زیاد بن مروان قندی

کنیه وی ابوالفضل یا ابوعبدالله بوده‌است.^[۱] زیاد بن مروان، از اهالی بغداد بوده که به واسطه شهرتش به قندی، شغل او را قناد دانسته‌اند. وی از شاگردان جعفر صادق بوده‌است ولی در منابع روایتی بی واسطه از جعفر صادق برای او گزارش نشده‌است.^[۲]

پس از کشته شدن موسی کاظم در زندان سندی بن شابک، گروهی از وکلاء موسی کاظم که اموالی از موسی کاظم را در دست داشتند، منکر مرگ موسی کاظم شدند و مدعی شدند او به غیبت رفته‌است. آنان را به جهت وقف در امامت موسی کاظم، واقفیه خواندند. از جمله سران این حرکت، زیاد بن مروان قندی بود. او همچنین کارگزار عباسیان بود.^[۲][۳][۴]

در علم رجال، شیعیانی چون احمد بن طاووس، وی را ضعیف شمرده‌اند.^[۲]