Komunista Partio de Hispanio

Komunista Partio de Hispanio aŭ Hispana Komunista Partio (PCE, Partido Comunista de España^[1], hispane) estas la pli multnombra Komunista Partio de Hispanio, fondita en 1921, kiu nun estas parto de Unuiĝinta Maldekstro (IU, Izquierda Unida), ligo fondita en 1986 de pluraj maldekstraj partioj.

Komunista Partio de Hispanio
Partido Comunista de España
politika partio en Hispanio • komunista partio
Komenco	14-a de aprilo 1921 vd
Lando(j)	Hispanio vd
Sidejo	Madrido
Ideologio	Eŭrokomunismo • komunismo • Marksismo-leninismo • internaciismo • respublikismo • federismo • feminismo • laikismo
Fondinto(j)	Jules Humbert-Droz vd
Ĝenerala(j) Sekretario(j)	Enrique Santiago • José Luis Centella Gómez • Santiago Carrillo Solares • Pasionaria • José Díaz • José Bullejos • César Rodríguez González • Antonio García Quejido • Gerardo Iglesias Argüelles • Julio Anguita • Francisco Frutos vd
Membro de	Eŭropa Maldekstro • Unuiĝinta Maldekstro vd
Filioj	Communist Youth Union of Spain vd
Posedatoj	Mundo Obrero • Nuestra Bandera vd
Retejo	Oficiala retejo
v • d • r

Komunista Partio de Hispanio
Partido Comunista de España
politika partio en Hispanio • komunista partio
Lando	Hispanio
Estro	José Luis Centella Gómez (prezidanto) Enrique Santiago (ĝenerala sekretario)
Fondiĝo	1921
Ĉefa sidejo	str. Olimpo, 35. 28043 Madrid.
Ideologio	Eŭrokomunismo, komunismo, Marksismo-leninismo, internaciismo, respublikismo, federismo, feminismo, laikismo
Ĵurnalo	Mundo Obrero
Junulara organizaĵo	UJCE
Retejo	pce.es
v • d • r

Ĝi naskiĝis en la 1920-aj jaroj kiel apartiĝo de la socialisma partio PSOE kaj kiel alproksimiĝo al la politiko de la tiama Sovetunio. La partio estis relative modesta dum la 20-aj kaj komenco de la 30-aj jaroj, kaj ege kreskis dum la Hispana Enlanda Milito fine de tiu jardeko, kiam ĝi profitis la ĝeneralan engaĝon en la intercivitana milito (partoprenis la kontraŭfaŝisman lukton multaj komunistoj ĉe la Internaciaj Brigadoj), la rivalecon inter diversaj tendencoj, la maĥiavelismon kaj la apogon kaj politikan kaj perarmilan de la Sovetunio.

Dum la reĝimo de la generalo Francisco Franco, la partio havis siajn estrarojn for en ekzilo, sed supervivis ankaŭ en la interno kaj dum precizaj epokoj hegemoniis la kontraŭfrankisman lukton kiel fine de la 1950-aj jaroj kaj fine de la 1960-aj jaroj. Tiun hegemonion ili profitis je la fino de la 1970-aj jaroj je la komenco de la demokratia epoko por instaliĝi kiel la plej forta maldekstra politika partio. Ĝi forlasis la sovetian radikalecon kaj en ĝi pligraviĝis la tendenco konata kiel eŭrokomunismo. En la unuaj demokrataj balotoj, tamen, la rezulto ne estis tiom sukcesa, kaj ĝi akiris malpli da deputitoj ol la Socialista Partio. Tio kondukis al sinsekvo de internaj krizoj kaj al la perdo de influo en la ĝenerala politiko.

En 1986 la partio faciligis la formiĝon de koalicio nomata Unuiĝinta Maldekstro, en kies sino ĝi plu funkcias nuntempe. Post pli ampleksa koalicio kun la partio Podemos, nomata Unidas Podemos, du membroj de la partio deĵoras kiel ministroj en la nuna hispana registaro.