عبدالواسع جبلی

شاعر ایرانی

بدیع‌الزمان عبدالواسع بن عبدالجامع غرجستانی جَبَلی از ادیبان و شاعران سده ۶ق است.

جبلی از خاندانی علوی بود و در غرجستان چشم به جهان گشود. او به مدح شاهان هم‌زمان خود از غوریان، سلجوقیان و محمودیان پرداخت، تا در سال ۵۵۵ق درگذشت. او در شعر عربی نیز دست داشت. نمونه‌ای از شعر جبلی:

گفتار لطیف و خوی نیکوست تراخوبی و لطافت صفت و خوست ترا
عیب تو جز این نیست که در عشق یکیستبیگانه و خویش و دشمن و دوست ترا

نقد

قصیدۀ مشهور «منسوخ شد مروت»[۱] که به وی منسوب است در دیوان سنایی هم هست. مطلع آن این است:

محسن شریفی صحی در مقاله‌ای با بررسی اشعارش نشان می‌دهد که جبلی به‌طور گسترده اقدام به تمام انواع سرقت ادبی، مخصوصاً انتحال و اغاره از دیوان سنایی غزنوی کرده‌است.[۱]

منابع

  • صفا، ذبیح‌الله (پاییز ۱۳۶۸تاریخ ادبیات ایران جلد۱(خلاصه جلد اوّل و دوّم)، تهران: ققنوس