los palestinos y de Palestina. La declaración de siguío, proclamaba un "Estáu de Palestina nel nuesu territoriu palestín, con capital en Xerusalén".[10] Les fronteres del Estáu palestín nun fueron especificaes na declaración. Na mesma referíase a la población del estáu: "L'Estáu de Palestina ye l'Estáu de los palestinos uquier que tean". Este foi definíu como un país árabe: "L'Estáu de Palestina ye un Estáu árabe, como parte integral ya indivisible del pueblu árabe".
Consecuencies
La declaración foi acompañada por una llamada del CNP pa les negociaciones multillaterales sobre la base del Resolución 242. La convocatoria llamóse más tarde "el compromisu históricu",[11] yá que implicaba l'aceptación de la "solución de dos estaos", ye dicir que yá non se punxo en dulda la llexitimidá del Estáu d'Israel. El comunicáu políticu del CNP qu'acompañaba a la declaración pidía namái la so retirada de "la Xerusalén árabe" y los otros "territorios palestinos ocupaos".[12] El discursu de Yasser Arafat en Xinebra ante la ONX un mes más tarde[9] foi aceptáu polos Estaos Xuníos como abondu pa esaniciar les ambigüedaes de la declaración,[13] cumpliendo les condiciones necesaries pal diálogu abiertu colos Estaos Xuníos.[14]
Como resultáu de la declaración, l'Asamblea Xeneral de Naciones Xuníes convocó a Yasser Arafat, presidente de la OLP, pa dar una alocución. Una resolución de l'Asamblea decidió "la reconocencia de la proclamación del Estáu de Palestina per parte del Conseyu Nacional de Palestina'l 15 de payares de 1988," y decidióse, amás, que "Palestina" fora la designación utilizada na ONX, en llugar de "Organización pa la Lliberación Palestina". 104 estaos votaron a favor d'esti resolución, 44 abstuviéronse y dos -los Estaos Xuníos ya Israel- votaron en contra.[15] A mediaos d'avientu, 75 Estaos reconocieren Palestina, llegando a 93 estaos en febreru de 1989[6] y a 130 en febreru de 2012.[7]
Ver tamién
- Conflictu árabe-israelín
- Historia de Palestina
- Historia del Estáu d'Israel
Notes
Referencies
Bibliografía
- Silverburg; Sanford R. Palestine and International Law: Essays on Politics and Economics. McFarland, 2009. ISBN 0786442484
Enllaces esternos
Wikisource n'inglés contién obres orixinales de la Declaración d'Independencia de Palestina.
