خاصگی سلطان

کلمه خاصگی (حسکی) از کلمه عربی (خاصه) گرفته شده است که پسوند (گی) فارسی است و به معنای «انتساب چیزی منحصر برای یک فرد» است. سلطان کلمه‌ای عربی است که به معنای «اقتدار» یا «سلطنت» است. بنابراین خاصگی سلطان کسی است که منحصراً به سلطان عثمانی تعلق دارد. یک خاسگی جایگاه مهمی در کاخ داشت و دومین زن قدرتمند بود و بعد از والده سلطان از بیشترین جایگاه در حرمسرای امپراتوری برخوردار بود و معمولاً اتاق‌هایی نزدیک به اتاق سلطان داشت. اگر چه این زنان برده های سابق سلطان بودند، اما استفاده از این لقب توسط پادشاه موقعیت آن ها را بالاتر از شاهزاده خانم‌های عثمانی قرار می داد و آن‌ها را همتای همسران امپراتور در اروپا قرار میداد. اگر موقعیت والده سلطان در حرم‌سرا خالی بود، یک خاسگی می‌توانست نقش او را بر عهده بگیرد، به منابع اقتصادی قابل توجهی دسترسی داشته باشد، رئیس حرمسرای امپراتوری شود، مشاور سلطان در امور سیاسی شود، و حتی در سیاست خارجی نفوذ داشته باشد.

ابتدا در قرن شانزدهم (دوران بایزید دوم) عنوان سلطانه برای زنان منصوب به خاندان عثمانی استفاده شد (شاهزاده خان‌ها). استفاده از این لقب توسط سلطان، به عنوان امتیاز خانواده تأکید می‌کرد. لقب خاسگی سلطان یک عنوان معادل ملکه همسر بود. قبل از خرم سلطان، امپراتوری عثمانی هرگز ملکه‌ای با عنوان نداشت. با این حال، سلیمان یکم سنت شکنی کرد و صیغه خود، خرم را از بردگی آزاد کرد و به طور قانونی با او ازدواج کرد و موقعیت او را از صیغه مورد علاقه به ملکه همسر ارتقا داد. تعداد انگشت شماری از سلاطین عثمانی پس از خرم همین عنوان را داشتند، اما لزوماً مانند مورد خرم ناشی از ازدواج قانونی نبود. نوربانو سلطان، ماه‌پیکر سلطان و هماشاه سلطان به طور قانونی با همسران خود، سلطان‌های عثمانی، ازدواج کردند.

وجود بیش از یک خاصگی در زمان مراد چهارم و ابراهیم یکم تغییر قابل توجهی بود در حرم‌سرا بود و نشان از پایان یافتن عصر خاصه داشت. در این دوره معنای عنوان از «همسر ارشد» و «مورد علاقه» به چیزی کلی تر مانند «همسر شاه»، مشابه لقب خاتون قرار گرفت.

• والده سلطان
• فهرست مادران سلاطین عثمانی
• مهد علیا