حالت ندایی

حالت ندایی^[۱] (انگلیسی: Vocative case) یا حالت آیی، در زبان‌شناسی حالتی دستوری است که در آن اسم یا گروه اسمی منادا قرار می‌گیرد و در فارسی با «ای» یا «ایا» پیش از اسم یا «ا» در پایان آن یا صرفاً با تغییر آهنگ مشخص می‌شود.

نمونه: سعدیا مرد نکونام نمیرد هرگز