Διαδηλώσεις του Χονγκ Κονγκ (2014)
Στο Χονγκ Κονγκ, από τις 26 Σεπτεμβρίου έως τις 15 Δεκεμβρίου 2014, σημειώθηκε σειρά καθιστικών διαμαρτυριών, συχνά αποκαλούμενες «Umbrella Revolution» (Επανάσταση της Ομπρέλας, 雨傘革命), ενώ μερικές φορές και Κίνημα της Ομπρέλας (雨傘運動) ή Κίνημα Κατάληψης (佔領行動).[1] [2]
Οι διαδηλώσεις ξεκίνησαν μετά την υιοθέτηση απόφασης από τη Διαρκή Επιτροπή του Εθνικού Λαϊκού Συνεδρίου (NPCSC) σχετικά με τις προτεινόμενες μεταρρυθμίσεις στο εκλογικό σύστημα του Χονγκ Κονγκ. Η απόφαση θεωρήθηκε από το κοινό[3] ως πολύ περιοριστική και ισοδύναμη του προσταδίου ελέγχου των υποψήφιων Διοικητών του Χονγκ Κονγκ από το Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα (ΚΚΚ).
Οι φοιτητές έκαναν απεργία κατά της απόφασης του NPCSC που ξεκίνησε στις 22 Σεπτεμβρίου 2014 και η Ομοσπονδία Φοιτητών και Ακαδημαϊκών του Χονγκ Κονγκ ξεκίνησε τη διαμαρτυρία έξω από την έδρα της κυβέρνησης στις 26 Σεπτεμβρίου 2014.[4] Στις 28 Σεπτεμβρίου, τα γεγονότα κλιμακώθηκαν γρήγορα. Το Κίνημα Κατάληψης του Κέντρου με Αγάπη και Ειρήνη ανακοίνωσε την έναρξη της εκστρατείας πολιτικής ανυπακοής τους.[5] Φοιτητές και άλλοι πολίτες διαδήλωσαν έξω από την έδρα της κυβέρνησης, και μερικοί άρχισαν να καταλαμβάνουν αρκετούς μεγάλους δρόμους της πόλης.[6] Οι διαδηλωτές μπλόκαραν τις λεωφόρους που συνδέουν τον ανατολικό με τον δυτικό τομέα της πόλης στο βόρειο τμήμα της Νήσου του Χονγκ Κονγκ κοντά στο Ναυαρχείο. Οι αστυνομικές πρακτικές - συμπεριλαμβανομένης της χρήσης δακρυγόνων - σε συνδυασμό με τις επιθέσεις της Τριάδας στους διαδηλωτές οδήγησαν περισσότερους πολίτες να συμμετάσχουν στις διαδηλώσεις και να καταλάβουν τον Κόλπο Causeway και το Μονγκ Κοκ.[7] [8] [9] Ο αριθμός των διαδηλωτών άγγιξε τους 100.000, εξουδετερώνοντας την αστυνομία και προκαλώντας, έτσι, σφάλματα στην προσπάθεια καταστολής τους.[10] [11] [12]
Κυβερνητικοί αξιωματούχοι στο Χονγκ Κονγκ και στο Πεκίνο καταδίκασαν την κατάληψη ως «παράνομη» και ως «παραβίαση του κράτους δικαίου» και τα κινεζικά κρατικά μέσα ενημέρωσης και αξιωματούχοι της Κίνας ισχυρίστηκαν επανειλημμένα ότι η Δύση είχε διαδραματίσει «υποκινητικό» ρόλο στις διαμαρτυρίες, προειδοποιώντας για «θανάτους, τραυματισμούς και άλλες σοβαρές συνέπειες».[13] Οι διαμαρτυρίες προκάλεσαν ρήγματα στην κοινωνία του Χονγκ Κονγκ και ξεσήκωσαν τη νεολαία - ένα τμήμα της κοινωνίας που μέχρι πρότινος απείχε από τα πολιτικά - με αποτέλεσμα να στραφεί στον πολιτικό ακτιβισμό και την αυξημένη ευαισθητοποίηση για τα πολιτικά δικαιώματα και τα καθήκοντά της. Όχι μόνο εκτυλίχθηκαν σκηνές βίας σε χώρους της κατάληψης και μορφές εμπρηστικού λόγου σε κοινωνικά μέσα ενημέρωσης, αλλά ακόμη και μέλη της ίδιας οικογένειας βρέθηκαν σε διαφορετικές πλευρές της σύγκρουσης.