آلت‌دوزی

بریدن آلت زنانه (معروف به نوع ۳ و در آفریقا معروف به ختنه فرعونی) توسط سازمان بهداشت جهانی به عنوان برداشتن لبه کوچک و لبه بزرگ و بخیه زدن کس تعریف شده‌است.^[۱] هم‌اکنون این کار بیش‌تر در شمال شرقی آفریقا، به ویژه جیبوتی، اریتره، اتیوپی، سومالی و سودان صورت می‌پذیرد.^[۲]

پس از انجام عمل، دیواره‌ای از پوسته و گوشت، ورودی مهبل را احاطه می‌کند. پیش از جوش خوردن کامل زخم ناشی از عمل، سوراخ کوچکی در کس ایجاد می‌کنند تا ادرار و خون قاعدگی امکان خروج از بدن زن را داشته باشد. معمولاً در این عمل، کلیتوریس نیز برداشته می‌شود. پس از عمل و به منظور نقاحت، پاهای فرد را دو تا چهار هفته به هم می‌بندند تا زخم جوش بخورد.^[۳]

در زمان ازدواج، کس زنی که این عمل بر روی وی انجام گرفته، توسط کیر شوهر یا توسط چاقو باز می‌شود و در زمان زاییدن نیز سوارخ را عمیق‌تر می‌کنند و پس از آن دوباره آن را می‌بندند که به آن «آلت‌دوزی دوباره» نیز می‌گویند. این عمل سبب دردهای شدید مزمن، اختلالات ادراری، عدم باروری، دشواری زایش، فیستول زایمانی و خونریزی منجر به مرگ می‌شود.^[۴]

در مردان این عمل با قرار دادن گیره‌ای در غلفه کیر صورت می‌گیرد.^[۵] در یونان باستان، ورزشکاران، خوانندگان و دیگر نمایش‌دهندگاه برای عموم از یک گیره برای بستن غلفه کیر بهره می‌برده‌اند و کیر را توسط آن به یک سمت می‌کشاندند که این عمل را kynodesme به معنای تحت‌الفظی «گره سگی» می‌گفته‌اند.^[۶]

این عمل در واقع به مثابه ریاضت و خویش‌تن‌داری در نظر گرفته می‌شد و گاهی نیز نشانه شرم و آزرم بوده‌است. در نمایش‌های هنری، نشان دادن کیر بزرگ و به ویژه سرنره بسیار زشت و زننده تلقی می‌شده‌است.^[۶] در واقع فرد با بستن کیر خود توسط گیره یا بندی تلاش می‌کرد تا از خجالت و بی‌وقاری نشان دادن آلت تناسلی خود، کاری که تنها افراد پست جامعه نظیر بربرها و بردگان بدان اقدام می‌کردند، دوری کند؛ بنابراین این کار از نظر اخلاقی مورد توجه بوده‌است.

• علی آیا هیرسی. کافر، انتشارات فری پرس ۲۰۰۷. شابک ‎۹۷۸−۰−۷۴۳۲−۸۹۶۸−۹
• پیترز گای و لونفلز آلبرت بی. "آلت‌بری در شاخ آفریقا"، مجله پزشکی ایالت نیویورک، ۷۷(۶)، آوریل ۱۸۷۷ صص.  ۷۲۹–۷۳۱.
• وایتهورن جیمز؛ اویدجی آیونرینده؛ و سامانتا مین‌گی. "بریدن آلت تناسلی زنان: مفاهیم فرهنگی و فیزیولوژیک" روابط عاشقانه و سکس‌تراپی، ۱۷٫۲ (۲۰۰۲)، صص.  ۱۶۱–۱۷۰.