Ζαν-Κλοντ Μπριαλί

Ο Μπριαλί γεννήθηκε στην Ομάλ (σημερινή Σουρ Ελ-Γκοζλάν), στη Γαλλική Αλγερία, όπου είχε μετατεθεί ο πατέρας του με τον Γαλλικό Στρατό. Ο Μπριαλί μετακόμισε στην Γαλλία με την οικογένειά του το 1942. Αποφοίτησε από τη σχολή Prytanée National Militaire. Όταν ήταν 21 ετών, πήγε στο Παρίσι να εργαστεί ως ηθοποιός.

Το 1956, ο Μπριαλί έπαιξε τον πρώτο του ρόλο στη μικρού μήκους ταινία Ματ σε δύο κινήσεις του Ζακ Ριβέτ.

Στα τέλη της δεκαετίας του 1950, είχε γίνει ένας από τους πιο παραγωγικούς ηθοποιούς της γαλλικής νουβέλ βαγκ και σταρ. Εμφανίστηκε σε νουβέλ βαγκ ταινίες σκηνοθετών όπως οι Κλοντ Σαμπρόλ (Ο ωραίος Σέργιος, 1958; Τα εξαδέλφια, 1959), Λουί Μαλ (Ασανσέρ για δολοφόνους με τη Ζαν Μορό, 1958; Οι ερασταί επίσης με τη Μορό, 1958), Φρανσουά Τρυφό (Τα 400 χτυπήματα), Ζαν-Λικ Γκοντάρ (Η κυρία θέλει έρωτα με την Άννα Καρίνα και τον Ζαν Πολ Μπελμοντό, 1961), Ερίκ Ρομέρ (Το γόνατο της Κλαίρης, 1970), καθώς και σε ταινίες άλλων κινηματογραφιστών όπως οι Ζαν Ρενουάρ (Έλενα με την Ίνγκριντ Μπέργκμαν και τον Μελ Φερέρ, 1958), Ροζέ Βαντίμ (Το γαϊτανάκι του έρωτος, 1964), Φιλίπ ντε Μπροκά (Όλοι τους τρελοί εκτός από μένα με τον Άλαν Μπέιτς και τη Ζενεβιέβ Μπιζόλντ 1966), Λουίς Μπουνιουέλ (Το φάντασμα της ελευθερίας με τη Μόνικα Βίτι και τον Μισέλ Πικολί, 1974) και Κλοντ Λελούς (Robert et Robert, 1978).

Το 2006, εμφανίστηκε στον τελευταίο του ρόλο, ως ο φερώνυμος χαρακτήρας της τηλεταινίας Monsieur Max. Ο Γκοντάρ τον περιέγραψε ως «ο Γάλλος Κάρι Γκραντ», ενώ πρότυπα του Μπριαλί φέρεται να ήταν ο ηθοποιός Σασά Γκιτρί και ο σκηνοθέτης Ζαν Κοκτό.^[16][17]

Ο Μπριαλί σκηνοθέτησε μια σειρά από ταινίες, όπως το Églantine το 1971, η οποία ήταν εμπνευσμένη από τις αναμνήσεις της ευτυχισμένης παιδικής ηλικίας που πέρασε με τους παππούδες του και το Les volets clos το 1972.

Ήταν ιδιοκτήτης του εστιατορίου L'Orangerie, στο Ιλ Σεν-Λουί. είχε επίσης δουλέψει ως τηλεπαρουσιαστής, τραγουδιστής και παρουσιαστής ραδιοφώνου.^[18] Κατά την παρουσίαση ενός από τα βιβλία του, ο Μπριαλί περιέγραψε τον εαυτό του ως εξής: «Είμαι ένα αγόρι που είχα την τύχη να κάνω αυτό που αγαπώ στη ζωή».^[19]

Ο Μπριαλί, το 1959, απέκτησε ένα κάστρο στο Μοντιόν (Σεν-ε-Μαρν), κοντά στο Παρίσι.^[20] Εκεί φιλοξένησε πολλούς φίλους από τον κινηματογράφο και το θέατρο, όπως οι Ζαν Μαρέ, Πιερ Αρντιτί και Ρόμι Σνάιντερ, τους οποίους είχε γνωρίσει κατά την παραγωγή του 1958 της ταινίας Χριστίνα. Η Σνάιντερ, μετά το θανατηφόρο ατύχημα του γιου της Ντέιβιντ το 1981, βρήκε «καταφύγιο από τους παπαράτσι» στο σπίτι του Μπριαλί.^[20] Η Γαλλίδα τραγουδίστρια Μπαρμπαρά τραγουδούσε συχνά παίζοντας πιάνο. Ο σκηνοθέτης Ζαν-Πιερ Μελβίλ τράβηξε στο κάστρο τις τελευταίες σκηνές της αστυνομικής ταινίας του 1970 Ο κόκκινος κύκλος, όπου ο Αλέν Ντελόν και ο Ιβ Μοντάν σκοτώνονται από την αστυνομία.^[21]

Στα βιβλία του, το αυτοβιογραφικό Le Ruisseau des singes (2000) και τα απομνημονεύματα Ξέχασα να σας πω (2004),^[22] ο Μπριαλί αποκάλυψε ότι ήταν αμφιφυλόφιλος.^[18] Ο Μπριαλί παρουσίασε τα απομνημονεύματά του στο Γαλλικό Ινστιτούτο Ελλάδος^[22] στις 15 Μαρτίου 2005, σε μια εκδήλωση που προλογισε η Νάνα Μούσχουρη.^[23]

Ο Μπριαλί πέθανε στις 30 Μαΐου 2007, στο σπίτι του στο Μοντιόν, μετά από μακρά περίοδο με καρκίνο.^[24] Κληροδότησε το κτήμα του Μοντιόν στην κοινότητα Μο, κοντά στο Μοντιόν, με τον κωδίκελος να συντηρεί το κτήμα η τοπική αυτοδιοίκηση όσο θα έμενε εκεί ο σύντροφός του, Μπρούνο Φινκ.^[20] Το καλοκαίρι του 2020, ο Φινκ εγκατέλειψε το κτήμα και, για «λόγους υγείας», μετακόμισε στη νότια Γαλλία, οπότε η κοινότητα του Μο απέκτησε την πλήρη ιδιοκτησία του κτήματος.^[25]

• Ζαν-Κλοντ Μπριαλί στην IMDb