Гайламір
Гайламір (ванд. Geilamir[a], лац. Gelimerus; каля 480 — па 533) — апошні кароль вандалаў і аланаў, які кіраваў Афрыканскім каралеўствам у 530—534 гадох.
| Гайламір | |
 | |
| Асабістыя зьвесткі | |
| Нарадзіўся | каля 480[1], |
| Памёр | 553[1], |
| Дынастыя | Хасдынгі[d] |
| Бацька | Гайлар |
Біяграфія
Сын Гайлара, быў пляменьнікам Гунтамунда і Тразамунда. Заняў сталец у 530 годзе ў выніку паўстаньня супраць свайго стрыечнага брата Хільдэрыка, які прыхільна ставіўся да каталіцтва. Зрынуў яго з стальцу і зняволіў.
Аднавіў у дзяржаве традыцыйна прывілеяванае становішча арыянства, прыхільнікамі якога былі пераважна вандалы. Гэта выклікала рэакцыю бізантыйскага імпэратара Юстыніяна, які пад выглядам дапамогі Хільдэрыку і рымска-каталіцкаму насельніцтву накіраваў супраць узурпатара войска на чале з Бэлізарыюсам (533 год). Пачуўшы пра ўварваньне, Гелімер Гайламір свайго стрыечнага брата і яго прыхільнікаў. Разам з сваім братам Цазонам спрабаваў спыніць бізантыйскае нашэсьце. Аднак вандалы пацярпелі паразы ў дзьвюх бітвах. Па другой паразе Гайлімір зьбег у горныя раёны Нумідыі, але неўзабаве яго схапілі і перадалі імпэратарскай арміі бэрбэры. Прывезены ў Канстантынопаль, аднак быў памілаваны, і пераможца Юстыніян падараваў яму маёнтак у Галяцыі.