خشونت جناحی در لیبی (۲۰۱۴–۲۰۱۱)

خشونت جناحی در لیبی
	بخشی از بحران لیبی (۲۰۱۱–تاکنون); (تبعات جنگ داخلی ۲۰۱۱ لیبی)
	; شبه نظامیان در خیابان‌های طرابلس پس از ستیزه‌ها، ۲۰۱۲. از پایان جنگ داخلی لیبی، شبه نظامیان مسلح در سرتاسر کشور به ستیزه پرداخته‌اند.
تاریخ	۱ نوامبر ۲۰۱۱ – ۱۶ مه ۲۰۱۴; (۲ سال، ۶ ماه، ۲ هفته و ۱ روز)
موقعیت	لیبی
نتایج	شبه نظامیان به مدت کوتاه بنی‌ولید را تصرف کردند ; در ۲۰۱۲ دولت آن را باز پس گرفت; حملات اسلامگرایان به نمایندگی‌های خارجی; گروه‌های متعددی از سوی دولت در غرب لیبی منحل شدند.; گروگانگیری نخست وزیر لیبی (اکتبر 2013); شبه نظامیان در شرق لیبی مسلح مانده‌اند.; دو تلاش برای کودتا از سوی ژنرال خلیفه حفتر در ۲۰۱۴; فروپاشی دولت و خطر جنگ داخلی.; جنگ داخلی لیبی (۲۰۱۴); فرودگاه بین‌المللی طرابلس به دست شبه نظامیان اسلامگرا افتاد;
طرف‌های درگیر
فرماندهان و رهبران
	942–1,096 کشته در ۲۰۱۱–۲۰۱۲; ۲۳۳ کشته در 2014

با پایان یافتن جنگ داخلی لیبی در سال ۲۰۱۱ که منجر به سرنگونی حکومت معمر قذافی در اکتبر ۲۰۱۱ میلادی شد، سپس کشور لیبی دچار سلسله‌ای از خشونت‌ها، ترورها و درگیری‌های گوناگون در میان گروه‌های مختلف شبه نظامی و نیروهای امنیتی و نظامی دولت جدید شد. این خشونت‌ها بالا گرفت و منجر به جنگ داخلی کنونی این کشور شده‌است.

شبه نظامیان شامل چریک‌ها، اسلامگرایان، و شبه نظامیانی هستند که علیه حکومت قذافی جنگیدند ولی سپس از تحویل دادن سلاح‌های خود پس از سرنگونی حکومت معمر قذافی، خودداری کردند. به گفته برخی از رهبران غیرنظامی، هدف این شبه نظامیان از به تعویق انداختن تحویل سلاح‌های خود، این بود که شبه نظامیان قصد داشتند تا یک نقش پیوستهٔ سیاسی را به عنوان «پاسداران انقلاب» ایفا کنند. برخی از بزرگترین و مجهزترین گروه‌های شبه نظامی مرتبط با گروه‌های اسلامگرا نیز به تدریج به تشکیل احزاب سیاسی مشغول شدند.^[۱۷] پیش از پایان رسمی دشمنی‌ها بین نیروهای وفادار و اپوزیسیون، گزارش‌هایی از ستیزهای پراکنده بین گروه‌های شبه نظامی رقیب و کشتارهای انتقامی پارتیزانی وجود داشت.^[۱۷]^[۱۸]

در سپتامبر ۲۰۱۲، اسلامگرایان به ساختمان کنسولگری ایالات متحده آمریکا در بنغازی حمله کردند و سفیر آمریکا و سه نفر دیگر را کشتند. این حادثه منجر به یک اعتراض مردمی علیه گروه‌های شبه نظامی و شبه قانونی شد که هنوز فعالیت می‌کردند. در پی این رویدادها معترضین به پایگاه‌های متعدد شبه نظامیان اسلامگرا حمله کردند.^[۱۹]^[۲۰]

جستارهای وابسته

منابع

مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Factional violence in Libya (2011–14)». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۱۳ نوامبر ۲۰۱۵.

[۷]

[۸]

[۹]

[۱۰]

[۱۱]

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

[۶]

[۱۲]

[۱۳]

[۱۴]

[۱۵]

[۱۶]

[۱۷]

[۱۸]

[۱۹]

[۲۰]