ابوالفضل سجاوندی
شمس‌الدینْ ابوالفضلْ محمد بن ابی‌یزیدْ طیفورِ سَجاوندیِ غزنویِ قاری[۱] عالِم، صوفی، قاری و یزدان‌شناس اهل غزنین در سدهٔ ششم ه.ق بود. وی برای راهنمایی قاریان، نخستین نشانه‌ها را در نگارش قرآن به‌کار برد.[۲][۳]
سجاوندیِ غزنوی اهل غزنین بود. غزنین سابقا جزء خراسان بزرگ بود و در حال حاضر شهری از والی خوارزم افغانستان است. سجاوندی تألیفات متعددی دارد و در تفسیر و مسائل مربوط به قرآن صاحبنظر بوده است. تألیفات او به این قرار است.[۴]
نشانه‌های سَجاوَندی یا نشانه‌های سَگاوَندی یا نشانه‌های نقطه‌گذاری نشانه‌هایی هستند که برای روشن کردن معنی و مشخص کردن آغاز و انجام عبارت‌ها و جمله‌ها و بندها در نگارش به‌کار می‌روند.[۵] این نشانه‌ها، که نشانه‌های نوشتاری هم نامیده می‌شوند، نشانه‌هایی هستند که برای آسان‌تر خواندن یک نوشته، بیان یک احساس، فرمول‌نویسی در ریاضیات و غیره یا ایجاد دگرگونی در تلفظ واژه‌ها به‌کار می‌روند. با همین انگیزه، کاتبان اروپاییِ کتاب مقدس در سده‌های میانه نشانه‌هایی را به‌کار می‌بردند.