Другі Ватыканскі сабор

	Другі Ватыканскі сусьветны сабор
	па-лацінску: Concilium Oecumenicum Vaticanum Secundum
	Базыліка Сьвятога Пятра —; месца правядзеньня сабору
Хто прызнае	Каталіцкая Царква
Хто склікаў	Ян XXIII
Старшынства	Ян XXIII; Павал VI
Удзельнікаў	да 2625
Тэмы	месца Царквы ў сьвеце, ейная збаўленчая роля як адзінай, праўдзівай і поўнай хрысьціянскай веры, стаўленьне да экумэнізму зь іншымі рэлігіямі, абнаўленьне пасьвечанасьці, літургічныя дысцыпліны й інш.
Дакумэнты і рашэньні	Чатыры канстытуцыі: Sacrosanctum Concilium (Канстытуцыя пра сьвятую Літургію); Lumen gentium (дагматычная канстытуцыя пра Касьцёл); Dei verbum (дагматычная канстытуцыя пра Божае Аб’яўленьне); Gaudium et spes (пастырская канстытуцыя пра Касьцёл у сучасным сьвеце); Тры дэклярацыі: Gravissimum educationis (дэклярацыя пра хрысьціянскае выхаваньне); Nostra aetate (дэклярацыя пра адносіны Касьцёла да нехрысьціянскіх рэлігій); Dignitatis humanae (дэклярацыя пра рэлігійную свабоду); Дзевяць дэкрэтаў: Inter mirifica (дэкрэт пра сродкі масавай камунікацыі); Orientalium Ecclesiarum (дэкрэт пра Ўсходнія Каталіцкія Цэрквы); Unitatis redintegratio (дэкрэт пра экумэнізм); Christus Dominus (дэкрэт пра пастырскае служэньне біскупаў у Касьцёле); Perfectae Caritatis (дэкрэт пра абнаўленьне манаскага жыцьця); Optatam totius (дэкрэт пра фармацыю сьвятароў); Apostolicam actuositatem (дэкрэт пра апостальства сьвецкіх); Ad gentes (дэкрэт пра місійную дзейнасьць Касьцёла); Presbyterorum ordinis (дэкрэт пра служэньне і жыцьцё прэзьбітэраў);
Папярэдні сабор	Першы Ватыканскі сабор (1869-1870)
	Другі Ватыканскі сусьветны сабор у Вікісховішчы

Другі экумэнічны сабор Ватыкану, часьцей Другі Ватыканскі сабор або II Ватыканскі сабор — сабор па вызначэньні стану Каталіцкай Царквы ў сучасным сьвеце^[2]^[3]. Сабор пад эгідай Сьвятога Стальцу фармальна адкрыўся ў часе пантыфікату Папы Яна XXIII 11 кастрычніка 1962 і завяршыўся ўжо за Папам Паўлам VI 8 сьнежня 1965 року.

На саборы былі ўхваленыя некалькі зьменаў, сярод якіх абнаўленьне пасьвечанага жыцьця праз асаблівыя дары^[4], экумэнічныя намаганьні да дыялёгу зь іншымі рэлігіямі ды ўсеагульны заклік да сьвятасьці^[5]. Паводле Папы Бэнэдыкта XVI, найгалоўнейшае і найзначнейшае пасланьне сабору — «Пасхальная містэрыя як асяродак таго, што азначае быць хрысьціянінам, а значыць, усяго хрысьціянскага жыцьця, хрысьціянскага году, хрысьціянскіх сэзонаў».^[6]. Іншымі зьменамі, спрычыненымі саборам, стала шырокае выкарыстаньне нацыянальных моваў у набажэнствах замест лаціны; перагляд эўхарыстычных (літургічных) малітваў; скарачэньне літургічнага календару; дазвол адпраўленьня імшы як versus populum (то бок тварам да вернікаў), так і ad orientem (тварам да «Ўсходу» і Крыжа).

Чатыры ўдзельнікі адкрыцьця Сабору пазьней сталі Папамі: кардынал Джавані Батыста Мантыні, будучы Папа Павал VI; біскуп Альбіна Лючыяні, будучы Папа Ян Павал I; біскуп Караль Вайтыла, будучы Папа Ян Павал II; багаслоўскі кансультант айцец Ёзэф Ратцынгер, будучы Папа Бэнэдыкт XVI^[7]^[8].

Крыніцы

Літаратура

Giuseppe Alberigo, Matthew Sherry. A Brief History of Vatican II. — Maryknoll: Orbis Books, 2006. — ISBN 1-57075-638-4
Vatican Council II / Heraty, J. // Faculty of Catholic University of America New Catholic Encyclopedia. — New York: McGraw-Hill, 1967. — В. 1. — Т. XIV. — ISBN 978-0-07-010235-4.

Вонкавыя спасылкі

Дакумэнты Другога Ватыканскага сабору

Гэта — накід артыкула. Вы можаце дапамагчы Вікіпэдыі, пашырыўшы яго.

[2]

[3]

[1]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

Другі Ватыканскі сусьветны сабор
па-лацінску: Concilium Oecumenicum Vaticanum Secundum
Базыліка Сьвятога Пятра — месца правядзеньня сабору
Хто прызнае	Каталіцкая Царква
Хто склікаў	Ян XXIII
Старшынства	Ян XXIII Павал VI
Удзельнікаў	да 2625^[1]
Тэмы	месца Царквы ў сьвеце, ейная збаўленчая роля як адзінай, праўдзівай і поўнай хрысьціянскай веры, стаўленьне да экумэнізму зь іншымі рэлігіямі, абнаўленьне пасьвечанасьці, літургічныя дысцыпліны й інш.
Дакумэнты і рашэньні	Чатыры канстытуцыі: Sacrosanctum Concilium (Канстытуцыя пра сьвятую Літургію) Lumen gentium (дагматычная канстытуцыя пра Касьцёл) Dei verbum (дагматычная канстытуцыя пра Божае Аб’яўленьне) Gaudium et spes (пастырская канстытуцыя пра Касьцёл у сучасным сьвеце) Тры дэклярацыі: Gravissimum educationis (дэклярацыя пра хрысьціянскае выхаваньне) Nostra aetate (дэклярацыя пра адносіны Касьцёла да нехрысьціянскіх рэлігій) Dignitatis humanae (дэклярацыя пра рэлігійную свабоду) Дзевяць дэкрэтаў: Inter mirifica (дэкрэт пра сродкі масавай камунікацыі) Orientalium Ecclesiarum (дэкрэт пра Ўсходнія Каталіцкія Цэрквы) Unitatis redintegratio (дэкрэт пра экумэнізм) Christus Dominus (дэкрэт пра пастырскае служэньне біскупаў у Касьцёле) Perfectae Caritatis (дэкрэт пра абнаўленьне манаскага жыцьця) Optatam totius (дэкрэт пра фармацыю сьвятароў) Apostolicam actuositatem (дэкрэт пра апостальства сьвецкіх) Ad gentes (дэкрэт пра місійную дзейнасьць Касьцёла) Presbyterorum ordinis (дэкрэт пра служэньне і жыцьцё прэзьбітэраў)
Папярэдні сабор	Першы Ватыканскі сабор (1869-1870)
Другі Ватыканскі сусьветны сабор у Вікісховішчы