اینترانت ملی

از جمله اینترنت‌های ملی می‌توان به گلو در اسکاتلند، کوآنگ‌میونگ در کره شمالی، شبکه ملی اطلاعات در ایران و رونت در روسیه اشاره کرد.^[۲][۳] همچنین کوبا، میانمار و چین دارای اینترانت‌های ملی منحصر به خود هستند.^[۴] کشور سوئد نیز شبکه اینترانت داخلی خود را برای ارتباط ایمن بین دستگاه های دولتی استفاده می کند^[۵].

نحوه قطع دسترسی به اینترنت جهانی و تشکیل اینترانت ملی در جزئیات متفاوت است. برای مثال چین دیوار آتش بزرگ را طراحی کرده‌است، اما وبگاه‌های چینی از خارج این کشور قابل دسترسی هستند.^[۴] اینترانت ملی کره شمالی به شکلی است که اکثریت وبگاه‌های این کشور از بیرون قابل دسترسی نیستند و تنها تعداد محدودی از آن‌ها قابل مشاهده است.^[۳]

شی جین‌پینگ، رئیس‌جمهور چین در سال ۲۰۱۳ گفته‌است «نیروهای چین‌ستیزِ غربی همواره بیهوده کوشیده‌اند تا از اینترنت برای سرنگون کردن چین سوءاستفاده کنند… توانایی ما در ایستادن سر موضع خود و پیروزی در نبرد بر سر اینترنت، رابطهٔ مستقیمی با امنیت سیاسی و ایدئولوژیک کشورمان دارد.» همچنین ولادیمیر پوتین، رئیس‌جمهور روسیه در سال ۲۰۱۴ گفت که «اینترنت را سازمان سیا اختراع کرده و بنابراین جزئی از توطئهٔ ضد روسیه است»^[۶]

از جمله دلایل ایجاد اینترانت ملی می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:^[۱]

• نظارت گسترده
• قطع دسترسی به رسانه‌های بیرونی
• کاهش هزینه‌ها
• کاهش حمله‌های اینترنتی از بیرون
• استقلال شبکه‌ای
• کنترل بیشتر بر ارتباطات درون‌کشوری

• سانسور و نظارت اینترنتی بر پایه کشور

• مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «National intranet». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۲۶ دسامبر ۲۰۱۹.