Πορφυρία
Οι πορφυρίες είναι μια ομάδα ηπατικών διαταραχών στις οποίες ουσίες που ονομάζονται πορφυρίνες συσσωρεύονται στο σώμα, επηρεάζοντας αρνητικά το δέρμα ή το νευρικό σύστημα.[1] Οι τύποι που επηρεάζουν το νευρικό σύστημα είναι επίσης γνωστοί ως οξείες πορφυρίες, καθώς τα συμπτώματα έχουν ταχεία έναρξη και μικρή διάρκεια. Τα συμπτώματα μιας προσβολής περιλαμβάνουν κοιλιακό άλγος, πόνο στο στήθος, έμετο, σύγχυση, δυσκοιλιότητα, πυρετό, υψηλή αρτηριακή πίεση και υψηλό καρδιακό ρυθμό.[2] Οι προσβολές συνήθως διαρκούν ημέρες έως εβδομάδες. Οι επιπλοκές μπορεί να περιλαμβάνουν παράλυση, χαμηλά επίπεδα νατρίου στο αίμα και επιληπτικές κρίσεις.[4] Οι προσβολές μπορεί να προκληθούν από αλκοόλ, κάπνισμα, ορμονικές αλλαγές, νηστεία, στρες ή ορισμένα φάρμακα. Εάν το δέρμα επηρεαστεί, ενδέχεται να εμφανιστούν φουσκάλες ή κνησμός με την έκθεση στο φως του ήλιου.
| Πορφυρία | |
|---|---|
 Αριστερά ούρα την πρώτη ημέρα και δεξιά ούρα την τρίτη ημέρα μετά από έκθεση σε ήλιο, δείχνοντας την κλασσική αλλαγή χρώματος σε πορφυρό. | |
| Ειδικότητα | Αιματολογία, δερματολογία, νευρολογία |
| Συμπτώματα | Ανάλογα με τον υπότυπο - κοιλιακός πόνος, θωρακικός πόνος, εμετοί, σύγχυση, δυσκοιλιότητα, πυρετός, σπασμοί, φουσκάλες μετά από έκθεση στο ηλιακό φώς[1][2] |
| Συνήθης έναρξη | Επαναλαμβανόμενες προσβολές που διαρκούν από ημέρες μέχρι εβδομάδες[2] |
| Αίτια | Συνήθως γενετικά[2] |
| Διαγνωστική μέθοδος | Εξετάσεις αίματος, ούρων και κοπράνων, γενετικός έλεγχος[2] |
| Διαφορική διάγνωση | Δηλητηρίαση από μόλυβο, αλκοολική ηπατική νόσος[3] |
| Θεραπεία | Ανάλογα με τον τύπο και συμπτωμάτων[2] |
| Νοσηρότητα | 1 με 100 ανά 50.000 άτομα[1] |
| Ταξινόμηση | |
Οι περισσότεροι τύποι πορφυρίας κληρονομούνται από έναν ή και τους δύο γονείς ενός ατόμου και οφείλονται σε μια μετάλλαξη σε ένα από τα γονίδια που δημιουργούν την αίμη.[2] Μπορούν να κληρονομηθούν με αυτοσωμικό κυρίαρχο, αυτοσωμικό υπολειπόμενο ή φυλοσύνδετο κυρίαρχο τρόπο.[1] Ένας τύπος, η όψιμη (ή βραδεία) δερματική πορφυρία, μπορεί επίσης να οφείλεται σε αυξημένο σίδηρο στο ήπαρ, ηπατίτιδα C, αλκοόλ ή HIV/AIDS. Ο υποκείμενος μηχανισμός έχει ως αποτέλεσμα τη μείωση της ποσότητας της αίμης που παράγεται και τη συσσώρευση ουσιών που εμπλέκονται στην παραγωγή της αίμης. Οι πορφυρίες μπορούν επίσης να ταξινομηθούν από το εάν επηρεάζεται το συκώτι ή ο μυελός των οστών. Η διάγνωση γίνεται συνήθως με εξετάσεις αίματος, ούρων και κοπράνων. Ο γενετικός έλεγχος μπορεί να γίνει για τον προσδιορισμό της συγκεκριμένης μετάλλαξης
Η θεραπεία εξαρτάται από τον τύπο της πορφυρίας και τα συμπτώματα του ατόμου.[2] Η θεραπεία της πορφυρίας του δέρματος γενικά περιλαμβάνει την αποφυγή του ηλιακού φωτός, ενώ η θεραπεία για την οξεία πορφυρία μπορεί να περιλαμβάνει χορήγηση ενδοφλέβιας αίμης ή διαλύματος γλυκόζης. Σπάνια, μπορεί να πραγματοποιηθεί μεταμόσχευση ήπατος.
Ο ακριβής επιπολασμός της πορφυρίας είναι ασαφής, αλλά εκτιμάται ότι επηρεάζει μεταξύ 1 και 100 ανά 50.000 άτομα. Οι τιμές είναι διαφορετικές σε όλο τον κόσμο.[2] Η όψιμη δερματική πορφυρία πιστεύεται ότι είναι ο πιο κοινός τύπος.[1] Η ασθένεια περιγράφηκε ήδη από το 370 π.Χ. από τον Ιπποκράτη. Ο υποκείμενος μηχανισμός περιγράφηκε για πρώτη φορά από τον Γερμανό φυσιολόγο και χημικό Φέλιξ Χοπ-Σέιλερ το 1871. Το όνομα πορφυρία προέρχεται από την ελληνική λέξη πορφύρα, που σημαίνει «μωβ», μια αναφορά στο χρώμα των ούρων που μπορεί να υπάρχει κατά τη διάρκεια μιας έξαρσης.[5]
Σημεία και συμπτώματα
Οξείες πορφυρίες
Η οξεία διαλείπουσα πορφυρία (AIP), η ποικίλη πορφυρία (VP), η πορφυρία ανεπάρκειας αφυδατάσης αμινολεβουλινικού οξέος (ALAD) και η κληρονομική κοπροπορφυρία (HCP). Αυτές οι ασθένειες επηρεάζουν κυρίως το νευρικό σύστημα, με αποτέλεσμα επεισοδιακές κρίσεις γνωστές ως οξείες προσβολές. Το κύριο σύμπτωμα μιας οξείας προσβολής είναι ο κοιλιακός πόνος, που συχνά συνοδεύεται από έμετο, υπέρταση (αυξημένη αρτηριακή πίεση) και ταχυκαρδία (ένας ασυνήθιστα γρήγορος καρδιακός ρυθμός).[4]
Δεδομένων των πολλών παρουσιάσεων και της σχετικά χαμηλής συχνότητας της πορφυρίας, οι ασθενείς μπορεί αρχικά να υποπτεύονται ότι έχουν άλλες, άσχετες καταστάσεις. Για παράδειγμα, η πολυνευροπάθεια της οξείας πορφυρίας μπορεί να εκληφθεί ως σύνδρομο Γκιλαίν-Μπαρέ και συνήθως συνιστάται ο έλεγχος πορφυρίας σε αυτές τις περιπτώσεις.[6] Η αύξηση του αμινολεβουλινικού οξέος από τη διακοπή της σύνθεσης αίμης που προκαλείται από μόλυβδο οδηγεί σε δηλητηρίαση από μόλυβδο που έχει συμπτώματα παρόμοια με την οξεία πορφυρία.[7][8][9][10][11][12]
Χρόνιες πορφυρίες
Οι μη οξείες πορφυρίες είναι κυρίαρχη φυλοσύνδετη πρωτοπορφυρία (XLDPP), η συγγενής ερυθροποιητική πορφυρία (CEP), η όψιμη δερματική πορφυρία (PCT) και η ερυθροποιητική πρωτοπορφυρία (ΕΡΡ). Καμία από αυτές δεν σχετίζεται με οξείες επιθέσεις. Η κύρια εκδήλωσή τους είναι με δερματικές εκδηλώσεις. Για αυτόν τον λόγο, αυτές οι τέσσερις πορφυρίες - μαζί με δύο οξείες πορφυρίες, τις VP και HCP, που μπορεί επίσης να περιλαμβάνουν δερματικές εκδηλώσεις - μερικές φορές ονομάζονται δερματικές πορφυρίες.
Αιτία
Οι πορφυρίες θεωρούνται γενικά γενετικής φύσης.
Γενετική
Οι υπότυποι των πορφυριών εξαρτώνται από το ποιο ένζυμο είναι ανεπαρκές.
| Τύπος πορφυρίας | Ανεπαρκές ένζυμο | Τύπος πορφυρίας | Κληρονομία | Συμπτώματα | Επιπολασμός |
|---|---|---|---|---|---|
| Πορφυρία ανεπάρκειας αμινοβουλινικής αφυδατάσης (ALADP) | 5-αμινολεβουλινική αφυδατάση (ALAD) | Ηπατικός | Αυτοσωματική υπολειπόμενη[13] | Κοιλιακός πόνος, νευροπάθεια | Εξαιρετικά σπάνια; λιγότερες από 10 περιπτώσεις έχουν αναφερθεί ποτέ. |
| Οξεία διαλείπουσα πορφυρία (AIP) | Συνθετάση υδροξυμεθυλπιλανίου (HMBS) προηγουμένως πορμινοπιλανογόνο αποαμινάση | Ηπατικός | Αυτοσωματική κυρίαρχη | Περιοδικός κοιλιακός πόνος, περιφερική νευροπάθεια, ψυχιατρικές διαταραχές, ταχυκαρδία | 1 στα 10.000 –20.000 |
| Συγγενής ερυθροποιητική πορφυρία (CEP) | ουροπορφυρογόνο συνθετάση (UROS) | Ερυθροποιητική | Αυτοσωματική υπολειπόμενη | Σοβαρή φωτοευαισθησία με ερύθημα, πρήξιμο και φουσκάλες. Αιμολυτική αναιμία, σπληνομεγαλία | 1 στα 1.000.000 ή λιγότερο.[14] |
| Porphyria cutanea tarda (PCT) | ουροπορφυρογόνο αποκαρβοξυλάση (UROD) | Ηπατικός | Περίπου 80% σποραδικά,[15] 20% Αυτοσωματικά κυρίαρχα | Φωτοευαισθησία με κυστίδια και bullae | 1 στα 10.000 |
| Κληρονομική κοπροφορία (HCP) | οξειδάση του κοπροπορφυρογόνου (CPOX) | Ηπατικός | Αυτοσωματική κυρίαρχη | Φωτοευαισθησία, νευρολογικά συμπτώματα, κολικοί | 1 στα 500.000 |
| Αρδεροπορφυρία | οξειδάση του κοπροπορφυρογόνου (CPOX) | Ερυθροποιητική | Αυτοσωματική υπολειπόμενη | Ίκτερος, αναιμία, διογκωμένο ήπαρ και σπλήνας, συχνά νεογνικά. Φωτοευαισθησία αργότερα. | Εξαιρετικά σπάνιο; λιγότερες από 10 περιπτώσεις έχουν αναφερθεί ποτέ. |
| Ποικίλη πορφυρία (VP) | πρωτοπορφυρογόνο οξειδάση (PPOX) | Ηπατικός | Αυτοσωματική κυρίαρχη[16] | Φωτοευαισθησία, νευρολογικά συμπτώματα, αναπτυξιακή καθυστέρηση | 1 στα 300 στη Νότια Αφρική 1 στα 75.000 στη Φινλανδία[17] |
| Ερυθροποιητική πρωτοπορφυρία (EPP) | φερροχηλατάση (FECH) | Ερυθροποιητική | Αυτοσωματική υπολειπόμενη | Φωτοευαισθησία με δερματικές βλάβες. Χολόλιθοι, ήπια δυσλειτουργία του ήπατος | 1 στα 75.000[18] –200.000 |
Η φυλοσύνδετη κυρίαρχη πρωτοπορφυρία είναι μια σπάνια μορφή ερυθροποιητικής πρωτοπορφυρίας που προκαλείται από μια μετάλλαξη που αυξάνει τη λειτουργικότητα της ALAS2 και χαρακτηρίζεται από σοβαρή φωτοευαισθησία.[19][20]
Στους αυτοσωματικούς υπολειπόμενους τύπους, εάν ένα άτομο κληρονομεί ένα μόνο γονίδιο μπορεί να γίνει φορέας. Γενικά δεν έχουν συμπτώματα, αλλά μπορεί να μεταδώσουν το γονίδιο στους απογόνους.[21]
Ενεργοποιητές
Η οξεία πορφυρία μπορεί να προκληθεί από μια σειρά φαρμάκων, τα περισσότερα από τα οποία πιστεύεται ότι την προκαλούν αλληλεπιδρώντας με ένζυμα στο ήπαρ που περιέχουν αίμη. Τέτοια φάρμακα περιλαμβάνουν:[22][23][24]
- Σουλφοναμίδες, συμπεριλαμβανομένης της σουλφαδιαζίνης, της σουλφασαλαζίνης και της τριμεθοπρίμης / σουλφαμεθοξαζόλης.
- Οι σουλφονυλουρίες όπως το γλιβενκλαμίδη, η γλικλαζίδη και η γλιμεπιρίδη, αν και η γλιπιζίδη θεωρείται ασφαλές.
- Βαρβιτουρικά, συμπεριλαμβανομένων των θειοπεντάλη, φαινοβαρβιτάλη, πριμιδόνη κ.λπ.
- Συστηματική θεραπεία με αντιμυκητιασικά όπως φλουκοναζόλη, γκρισεοφουλβίνη, κετοκοναζόλη και βορικοναζόλη. (Η τοπική χρήση αυτών των παραγόντων θεωρείται ασφαλής λόγω της ελάχιστης συστηματικής απορρόφησης. )
- Ορισμένα αντιβιοτικά όπως η ριφαπεντίνη, η ριφαμπικίνη, η ριφαβουτίνη, η ισονιαζίδη, η νιτροφουραντοΐνη και, ενδεχομένως, η μετρονιδαζόλη.
- Παράγωγα ερυσίβης συμπεριλαμβανομένων διυδροεργοταμίνης, εργομετρίνης, εργοταμίνης, μεθυσεργίδης κ.λπ.
- Ορισμένα αντιρετροϊκά φάρμακα ( π.χ. ινδιναβίρη, νεβιραπίνη, ριτοναβίρη, σακουιναβίρη κ.λπ. )
- Προγεσταγόνα
- Μερικά αντισπασμωδικά όπως: καρβαμαζεπίνη, αιθοσουξιμίδη, φαινυτοΐνη, τοπιραμάτη, βαλπροϊκό.
- Μερικά παυσίπονα όπως δεξτροπροποξυφαίνη, κετορολάκη, μεταμιζόλη, πενταζοκίνη
- Μερικές θεραπείες για τον καρκίνο, όπως οι μπεξαροτένη, βουσουλφάνη, χλωραμβουκίλη, εστραμουστίνη, ετοποσίδη, φλουταμίδη, ιδαρουβικίνη, ιφωσφαμίδη, ιρινοτεκάνη, ιξαβεπιλόνη, λετροζόλη, λομουστίνη, μεγεστρόλη, μιτομυκίνη, μιτοξαντρόνη, πακλιταξέλη, προκαρβαζίνη, ταμοξιφαίνη, τοποτεκάνη
- Μερικά αντικαταθλιπτικά όπως η ιμιπραμίνη, η φαινελζίνη, η τραζοδόνη
- Μερικά αντιψυχωσικά όπως ρισπεριδόνη, ζιπρασιδόνη
- Μερικά ρετινοειδή χρησιμοποιούνται για δερματικές παθήσεις όπως η ακιτρετίνη και η ισοτρετινοΐνη
- Διάφορα άλλα, όπως: κοκαΐνη, μεθυλντόπα, φαινοφλουραμίνη, δισουλφιράμη, ορφαναδρίνη και πεντοξυφυλλίνη.
Παθογένεση
Στους ανθρώπους, οι πορφυρίνες είναι οι κύριοι πρόδρομοι της αίμης, ένα βασικό συστατικό της αιμοσφαιρίνης, της μυοσφαιρίνης, της καταλάσης, της υπεροξειδάσης και των κυτοχρωμάτων του ήπατος P450.
Το σώμα απαιτεί πορφυρίνες για την παραγωγή αίμης, η οποία χρησιμοποιείται μεταξύ άλλων για τη μεταφορά οξυγόνου στο αίμα, αλλά στις πορφυρίες υπάρχει μια έλλειψη (κληρονομική ή επίκτητη) των ενζύμων που μετασχηματίζουν τις διάφορες πορφυρίνες σε άλλες, οδηγώντας σε ασυνήθιστα υψηλά επίπεδα μίας ή περισσοτέρων από αυτές τις ουσίες. Οι πορφυρίες ταξινομούνται με δύο τρόπους, ανά συμπτώματα και από παθοφυσιολογία. Φυσιολογικά, οι πορφυρίες ταξινομούνται ως ηπατικές ή ερυθροποιητικές με βάση τις θέσεις συσσώρευσης των πρόδρομων της αίμης, είτε στο ήπαρ είτε στον μυελό των οστών και στα ερυθρά αιμοσφαίρια.[25]
Η ανεπάρκεια των ενζύμων της οδού πορφυρίνης οδηγεί σε ανεπαρκή παραγωγή αίμης. Η αίμη παίζει κεντρικό ρόλο στον κυτταρικό μεταβολισμό. Αυτό δεν είναι το κύριο πρόβλημα στις πορφυρίες. τα περισσότερα ένζυμα σύνθεσης αίμης –έστω και δυσλειτουργικά ένζυμα– έχουν αρκετή υπολειμματική δραστηριότητα για να βοηθήσουν στη βιοσύνθεση της αίμης. Το κύριο πρόβλημα σε αυτές τις ανεπάρκειες είναι η συσσώρευση πορφυρινών, προδρόμων της αίμης, οι οποίες είναι τοξικές για τους ιστούς σε υψηλές συγκεντρώσεις. Οι χημικές ιδιότητες αυτών των ενδιαμέσων καθορίζουν τη θέση συσσώρευσης, είτε προκαλούν φωτοευαισθησία, και εάν το ενδιάμεσο εκκρίνεται (στα ούρα ή στα κόπρανα).
Διάγνωση
Η πορφυρία διαγιγνώσκεται μέσω βιοχημικής ανάλυσης αίματος, ούρων και κοπράνων.[14][26] Γενικά, η εκτίμηση του πορφυροχολινογόνου (PBG) στα ούρα είναι το πρώτο βήμα εάν υπάρχει υποψία οξείας πορφυρίας. Ως αποτέλεσμα της ανατροφοδότησης, η μειωμένη παραγωγή αίμης οδηγεί σε αυξημένη παραγωγή προδρόμων, και το PBG είναι μία από τις πρώτες ουσίες στην πορεία σύνθεσης των πορφυρινών.[27] Σε σχεδόν όλες τις περιπτώσεις οξέων συνδρόμων πορφυρίας, το PBG ούρων είναι σημαντικά αυξημένο εκτός από την πολύ σπάνια ανεπάρκεια αφυδρατάσης ALA ή σε ασθενείς με συμπτώματα λόγω κληρονομικής τυροσιναιμίας τύπου Ι.[28] Σε περιπτώσεις πορφυρίας που προκαλείται από δηλητηρίαση από υδράργυρο ή αρσενικό, εμφανίζονται και άλλες αλλαγές στα προφίλ πορφυρίνης, κυρίως αυξήσεις των ουροπορφυρινών I & III, των κοπροπορφυρινών I & III και της προ-κοπροπορφυρίνης.[29]
Δεδομένου ότι οι περισσότερες πορφυρίες είναι σπάνιες καταστάσεις, τα εργαστήρια των γενικών νοσοκομείων συνήθως δεν έχουν την εμπειρία, την τεχνολογία ή το χρόνο προσωπικού για τη διεξαγωγή δοκιμών πορφυρίας. Γενικά, ο έλεγχος περιλαμβάνει την αποστολή δειγμάτων αίματος, κοπράνων και ούρων σε εργαστήριο αναφοράς.[14] Όλα τα δείγματα για την ανίχνευση πορφυρινών πρέπει να αντιμετωπίζονται σωστά. Τα δείγματα πρέπει να λαμβάνονται κατά τη διάρκεια οξείας επίθεσης. Διαφορετικά μπορεί να προκύψει ένα ψευδώς αρνητικό αποτέλεσμα. Τα δείγματα πρέπει να προστατεύονται από το φως και να ψύχονται ή να διατηρούνται.
Διαχείριση
Οξεία πορφυρία
Χορήγηση υδατανθράκων
Συχνά, απαιτείται εμπειρική θεραπεία εάν η διαγνωστική υποψία για πορφυρία είναι υψηλή, καθώς οι οξείες προσβολές μπορεί να είναι θανατηφόρες. Συνιστάται συνήθως μια δίαιτα με υψηλή περιεκτικότητα σε υδατάνθρακες. Σε σοβαρές προσβολές, ξεκινά μια έγχυση δεξτρόζης 10%, η οποία μπορεί να βοηθήσει στην ανάκαμψη καταστέλλοντας τη σύνθεση αίμης, η οποία με τη σειρά της μειώνει το ρυθμό συσσώρευσης πορφυρίνης. Ωστόσο, αυτό μπορεί να επιδεινώσει περιπτώσεις χαμηλών επιπέδων νατρίου στο αίμα ( υπονατριαιμία ) και θα πρέπει να γίνεται με εξαιρετική προσοχή καθώς μπορεί να αποβεί μοιραία.[30]
Ανάλογα αίμης
Η αιμάτινη (εμπορική ονομασία Panhematin) και αργινική αίμη (εμπορική ονομασία NormoSang) είναι τα φάρμακα εκλογής στην οξεία πορφυρία, στις Ηνωμένες Πολιτείες και το Ηνωμένο Βασίλειο, αντίστοιχα. Αυτά τα φάρμακα πρέπει να χορηγούνται πολύ νωρίς σε μια προσβολή για να είναι αποτελεσματικά. Η αποτελεσματικότητα ποικίλλει μεταξύ των ατόμων. Δεν είναι θεραπευτικά φάρμακα, αλλά μπορούν να μειώσουν την διάρκεια και την ένταση μιας προσβολής. Οι ανεπιθύμητες ενέργειες είναι σπάνιες αλλά μπορεί να είναι σοβαρές. Αυτές οι σαν-αίμη ουσίες αναστέλλουν θεωρητικά τη συνθετάση ALA και συνεπώς τη συσσώρευση τοξικών προδρόμων. Στο Ηνωμένο Βασίλειο, οι προμήθειες NormoSang διατηρούνται σε δύο εθνικά κέντρα. Η παροχή έκτακτης ανάγκης είναι διαθέσιμη από το St Thomas's Hospital, Λονδίνο.[31] Στις Ηνωμένες Πολιτείες, η Lundbeck κατασκευάζει και προμηθεύει Panhematin για έγχυση.[32]
Σιμετιδίνη
Η σιμετιδίνη έχει επίσης αναφερθεί ότι είναι αποτελεσματική στην οξεία πορφυρική κρίση και πιθανώς αποτελεσματική για μακροχρόνια προφύλαξη.[33]
Γρήγορη ταυτοποίηση
Συνιστάται σε ασθενείς με ιστορικό οξείας πορφυρίας, ακόμη και γενετικών φορέων, να φορούν ειδοποιητικό βραχιόλι ή άλλη ταυτότητα ανά πάσα στιγμή. Αυτό συμβαίνει σε περίπτωση που εμφανίσουν σοβαρά συμπτώματα ή σε περίπτωση ατυχημάτων όπου υπάρχει πιθανότητα έκθεσης σε φάρμακα, και ως αποτέλεσμα δεν είναι σε θέση να εξηγήσουν την κατάστασή τους σε επαγγελματίες του τομέα της υγείας. Ορισμένα φάρμακα αντενδείκνυται απολύτως για ασθενείς με οποιαδήποτε μορφή πορφυρίας.[34]
Νευρολογικές και ψυχιατρικές διαταραχές
Οι ασθενείς που παρουσιάζουν συχνές προσβολές μπορούν να αναπτύξουν χρόνιο νευροπαθητικό πόνο στα άκρα καθώς και χρόνιο πόνο στην κοιλιά.[35] Η εντερική ψευδο-απόφραξη, ο ειλεός, ο εγκολεασμός, η υπογαγλίωση και εγκόπρηση σε παιδιά έχουν συνδεθεί με πορφυρίες. Αυτό πιστεύεται ότι οφείλεται σε βλάβες στους νευράξονες στις πληγείσες περιοχές του νευρικού συστήματος και στη δυσλειτουργία του κολπικού νεύρου. Η θεραπεία του πόνου με μακράς δράσης οπιοειδή, όπως η μορφίνη, συχνά ενδείκνυται και, σε περιπτώσεις όπου υπάρχει κρίση ή νευροπάθεια, η γκαμπαπεντίνη είναι γνωστό ότι βελτιώνει την έκβαση.[36]
Οι επιληπτικές κρίσεις συχνά συνοδεύουν αυτήν την ασθένεια. Τα περισσότερα φάρμακα κατάσχεσης επιδεινώνουν αυτήν την κατάσταση. Η θεραπεία μπορεί να είναι προβληματική: ειδικά τα βαρβιτουρικά πρέπει να αποφεύγονται. Ορισμένες βενζοδιαζεπίνες είναι ασφαλείς και, όταν χρησιμοποιούνται σε συνδυασμό με νεότερα αντιεπιληπτικά φάρμακα, όπως η γκαμπαπεντίνη, προσφέρουν μια πιθανή αγωγή για τον έλεγχο των επιληπτικών κρίσεων. Η γκαμπαπεντίνη έχει το πρόσθετο χαρακτηριστικό ότι βοηθά στη θεραπεία ορισμένων ειδών νευροπαθητικού πόνου.[36] Το θειικό μαγνήσιο και βρωμίδια έχουν επίσης χρησιμοποιηθεί σε επιληπτικές κρίσεις πορφυρίας. Ωστόσο, η ανάπτυξη επιληπτικής κατάστασης στην πορφυρία ενδέχεται να μην ανταποκρίνεται μόνο στο μαγνήσιο. Η προσθήκη αιματίνης ή αργινικής αίμης έχει χρησιμοποιηθεί κατά τη διάρκεια της επιληπτικής κατάστασης.[37]
Η κατάθλιψη συχνά συνοδεύει την ασθένεια και αντιμετωπίζεται καλύτερα με τη θεραπεία των προσβλητικών συμπτωμάτων και, εάν χρειαστεί, η συνετή χρήση αντικαταθλιπτικών. Ορισμένα ψυχοτρόπα φάρμακα είναι πορφυρογεννητικά, περιορίζοντας το θεραπευτικό πεδίο. Μπορεί να εμφανιστούν και άλλα ψυχιατρικά συμπτώματα όπως άγχος, ανησυχία, αϋπνία, κατάθλιψη, μανία, παραισθήσεις, αυταπάτες, σύγχυση, κατατονία και ψύχωση.[38]
Υποκείμενη ηπατική νόσος
Ορισμένες ηπατικές ασθένειες μπορεί να προκαλέσουν πορφυρία ακόμη και απουσία γενετικής προδιάθεσης. Αυτές περιλαμβάνουν τις αιμοχρωμάτωση και ηπατίτιδα C. Μπορεί να απαιτείται θεραπεία για την υπερφόρτωση σιδήρου.[2]
Οι ασθενείς με οξεία πορφυρία (AIP, HCP, VP) διατρέχουν αυξημένο κίνδυνο για τη ζωή τους για ηπατοκυτταρικό καρκίνωμα (πρωτοπαθής καρκίνος του ήπατος) και μπορεί να απαιτούν παρακολούθηση. Δεν χρειάζεται να υπάρχουν άλλοι τυπικοί παράγοντες κινδύνου για καρκίνο του ήπατος.[2]
Ερυθροποιητική πορφυρία
Αυτές σχετίζονται με τη συσσώρευση πορφυρινών σε ερυθροκύτταρα και είναι σπάνιες.
Ο πόνος, το κάψιμο, το πρήξιμο και ο κνησμός που εμφανίζονται σε ερυθροποιητικές πορφυρίες γενικά απαιτούν αποφυγή έντονης ηλιακής ακτινοβολίας. Τα περισσότερα είδη αντηλιακών δεν είναι αποτελεσματικά, αλλά τα μακρυμάνικα πουκάμισα, τα καπέλα, οι μπαντάνες και τα γάντια με βαθμολογία SPF μπορούν να βοηθήσουν. Η χλωροκίνη μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την αύξηση της έκκρισης πορφυρίνης σε ορισμένες πορφυρίες.[14] Η μετάγγιση αίματος χρησιμοποιείται περιστασιακά για την καταστολή της έμφυτης παραγωγής αίμης.
Η πιο σπάνια είναι η συγγενής ερυθροποιητική πορφυρία (CEP), αλλιώς γνωστή ως νόσος του Γκύντερ. Τα σημάδια μπορεί να εμφανίζονται από τη γέννηση και περιλαμβάνουν σοβαρή φωτοευαισθησία, καστανά δόντια που φθορίζουν στο υπεριώδες φως λόγω της εναπόθεσης πορφυρινών τύπου 1 και μετέπειτα υπερτρίχωση. Συνήθως αναπτύσσεται αιμολυτική αναιμία. Η φαρμακευτική ουσία βήτα καροτένιο μπορεί να χρησιμοποιηθεί στη θεραπεία της.[39] Η μεταμόσχευση μυελού των οστών ήταν επίσης επιτυχής στη θεραπεία της CEP σε μερικές περιπτώσεις, αν και μακροπρόθεσμα αποτελέσματα δεν είναι ακόμη διαθέσιμα.[40]
Τον Δεκέμβριο του 2014, η αφαμελανοτίδη έλαβε άδεια από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή ως θεραπεία για την πρόληψη της φωτοτοξικότητας σε ενήλικες ασθενείς με EPP.[41]
Επιδημιολογία
Τα ποσοστά όλων των τύπων πορφυρίας όταν υπολογίζονται μαζί έχουν εκτιμηθεί ότι είναι περίπου ένα στα 25.000 στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ο παγκόσμιος επιπολασμός εκτιμάται ότι κυμαίνεται μεταξύ ενός στους 500 και ενός στους 50.000 ανθρώπους.
Ιστορία
Ο υποκείμενος μηχανισμός περιγράφηκε για πρώτη φορά από τον Φέλιξ Χοπ-Σέιλερ το 1871,[42] και οι οξείες πορφυρίες περιγράφηκαν από τον Ολλανδό γιατρό Μπάρεντ Στόκβις το 1889.[43][44]
Οι σχέσεις μεταξύ πορφυριών και ψυχικών ασθενειών έχουν σημειωθεί εδώ και δεκαετίες. Στις αρχές της δεκαετίας του 1950, ασθενείς με πορφυρία (περιστασιακά αναφέρονται ως "πορφυρική αιμορροφιλία"[45] ) και σοβαρά συμπτώματα κατάθλιψης ή κατατονίας υποβλήθηκαν σε θεραπεία με ηλεκτροσόκ.
Βαμπίρ και λυκάνθρωποι
Η πορφυρία έχει προταθεί ως εξήγηση για την προέλευση των θρύλων των βαμπίρ και των λυκανθρώπων, με βάση ορισμένες αντιληπτές ομοιότητες μεταξύ της κατάστασης και της λαογραφίας.
Τον Ιανουάριο του 1964, το έγγραφο του Λ. Ιλίσς του 1963, "On Porphyria and the Aetiology of Werewolves", δημοσιεύθηκε στο Proceedings of the Royal Society of Medicine. Αργότερα, η Νανσί Γκάρντεν υποστήριξε τη σχέση μεταξύ πορφυρίας και πίστης των βαμπίρ στο βιβλίο της το 1973, Βαμπίρ. Το 1985, το έγγραφο του βιοχημικού David Dolphin για την Αμερικανική Ένωση για την Πρόοδο της Επιστήμης, "Porphyria, Vampires and Werewolves: The Aetiology of European Metamorphosis Legends", απέκτησε ευρεία κάλυψη από τα μέσα ενημέρωσης, διαδίδοντας την ιδέα.
Η θεωρία έχει απορριφθεί από μερικούς λαογράφους και ερευνητές επειδή δεν περιγράφουν με ακρίβεια τα χαρακτηριστικά των αρχικών θρύλων για τους λυκανθρώπους και τα βαμπίρ ή της νόσου και ότι μπορεί δυνητικά να οδηγήσουν σε στιγματισμό ατόμων με πορφυρία.[46]
Αξιοσημείωτες περιπτώσεις
- Βασιλιάς Γεώργιος Γ' του Ηνωμένου Βασιλείου. Η ψυχική ασθένεια που παρουσία ο Γεώργιος Γ΄ στην κρίση της βασιλείας του 1788 έχει εμπνεύσει αρκετές προσπάθειες αναδρομικής διάγνωσης. Η πρώτη, που γράφτηκε το 1855, τριάντα πέντε χρόνια μετά το θάνατό του, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι είχε οξεία μανία. Ο M. Guttmacher, το 1941, πρότεινε την μανιοκαταθλιπτική ψύχωση ως μια πιο πιθανή διάγνωση. Η πρώτη πρόταση ότι μια σωματική ασθένεια ήταν η αιτία της ψυχικής διαταραχής του Βασιλιά Γεωργίου ήρθε το 1966, σε μια δημοσίευση με τίτλο The Insanity of King George III: A Classic Case of Porphyria ("Η τρελή του βασιλιά Γιώργου Γ΄: Μια κλασική υπόθεση πορφυρίας"),[47] με συνέχεια το 1968 "Porphyria in the Royal Houses of Stuart, Hanover and Prussia" (Πορφυρία στους βασιλικούς οίκους Στιούαρτ, του Ανόβερου και της Πρωσίας).[48] Τα έγγραφα, από μια ομάδα ψυχιάτρου μητέρας / γιου, γράφτηκαν σαν να είχε αποδειχθεί η περίπτωση πορφυρίας, αλλά η ανταπόκριση έδειξε ότι πολλοί εμπειρογνώμονες, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που ήταν πιο εξοικειωμένοι με τις εκδηλώσεις της πορφυρίας, δεν είχαν πεισθεί. Πολλοί ψυχίατροι διαφωνούν με τη διάγνωση, υποδηλώνοντας ότι η διπολική διαταραχή είναι πολύ πιο πιθανή. Η θεωρία αντιμετωπίζεται στο Purple Secret,[49] οποίο τεκμηριώνει την τελικά ανεπιτυχή αναζήτηση γενετικών ενδείξεων πορφυρίας στα λείψανα βασιλέων που υποπτεύεται ότι έπασχαν.[50] Το 2005, προτάθηκε ότι το αρσενικό (το οποίο είναι γνωστό ότι είναι πορφυρογόνο) που δόθηκε στον Γεώργιο Γ΄ με αντιμόνιο μπορεί να προκάλεσε την πορφυρία του.[51] Αυτή η μελέτη διαπίστωσε υψηλά επίπεδα αρσενικού στα μαλλιά του Γεωργίου. Το 2010, μια ανάλυση ιστορικών αρχείων υποστήριξε ότι ο ισχυρισμός της πορφυρίας βασίστηκε σε πλαστή και επιλεκτική ερμηνεία των σύγχρονων ιατρικών και ιστορικών πηγών.[52] Η ψυχική ασθένεια του Γεωργίου Γ΄ είναι η βάση της πλοκής στο The Madness of King George, μια βρετανική ταινία του 1994 που βασίζεται στο έργο του Alan Bennett το 1991, The Madness of George III. Οι τίτλοι τέλους της ταινίας περιλαμβάνουν το σχόλιο ότι τα συμπτώματα του Βασιλιά υποδηλώνουν ότι είχε πορφυρία και σημειώνει ότι η ασθένεια είναι «περιοδική, απρόβλεπτη και κληρονομική».
- Απόγονοι του Γεώργιου Γ΄. Μεταξύ άλλων απογόνων του Γεωργίου Γ΄ που θεωρήθηκαν από τους συγγραφείς του Purple Secret ότι είχαν πορφυρία (με βάση την ανάλυση της εκτεταμένης και λεπτομερούς ιατρικής αλληλογραφίας τους) ήταν η εγγονή του Πριγκίπισσα Σαρλόττα της Πρωσίας (η μεγαλύτερη αδερφή του αυτοκράτορα Γουλιέλμου Β΄) και η κόρη της, η πριγκίπισσα Φεοδώρα της Σαξονίας-Μάινιγκεν. Ανακάλυψαν καλύτερες ενδείξεις ότι ο τετράκις-εγγονός του Γεώργιου Γ ' πρίγκιπας Γουλιέλμος του Γκλόστερ διαγνώστηκε αξιόπιστα με ποικίλη πορφυρία.[53]
- Μαίρη, βασίλισσα των Σκωτσέζων. Πιστεύεται ότι η Μαρία, η βασίλισσα των Σκωτσέζων, προγονή του Γεωργίου Γ΄, είχε επίσης οξεία διαλείπουσα πορφυρία,[54] αν και αυτό αποτελεί αντικείμενο πολλών συζητήσεων. Υποτίθεται ότι κληρονόμησε τη διαταραχή, αν πράγματι την είχε, από τον πατέρα της, Ιάκωβο Ε΄ της Σκωτίας. Τόσο ο πατέρας όσο και η κόρη υπέστησαν καλά τεκμηριωμένες προσβολές που θα μπορούσαν να εμπίπτουν στα συμπτώματα της πορφυρίας.
- Μαρία Α της Πορτογαλίας. Η Μαρία Α΄ - γνωστή ως "Μαρία ο Ευσεβής" ή "Μαρία η Τρελή" λόγω τόσο του θρησκευτικού της ενθουσιασμού όσο και της οξείας ψυχικής της ασθένειας, η οποία την έκανε ανίκανη να χειριστεί τις κρατικές υποθέσεις μετά το 1792 - θεωρείται επίσης ότι είχε πορφυρία. Ο Φράνσις Γουίλις, ο ίδιος γιατρός που αντιμετώπισε τον Γεώργιο Γ ', κλήθηκε στην πορτογαλική αυλή, αλλά επέστρεψε στην Αγγλία αφού το δικαστήριο περιόρισε τις θεραπείες που μπορούσε να επιβλέπει. Σύγχρονες πηγές, όπως ο Υφυπουργός Εξωτερικών, Λουίς Πίντο δε Σούσα Κοουτίνιο, σημείωσαν ότι η βασίλισσα είχε επιδεινωμένους πόνους στο στομάχι και κοιλιακούς σπασμούς: χαρακτηριστικά της πορφυρίας.[55]
- Βλαντ Γ΄ Τσέπες. Ο Βλαντ Γ΄ λέγεται επίσης ότι είχε οξεία πορφυρία, η οποία μπορεί να ξεκίνησε την ιδέα ότι τα βαμπίρ ήταν αλλεργικοί στο ηλιακό φως.[56]
- Βίνσεντ βαν Γκογκ. Άλλοι σχολιαστές ανέφεραν ότι ο Βίνσεντ βαν Γκογκ μπορεί να είχε οξεία διαλείπουσα πορφυρία.[57]
- Ο βασιλιάς Ναβουχοδονόσορ της Βαβυλώνας Η περιγραφή αυτού του βασιλιά στο Βιβλίο του Δανιήλ υποδηλώνει σε ορισμένους ότι είχε πορφυρία.[58]