Σίγμα
Το γράμμα σίγμα (κεφαλαίο Σ, πεζό σ, πεζό τελικό ς) είναι το δέκατο όγδοο γράμμα του ελληνικού αλφαβήτου.
Στα νέα ελληνικά αναπαριστά το άηχο τριβώμενο φατνιακό σύμφωνο /s/ και το αντίστοιχο αλλόφωνο (π.χ. πέρασα), έχοντας παράλληλα και ηχηρές πραγματώσεις [z] μπροστά από ηχηρά σύμφωνα (π.χ. Σμύρνη). Το φώνημα συμβολίζεται σε μερικές περιπτώσεις και με το διπλό σίγμα (π.χ. θάλασσα).[1]
Σε άλλα ελληνικά αλφάβητα χρησιμοποιήθηκαν αλλόγραφα όπως το σαν (<Ϻ>) και το σαμπί που ήταν αλλόγραφο του διπλού σίγμα.[2] Το τελικό σίγμα <ς> μοιάζει και εσφαλμένα ταυτίζεται με το (στίγμα, <στ> ή σίγμα ταυ), το οποίο όμως έχει αριθμητική αξία ´=6. Το τελικό σίγμα δεν χρησιμοποιείται ως αριθμητικό.
Το <Σ> αντλεί την καταγωγή του από το φοινικικό γράμμα 
Σιν,[2] ενώ αντιστοιχεί στο γράμμα S s του λατινικού αλφαβήτου, το οποίο προήλθε από το Σ.
Στο ελληνικό σύστημα αρίθμησης έχει αριθμητική αξία σ´=200.
Μηνοειδές σίγμα
Στη βυζαντινή γραφή γραφόταν και ως Ϲ ϲ, το οποίο χρησιμοποιείται ακόμα στην αγιογραφία και σε κάποιες εκδόσεις. Παρά την ομοιότητα με το λατινικό C c (και το ότι συμβολίζουν τον ίδιο ήχο [s] σε κάποιες γλώσσες) δεν πρόκειται για το ίδιο γράμμα. Το λατινικό προήλθε από στρογγυλεμένη μορφή του Γ.[3]
Δίκη συμφώνων
Στον διάλογο του Λουκιανού Δίκη συμφώνων το προσωποποιημένο σίγμα εμφανίζεται να κατηγορεί το ταυ για το ότι πολλές λέξεις της Αττικής διαλέκτου, που γράφονταν αρχικά με διπλό <σ>, βαθμιαία μετέβαλαν προφορά και γραφή και το διπλό <σ> αντικαταστάθηκε από διπλό <τ>.[4]
Χρήση ως σύμβολο
Το σ χρησιμοποιείται ως σύμβολο για:
- τη διακύμανση ή διασπορά στη στατιστική
- τη σταθερά Στέφαν-Μπόλτσμαν στη φυσική
- τους πίνακες του Πάουλι
Το Σ χρησιμοποιείται ως σύμβολο για:
- τον τελεστή αθροίσματος στα μαθηματικά (σχηματίζει σειρές).