Ernst Chain
Sir Ernst Boris Chain, (Berlin, Njemačka, 19. juni 1906 – Castlebar, Irska, 12. august 1979) bio je britanski biohemičar, njemačkog porijekla i jedan od trojice dobitnik Nobelove nagrade za medicinu 1945. za doprinos otkriću penicilina.[1][2][3][4][5][6][7][8][9][10]
| Ernst Chain | |
|---|---|
 | |
| Rođenje | 19. juni 1906. Berlin, Njemačka |
| Smrt | 12. august 1979 (73 godine) Castlebar, Irska |
| Državljanstvo | njemačko do 1939. britansko od 1939. |
| Etnicitet | Nijemci |
| Polje | Biohemija |
| Alma mater | Humboldtov univerzitet u Berlinu |
| Poznat(a) po | doprinosu u otkriću penicilina |
| Istaknute nagrade | Nobelove nagrade za medicinu 1945. Član lonsonskog Kraljevskog društva 1948. Titula viteza (prvostepena) 1969. |
Život i karijera
Rođen je u Berlinu, u porodici majke Margarete i oca Michaela Chaina, koji je bio hemičar i industrijalac koji se bavio prodajom i proizvodnjom hemijskih proizvoda.[11][12] Porodica mu je bila sefardskog i aškenaškog porijekla. Otac mu je emigrirao iz Rusije kako bi studirao hemiju u inostranstvu, a majka je bila iz Berlina.1930. diplomirao je hemiju na Humboldtovog univerziteta u Berlinu. Njegov otac vodi porijeklo od Shealtiela Ḥena koji je bio istaknuta figura među katalonskim Židovima i čiji su preci bili vodeće ličnosti Židova u Iraku.[13]
Nakon što su nacisti došli na vlast, Chain je shvatio da, budući da je Židov, u takvoj društvenoj atmosferi neće više biti siguran u Njemačkoj. Napustio je Njemačku i preselio se u Englesku, stigavši tamo 2. aprila 1933. sa 10 funti u džepu. Genetičar i fiziolog J.B.S. Haldane mu je pomogao da se zaposli u londonskoj bolnici University College Hospital.
Nakon nekoliko mjeseci primljen je na doktorski studij Fitzwilliam Housea, na Univerzitetu u Cambridgeu, gdje je počeo raditi na fosfolipidima pod mentorstvom Sir Fredericka Gowlanda Hopkinsa. 1935. godine prihvatio je posao na Univerzitetu u Oxfordu kao predavač patologije. Za to vrijeme radio je na nizu istraživačkih tema, uključujući oblast zmijskih otrova, metabolizam tumora, lizocima i biohemijskih tehnika. Chain je naturalizovan kao britanski državljanin 1939.[14]
1939. pridružio se Howardu Floreyu kako bi istraživao prirodna antibakterijska sredstva koja proizvode mikroorganizmi. To je navelo njega i Floreyja da revidiraju djelo Alexandera Fleminga, koji je opisao penicilin devet godina ranije. Chain i Florey su otkrili terapijsko djelovanje penicilina i njegov hemijski sastav. Chain i Florey otkrili su kako izolirati i koncentrirati agens koji uništava klice u penicilinu. Za ovo istraživanje Chain, Florey i Fleming su 1945. dobili Nobelovu nagradu za medicinu.
Zajedno s Edwardom Abrahamom bio je uključen i u teoretiziranje beta-laktamske strukture penicilina 1942. godine,[15] što je potvrđeno i rendgenskom kristalografijom koju je 1945. uradila Dorothy Hodgkin. Pred kraj Drugog svjetskog rata, Chain je pronašao majku a sestru su mu ubili nacisti. Nakon Drugog svjetskog rata, Chain se preselio u Rim, gdje je radio na Istituto Superiore di Sanità. U Britaniju se vratio 1964. kao osnivač i šef odjela za biohemiju na Imperial Collegeu u Londonu, gdje je boravio do penzije, specijalizirajući se za fermentacijske tehnologije.[16]
17. marta 1948. godine, Chain je izabran za člana Kraljevskog društva a 8. jula 1969. dodijeljena m je titula viteza prvostepenika.[17]
Bio je doživotni prijatelj profesora Alberta Neubergera, kojeg je upoznao u Berlinu tokom 1930-ih.
1948. stupio je u brak s Anne Beloff, sestrom Renea Soskina, Maxom Beloffom, Johnom Beloffom i Norom Beloff. U kasnijem životu njegov židovski identitet postaje mu sve važniji. Chain je bio gorljivi cionist i postao je član upravnog odbora Weizmannove institucije za nauku u Rehovotu 1954, a kasnije i član izvršnog vijeća. Svoju djecu sigurno je odgajao unutar židovske vjere, priređujući im mnogo izvannastavnog podučavanja. Njegovi su stavovi najjasnije izraženi u njegovom govoru Zašto sam Židov, koji je održao na Svjetskoj konferenciji intelektualaca Jevrejskog naroda 1965.
Chain je preminuo u Općoj bolnici Mayo 1979. Zgrada biohemije Imperial Collegea u London nazvana je po njemu, kao i jedna od ulica u Castlebaru.