Алджэрнан Сўінбэрн

Aлджэрнан Сўінбэрн нарадзіўся ў арыстакратычнай сям’і, сын адмірала.

Правёў большую частку свайго дзяцінства на высьпе Ўайт, дзе ягоныя бабуля і дзядуля, і бацькі валодалі сядзібай. Ягоны дзед па матчынай лініі быў трэцім графам Эшбэрнэмам, у той час як ягоны дзед па лініі бацькі нарадзіўся і вырас у Францыі і працягваў апранацца і думаць як французскі арыстакрат Старога рэжыму. Дзякуючы сваякам і маці Алджэрнан вывучыў францускую і італійскую мовы. Выхаваны ў англіканскай рэлігіі, ён атрымаў вельмі салідную рэлігійную адукацыю^[7].

Сўінбэрн вучыўся ў Ітанскім каледжы (1849-53), дзе пачаў пісаць вершы. У Ітане ён атрымаў першыя прызы па францускай і італійскіх мовах. Ён вучыўся ў Balliol College, Оксфард (1856-60) з кароткім перапынкам, калі ён быў выключаны з унівэрсытэту ў 1859 годзе за публічную падтрымку спробы забойства Напалеона III Фелічэ Арсіні. Ён вярнуўся ў Оксфард ў траўні 1860 г., хоць так і не атрымаў ступені^[8].

Пасьля Оксфарду ў 1860 годзе, ён стаў блізкім сябрам сям’і Расэці, і пасьля сьмерці мадам Расэці ў 1862 годзе ён і мастак пераехалі ў Тудор Гаўс, Чэлсі^[9].

Сўінбэрн, нізкарослы і дрэнна складзены, уяўляў сабой дзіўнае спалучэньне слабага здароўя і фізічнай сілы, але ён быў выдатным плыўцом^[10].

Не хаваў сваёй гомасэксуальнасьці, якая лёгка чытался ў творах і ў ладзе жыцьця паэта^[11].

Сўінбэрн пакутаваў на алькагалізм і алгалягнію, таксама ў яго быў вельмі лёгкаўзбудлівы характар. У выніку ў 1879 ва ўзросьце 42 гадоў у Сўінбэрна адбылося фізічнае і псыхічнае пагаршэньне здароўя. Пасьля гэтага яго ўзяў пад сваю апеку сябар Тэадор Уотс, які даглядаў яго да канца жыцьця ў прадмесьці Лёндану — Патні. Пазьней у яго зьнік юнацкі дух бунтарства, і ён ператварыўся ў рэспэктабельную асобу^[12].

Сўінбэрн памёр на паўднёвым захадзе Лёндану ад грыпу 10 красавіка 1909 году ва ўзросьце 72 гадоў і быў пахаваны ў царкве сьвятога Баніфацыя ў Банчорчы на ​​высьпе Ўайт, дзе прайшло ягонае дзяцінства^[13].

Сўінбэрн лічыцца дэкадэнтам і быў зьвязаны з прэрафаэлітызмам. Сваёй формай або спасылкамі многія зь ягоных вершаў выклікаюць віктарыянскае захапленне Сярэднявеччам: «The Leper», «Laus Veneris», «St Dorothy». У ягоных вершах шмат агульных матываў, такіх як акіян, час і сьмерць. Некалькі гістарычных людзей фігуруюць у ягоных паэмах, такіх як Сапфо, Анакторыя і Катул^[14].

Ягоны слоўнікавы запас і прасодыя робяць яго адным з найлепшых ангельскіх паэтаў, але яго паэзію крытыкавалі як занадта квяцістую і часта бессэнсоўную^[15].

Паэзія Сўінбэрна выклікала скандал у віктарыянскую эпоху з-за пэрыядычных спасылак на сада-мазахізм, лесьбіянізм, самагубства і антырэлігійныя настроі, якія яна перадавала. Гэта прывяла да таго, што ён стаў пэрсонай нон грата ў вышэйшым грамадзтве. Чуткі аб ягоных вычварэнствах часта цыркулявалі ў прэсе, і ён, па іроніі лёсу, падыгрываў, прызнаваўся ў тым, што быў, паводле тагачаснага азначэньня, «педэрастам» і займаўся сэксам з малпамі^[16].

Ён вынайшаў на аснове ронда форму рандэль і ўнёс свой уклад у выданьне Брытанскай энцыкляпэдыі. Ён быў намінаваны на Нобэлеўскую прэмію па літаратуры кожны год з 1903 па 1907 год і ў 1909 годзе^[17].

У Францыі Сўінбэрн атрымаў высокую ацэнку Стэфана Малярмэ і быў запрошаны ўнесьці свой уклад у кнігу ў гонар паэта Тэафіля Гат’е «Le tombeau de Théophile Gautier»: ён адказаў шасьцю вершамі на францускай, ангельскай, лацінскай і грэцкай мовах^[18].

Г. П. Лаўкрафт лічыў Сўінбэрна «адзіным сапраўдным паэтам у Ангельшчыне і Амэрыцы пасьля сьмерці містэра Эдгара Алана По»^[19].

Рэнэ Віўен, ангельская і француская паэтка, была моцна ўражаная Сўінбэрнам і часта ўключала ягоныя цытаты ў свае творы^[20].

Вершаваная драма

• The Queen Mother (1860)

• Rosamond (1860)

• Chastelard (1865)

• Bothwell (1874)

• Mary Stuart (1881)

• Marino Faliero (1885)

• Locrine (1887)

• The Sisters (1892)

• Rosamund, Queen of the Lombards (1899).

Паэзія

• Atalanta in Calydon (1865)

• Poems and Ballads (1866)

• Songs Before Sunrise (1871)

• Songs of Two Nations (1875)

• Erechtheus (1876)

• Poems and Ballads, Second Series (1878)

• Songs of the Springtides (1880)

• Studies in Song (1880)

• The Heptalogia, or the Seven against Sense. A Cap with Seven Bells (1880)

• Tristram of Lyonesse (1882)

• A Century of Roundels (1883)

• A Midsummer Holiday and Other Poems (1884)

• Poems and Ballads, Third Series (1889)

• Astrophel and Other Poems (1894)

• The Tale of Balen (1896)

• A Channel Passage and Other Poems (1904).