Σελεύκεια η προς Ηδυφώντι

Η Σελεύκεια ήταν ελληνιστική πόλη της Σουσιανής, στις όχθες του ποταμού Ηδυφώντος (σημερινός Τζαραχί), στην νότια περιοχή της επαρχίας Χουζεστάν του σύγχρονου Ιράν.

Κτίστηκε από τον Σέλευκο Α΄ Νικάτορα. Κατά τον Στράβωνα, λεγόταν πριν Σολόκη και Σοδόμη. Γνωστή από τους βίους των αγίων της ανατολής ως Μπεθ Σελεύκεια, υπήρξε η πόλη όπου μαρτύρησαν αρκετοί άγιοι της Ορθόδοξης Εκκλησίας κατά διαταγή του Σαπώρ, ανάμεσά τους και ο επίσκοπος της Σελεύκειας, Ιωάννης^[1].

Κατά τον Στράβωνα, όταν το 187 π.Χ. ο Αντίοχος Γ΄ επιχείρησε να συλήσει ναό του Βάαλ και οι Πέρσες επιτέθηκαν εναντίον του, ενισχύθηκε το αίσθημα της αποστασίας των τελευταίων από τους Μακεδόνες. Λίγο αργότερα κάποιος Πάρθος βασιλιάς μαθαίνοντας ότι οι πόλεις του Ελάμ είχαν πολλά αναθήματα και θησαυρούς, τις λεηλάτησε. Ανάμεσα σε αυτές ήταν και η μεγάλη πόλη Σελεύκεια^[2].

Ο ιστορικός Γιόχαν Γκούσταφ Ντρόισεν (Johann Gustav Droysen), βασιζόμενος στον Ρόλινσον, υποστηρίζει ότι η τοποθεσία της ελληνιστικής πόλεως ήταν στο σημερινό Manji, κοντά στις εκβολές του ποταμού Zard, στην αρχαία επαρχία Αδιαβηνή (η οποία όμως βρισκόταν βορειότερα στο Κουρδιστάν της Ασσυρίας). Πιο σύγχρονη όμως άποψη την τοποθετεί επί του ποταμού Τζεραχί, στο σημερινό Ja Nishin του νοτίου Ιράν^[3].