رئیس‌جمهور ویتنام

هو شی مین در سال ۱۹۴۶ توسط مجمع ملی به عنوان اولین رئیس‌جمهور ویتنام منصوب شد.^[۴] قانون اساسی ۱۹۵۹ بیان می‌کرد که مجمع ملی قدرت تعیین و عزل رئیس‌جمهور را دارد. رئیس‌جمهور نماینده ویتنام هم در داخل و هم در خارج از کشور بود. قدرت و مسئولیت های رئیس‌جمهور در قانون اساسی ۱۹۴۶ بسیار شبیه به اختیارات و مسئولیت‌های رئیس‌جمهور ایالات متحده و عناصر رئیس‌جمهور فرانسه می‌باشد که هم رئیس کشور و هم رئیس دولت هستند.

قانون اساسی ۱۹۵۹ به طور قابل توجهی قدرت رئیس‌جمهور را کاهش داد و رئیس‌جمهور را به رهبر قانونی ویتنام تبدیل کرد و در عین حال بیشتر قدرت عملی را به سمت دبیر کل کمیته مرکزی حزب کمونیست ویتنام برد. قانون اساسی ۱۹۸۰ مقام ریاست کشور را به طرز چشمگیری تغییر داد. منصب ریاست‌جمهوری منسوخ شد و ریاست شورای دولتی جایگزین شد. ریاست شورای دولتی از دفتر شورای ریاست پرزیدیوم شورای عالی شوروی الگوبرداری شد. شورای دولتی، مانند شورای وزیران، یک نهاد تصمیم‌گیری جمعی بود. هم شورای دولتی و هم شورای وزیران بخشی از قوه مجریه بودند. تقویت این نهادها نقش قوه مقننه را تضعیف می‌کرد.^[۵] وظایف، اختیارات و مسئولیت‌های شورای دولتی از کمیته دائمی مجمع ملی گرفته شد که در قانون اساسی ۱۹۸۰ اکثر اختیارات و اعتبار خود را از دست داد.

اعضای شورای دولتی توسط مجمع ملی انتخاب می‌شدند و متشکل از رئیس، نایب رئیس، دبیر کل و سایر اعضا بودند. اعضای شورای دولتی نمی‌توانستند همزمان اعضای شورای وزیران باشند. رئیس شورای دولتی همزمان رئیس شورای دفاع ملی و فرمانده کل نیروهای مسلح خلق ویتنام بود. شورای دولتی بر عملکرد سایر نهادها، به ویژه شورای وزیران، ارگان عالی کنترل خلق و شوراهای خلق در همه سطوح نظارت می‌کرد. همچنین ریاست انتخابات مجمع ملی را بر عهده داشت. ریاست شورای دولتی در قانون اساسی ۱۹۹۲ لغو شد و به جای آن ریاست‌جمهوری قرار گرفت.

اهمیت رئیس‌جمهور در طول تاریخ ویتنام ثابت نمانده است. به عنوان مثال، در حالی که هو شی مین به عنوان اولین عضو دفتر سیاسی، بالاترین نهاد تصمیم‌گیری در ویتنام، رتبه‌بندی شد، جانشین او، تون دوک تانگ، یک شخصیتی نمادین با قدرت کم و محدود بود.^[۶] پست رئیس کشور در قانون اساسی ۱۹۸۰ با انتصاب ترونگ شینه تقویت شد که به ترتیب اولویت دومین عضو عالی‌رتبه در دفتر سیاسی پس از له یوئن بود.^[۷] دفتر رئیس‌جمهور تا زمانی که نگوین مین تریت در سال ۲۰۰۶ منصوب شد، رتبه دوم را در اولویت دفتر سیاسی حفظ کرد. او در سلسله مراتب دفتر سیاسی رتبه چهارم را داشت.

دفتر سیاسی پس از یازدهمین کنگره ملی حزب کمونیست ویتنام که در ژانویه ۲۰۱۱ برگزار شد توسط کمیته مرکزی انتخاب شد، ترونگ تان سانگ، رئیس‌جمهور اسبق ویتنام، اولین عضو رده‌بندی دفتر سیاسی را انتخاب کرد.^[۸] این اولین بار در تاریخ ویتنام بود که بالاترین رتبه دفتر سیاسی پست دبیر کل یا رئیس حزب را نداشت.^[۹][۱۰] از آنجایی که ترونگ تان سانگ رتبه اول دفتر سیاسی را به خود اختصاص داده بود، رئیس غیر رسمی این نهاد است. جلسات دفتر سیاسی به طور منظم برگزار می‌شود. تصمیمات درون دفتر سیاسی از طریق تصمیم‌گیری جمعی اتخاذ می‌شود و سیاست‌ها تنها در صورتی وضع می‌شوند که اکثریت اعضای دفتر سیاسی از آنها حمایت کنند.^[۱۱]