ویکی‌پدیا:ویکی‌پروژه مترجمان/نیكاراگوئه

باکس اطلاعاتی کشورهانام بومی: جمهوری نیکاراگوئه نام سنتیو قدیمی: جمهوری نیکاراگوئه نام معمول: نکاراگوئهتصویر_پرچم: Flag of Nicaragua.svg تصویر _نشان: Coat of arms of Nicaragua.svg تصویر_نقشه: LocationNicaragua.pngسرود ملی: سالو آتی نیکاراگوئه زبانهای رسمی: زبان اسپانیایی (رسمی)- در درجه پایین تر: انگلیسی و زبانهای بومی که در ساحل کارائیب مورد استفاده‌است. پایتخت: ماناگوآعرض جغرافیایی: ۱۲ متر- عرض جغرافیایی: ۹ متر- عرض جغرافیایی شمال به جنوب: شمال- طول جغرافیایی: ۸۶- طول جغرافیایی: ۱۶ متر- طول جغرافیایی شرق به غرب: غرب بزرگترین شهر: ماناگوآنوع حکومت: جمهوری رهبر_عنوان: فهرست روسای جمهور نیکاراگوئه| رئیس جمهور نام رهبر ۱: ‹‹ انریک بولانوس›› ‹‹اورتگا›› تا ژانویه رئیس جمهور می‌شود، بنابراین این مورد را تا آن زمان تغییر ندهید. رتبه منطقه: ۹۷ وسعت منطقه:1 E11 مساحت: ۱۲۴۴۹۴در صد آب: ۱۴/۰۷ برآورد جمعیت: ۵۴۸۷۵۰۰برآورد رتبه جمعیت: ۱۰۸سال برآورد جمعیت: ژولای ۲۰۰۵ آمار جمعیت: سال آمار جمعیت: تراکم جمعیت: ۴۲میزان مایل در ازای تراکم جمعیت: ۱۰۹-- رتبه تراکم جمعیت: ۱۵۷تولید ناخالص داخلی- برابری قدرت خرید: ۲۰،۹۹۶ میلیلرد دلار- صندوق بین المللی پول رتبه تولید ناخالص داخلی- برابری قدرت خرید: ۱۰۸سال تولید ناخالص داخلی- برابری قدرت خرید: ۲۰۰۵ سرانه تولید ناخالص داخلی- برابری قدرت خرید: ۳،۶۳۶ دلار رتبه سرانه تولید ناخالص داخلی- برابری قدرت خرید: ۱۱۹نوع حاکمیت: مستقل یادداشت حاکمیت: از اسپانیاواقعه رسمی ۱: اعلام شده واقعه رسمی ۲: به رسمیت شناخته شده تاریخ رسمی ۱: ۱۵ سپتامبر ۱۸۲۱ تاریخ رسمی ۲: ۲۵ ژولای ۱۸۵۰ |HDI = ۰٫۶۹۰ رتبه:  : HDI112سال HDI: 2003شاخه HDI: =mediumپول رایج: کوردوباکد پول رایج: ان آی او کد کشور: - منطقه زمانی: |utc_offset =-۶ منطقه زمانی  : DST |utc_offset_DST = |cctld = .niکد تماس: ۵۰۵

پانویس:

‹‹نیکاراگوئه››، که مطابق الفبای آوانگار بین المللی |[re'puβlika ðe nika'raɰwa] خوانده می‌شود، یک جمهوری دموکراتیک در آمریکای مرکزی است. این کشور بزرگترین کشور در برزخ جغرافیایی است، که در عین حال از لحاظ جمعیتی کم تراکم ترین کشور است و در مقایسه با همسایگان کوچکتر خود از جمعیت کمتری برخوردار است. این کشور در شمال با ‹‹ هوندراس›› و در جنوب با ‹‹کاستاریکا›› هم مرز است. خط ساحلی آن در اقیانوس آرام قرار گرفته‌است و این در حالی است که قسمت شرقی این کشور در امتداد دریای کارائیب واقع شده‌است.

نام این کشور از ‹‹نیکارائو››، نام فبیله‌ای گرفته شده‌است که به زبان ‹‹ناهوآت›› تکلم می کردند وقبل از فتح آمریکا به دست اسپانیا ساکن سواحل ‹‹لاگو دو نبکاراگوآ›› بودند، همچنین بخشی از نام این کشور از واژه اسپانیایی {{lang|es|Agua}بع معنای ‹آب›› گرفته شده‌است و علت آن وجود دریاچه‌های بزرگ ‹‹لاگو دو نبکاراگوآ›› و ‹‹لاگو دو ماناگوآ›› در منطقه بوده‌است.

در زمان فتح آمریکا به دست اسپانیا، نیکاراگوئه نامی بود که برای اشاره به نوار باریک بین دریاچه نیکاراگوآ و اقیانوس آرام به کار می‌رفت. زمانی که اولین فاتحان به این منطقه پای گذاشتند، ‹‹ رئیس نیکارائو›› حاکم آن بود. سرانجام این اصطلاح توسعا برای اشاره به ساکنان آن منطقه اطلاق شد. نیکارائوس یا نیکارانوس.

قبیله نیکارائو پس از سقوط ‹‹تئوتی هو آ کن›› و به پیشنهاد رهبران مذهبی خود به این منطقه کوچ کرند. بنا به روایات، آنها قصد داشتند به سمت جنوب بروند تا اینکه رودخانه‌ای را دیدند با دو آتش فشان که از درون آب فوران کرده بود، بنابراین آنها وقتی توقف کردند به ‹‹اومیتیپ›› ، بزرگترین جزیره جهان که آب تازه آن از آتش فشان تامین می‌شود، رسیدند.

تاریخچه

اصلی|تاریخچه نیکاراگوئه

در سال ۱۵۲۴، کانکوئستادور، فرانسیسکو هرناندز دو کوردوبو (پایه گذار نیکاراگوئه) اولین محلهای اقامت اسپانیایی، از جمله دو شهر اصلی نیکاراگوئه را تاسیس کردند: گراندا نیکاراگوئه در نزدیکی دریاچه نیکاراگوئه و لئون نیکاراگوئه در شرق دریاچه مانگوآ. نیکاراگوئه که در دهه ۲۰ قرن ۱۶ به عنوان مستعمره اسپانیا پادشاهی گوآتمالا محسوبمی‌شد، تبدیل به بخشی از امپراطوری مکزیک شد و پس از آن در ۱۸۲۱ به عنوان بخشی از استانهای متحده آمریکای مرکزی کسب استقلال کرد و در سال ۱۸۳۸ به عنوان یک جمهوری مستقل حق حیات به دست آورد. ‹‹ساحل ماسکیتو ››، واقع در منطقه ‹‹بلوفیلدز›› در اقیانوس آتلانتیک مورد ادعای پادشاهی بریتانیای کبیر و ایرلند و اجداد آن به عنوان کشور تحت الحمایه از ۱۶۵۵ تا ۱۸۵۰ قرار داشت. در سال ۱۸۵۹ این منطقه به هوندراس واگذار شد و یک سال پس از آن به نیکاراگوئه محول شد. تمام این حوادث در حالی رخ داد که منطقه مزبور تا سال ۱۸۹۴ به عنوان موجودیتی مستقل و خودمختار شناخته می‌شد.

قسمت اعظمی از سیاست اولیه نیکاراگوئه را پس از کسب استقلال درگیری و رقابت بین نخبه‌های لیبرال لئون و نخبه‌های محافظه کار گراندا تشکیل می داده‌است. این رقابت و درگیری هر از گاهی به جنگ داخلی نیز کشده می‌شد. یک ماجراجوی اهل ایالات متحده به نام (سرباز) ویلیام والکر، که در ابتدا لیبرالها در سال ۱۸۸۵ از او دعوت به عمل آورده بودند تا در مبارزات آنها بر ضد محافظه کاران به صف آنها بپوندد، در جنگ لیبرالها به قدری آسان و راحت پیروز شد که سهل ترین پیروزی او در جنگ در طول عمرش محسوب می‌شد. در نتیجه، او از این موقعیت برخوردار شد که حکومت کشور را به دست گیرد. والکر در سال با هدف ایجاد حکومتی که نوکر دست به سینه ایالات متحده باشد، ۱۸۵۶ بر مسند ریاست جمهوری این کشور تکیه زد. بسیاری از کشورهای آمریکای مرکزی با توجه به هراسی که از طرح و نقشه والکر برای گسترش قلمروی خود داشتند، در سال ۱۸۵۷ با هم متحد شدند تا او را از نیکاراگوئه بیرون کنند. عجیب آن است که این کشورهای متحد تحت حمایت یکی از صاحبان صنایع آمریکایی (کورنلیس واندربیلت) قرار داشتند که قبلا از اخلالگری و آشوب افکنی والکر در تیکاراگوئه پشتیبانی کرده بود. والکر در ۱۲ سپتامبر ۱۸۶۰ در منطقه همجوار؛ یعنی هندوراس اعدام شد. .[۱] پس از آن، حکومت محافظه کاری به مدت سه دهه بر منطقه حاکم بود.

‹‹خوزه سانتوز زلایا›› با استفاده از اختلاف نظر وتشت آرایی که بین دسته‌های مختلف محافظه کار وجود داشت، شورش لیبرالی بر ضد حکومت به راه انداخت که موجب به قدرت رسیدن او در سال ۱۸۹۳ شد. زلایا سر انجام در سال ۱۸۹۴به درگیری و اختلاف چندین و چند ساله نیکاراگوئه با بریتانیای کبیر بر سر ساحل آتلانتیک خاتمه بخشید و ساحل ماسکیتو را بار دیگر به نیکاراگوئه ملحق کرد.

نیکاراگوئه در جریان ‹‹جنگ جهانی دوم›› کمکهایی کرد و اولین کشوری بود که ‹‹منشور سازمان ملل›› را تایید کرد. ^[۱].

نیکاراگوئه بسیار شاهد مداخله خارجی‌ها بوده و برای مدت زیادی متحمل دیکتاتوری نظامی شده‌است، که طولانی ترین آن مربوط می‌شود به حکومت خانواده ‹‹سوموزا›› که تا اواخر قرن ۲۰ ادامه داشت. خانواده سوموزا در نتیجه یک پیمانی که توسط ایالات متحده در سال ۱۹۲۷ طراحی شده بود به قدرت دست یافتند. در این پیمان مقرر شده بود که باید به جای ارتشهای کوچک جداگانه که برای مدت زیادی کشور را تحت کنترل خود داشته‌اند، گارد ملی تشکیل شود (نیاز به ذکر نقل قول). تنها ژنرال نیکاراگوئه‌ای که از امضای این پیمان ، ‹‹ ال تراتادو دل اسپینو نگرو›› سر باز زد ‹‹ آگوستو سزار ساندیانو›› بود که به مناطق کوهستانی شمالی گریخت و در آنجا به مدت ۵ سال بر ضد نیروهای ایالات متحده به مبارزه پرداخت.

نیروهای ایالات متحده سرانجام با مبارزان ساندینیستا سازش و توافق کردند. نیروهای مذکور منطقه را ترک کردند و کشور تحت کنترل ‹‹ خوآن باتیستا ساکاسا›› افتاد. یک گارد ملی که توسط ‹آناستاسیو سوموزا گارسیا›› از ایالات متحده فارغ التحصیل شده بود، تاسیس شد و در سازمان جدیدی که ایجاد شده بود، بالاترین موقعیت را به دست آورد.

سوموزا با استفاده از موقعیت خود در گارد ملی، حکومت کشور را به چنگ آورد. سوموزا که از مخالفتهای مسلحانه ساندیانو هراس داشت، او را به برگزاری نشستی در ماناگوآ دعوت کرد که در آنجا ساندیانو در فوریه ۱۹۳۴ توسط گارد ملی ترور شد. سوموزا کنترل کشور را به طور کامل در دست داشت و هرگونه مقاومت مسلحانه احتمالی را سرکوب کرده بود . در مقام انتفام از ترور ساندیانو، ریگوبرتو لوپز پرز، شاعر نیکاراگوئه‌ای در سال ۱۹۵۶ سوموزا را ترور کرد. ‹‹لوئیز سوموزا دبایلا››، فرزند ارشد دیکتاتتور فقید، رسما پس از مرگ پدرش کنترل کشور را به دست گرفت.

لوئیز چند سالی بیشتر در قدرت نبود؛ چرا که بر اثر حمله قلبی از دنیا رفت. از او به عنوان فردی میانه رو یاد می‌شود. پس از او یک رئیس جمهور دست نشانده به نام ‹‹ رن شیک›› به قدرت رسید. آناستاسیو سوموزا دبایلا که مسئولیت گارد ملی را به عهده داشت، کنترل کشور را به دست گرفت. او پس از شریک رسما عهده دار سمت ریاست جمهوری کشور شد. در ۱۹۶۱ یک دانشجوی جوان به نام ‹‹ کارلوس فونسکا›› به شخصیت تاریخی ساندیانو روی آورد و‹‹ جبهه آزادی بخش ملی ساندینیستا›› (FSLN) را تشکیل داد. FSLN در سراسر دهه ۶۰ قرن ۱۹ به عنوان یک حزب کوچک فعالیت می کرد، اما نفرت شدید سوموزا از FSLN و برخورد شدید و افراطی او با کسانی که مظنون به حمایت و هواداری از ساندانیستا بودند، موجب شد این تفکر در میان بسیاری از مردم عامه شکل گیرد که ساندانیستاها بسیار قویتر از آنی بودند که تصور می‌شدند.

برخی از مورخین زلزله سال ۱۹۷۲ را که ماناگوآ را ویران کرد، به عنوان ‹‹آخرین میخی که بر تابوت›› سوموزا زده شد، تلقی می کنند. حدود ۹۰% شهر ویران شد و فساد بی شرمانه سوموزا، بی کفایتی در کنترل کمک رسانی (که باعث شد ‹‹روبرتو کلمنته›› ستاره دزدان دریایی پطرزبورگ در تاریخ ۳۱ دسامبر ۱۹۷۲ شخصا به ماناگوآ سفر کند- پروازی که با مرگ غم انگیزی پایان یافت) و امتنای او از بازسازی ماناگوآ باعث شد نیکاراگوئه‌ای‌های جوان ناخشنود متعلق به دسته‌های ساندینستاها که دیگر چیزی برای از دست دادن نداشتند، سیل آسا به مخالفت با او پرداختند.

سوموزا صنایع اصلی بازسازی کشور را به انحصار خود در آورده بود و اجازه نمی‌داد که دیگر اعضای عالی رتبه از سود ناشی از افزایش فعالیت اقتصادی سهمی ببرند. این موضوع نیز به نوبه خود موجب ضعیف تر شدن سوموزا شد؛ چرا که حتی نخبگان اقتصادی نیز دیگر میلی به حمایت وپشتیبانی از او نداشتند. در ۱۹۷۶ یک نوع کتان مصنوعی، که یکی از ستونهای اقتصادی نیکاراگوئه در آن عصر محسوب می‌شد، به بازارعرضه شد. این مساله باعث کاهش قیمت کتان گردید و کشور از لحاظ اقتصادی دچار مشکل بزرگی شد.

این مشکلات اقتصادی ساندینستاها را در مبارزاتشان بر ضد سوموزا به پیش راند و در نتیجه باعث آن شد که بسیاری از نیکاراگوئه‌ای‌های متعلق به طبقات متوسط و بالای جامعه به این باور برسند که ساندینستاها تنها امید باقی مانده آنها برای رها ساختن کشور از رژیم ظلم پیشه سوموزا می‌باشد. به باور عموم، ترور پدرو خوآکیم چامورو، سردبیر مهمترین روزنامه نیکاراگوئه و یکی از مخالفان سر سخت سوموزا، در ژانویه ۱۹۷۸، جرقه و عامل محرکی بوده‌است که باعث نارضایتی عمومی از سوموزا شد. در آن زمکان چنین تصور می‌شد که عاملین این قتل اعضای گارد ملی بوده‌اند.

ساندینیستاها، که از حمایت مردمی، اصحاب کلیسای کاتولیک و دولتهای منطقه‌ای و بین المللی برخوردار بودند، در ژولای ۱۹۷۹ قدرت را به دست آوردند. سوموزا کشور را ترک کرد و اعضای گارد ملی او سرانجام سر از پاراگوئه درآوردند و او در سپتامبر ۱۹۸۰ در آنجا توسط اعضای حزب انقلابی کارگران آرژانتین ترور شد. اصلی ترین برنامه‌های جامع ساندینیستاها شامل ‹‹ نهضت سوادآموزی ملی›› گسترده (آگوست- مارس ۱۹۸۰) و اصلاحات اساسی در حوزه کشاورزی بود که باعث شد زمینها و مزارع به دست کشاورزانی بیافتد که در گذشته اغلب صاحب هیچ زمین و مزرعه‌ای نبوده‌اند.

جیمی کارتر، رئیس جمهور ایالات متحده که از یک سال پیش کمک به سوموزا را متوقف کرده بود، در بدو امر اقدام به اعطای کمک به دولت نوپا در نیکاراگوئه کرد، اما هر چه از دوران ریاست جمهوری کارتر می‌گذشت از میزان کمک ایالات متحده به نیکاراگوئه کاسته می‌شد و در نهایت در زمان ریاست جمهوری ‹‹رونالد ریگان›› به سبب کشف مدارکی دال بر حمایت ساندینیستا از شورشیان‹‹ FMLN›› در کشور ال سالوادور این کمک به طور کامل قطع شد. قبل از انصراف ایالات متحده از کمک به نیکاراگوئه، یکی از رجال سیاسی‹‹ FMLN›› به نام ‹‹بایاردو آرشه›› گفته بود که : ‹‹نیکاراگوئه تنها کشوری است که سوسیالیسم خود را با دلارهای امپریالیسم بنا کرده‌است››.

ساندینیستاها پس از استراحت و فراغت بال کوتاهی با جنگ داخلی فزاینده و تضعیف کننده‌ای مواجه شدند که توسط چریکهای کنترا، شورشیان نماینده ، رونالد ریگان، رئیس جمهور ایالات متحده، توطئه ریزی شده بود. ایالات متحده مخالفان را آموزش می‌داد و آنها را تامین مالی می کرد تا بر ضد ساندینیستاها بجنگند و علاوه بر آن انتقادات گسترده‌ای در نقاط زیادی از ایالات متحده، از جمله کنگره ملی، بر ضد ساندینیستاها به راه می‌انداختند. وقتی کنگره ملی ایالات متحده تصمیم گرفت کمک به مخالفان را قطع کند، یکی از نزدیکان ریگان، به نام کلنل اولیور نورث، طرحی را دسیسه چینی کرد تا از طریق فروش مخفیانه سلاح به ایران مخالفان دولت حاکم کاراگوئه را تامین مالی کند که در نهایت منجر به رسوایی ‹‹ایران کنترا›› شد.

دانیل اورتگا، با اکثریت آرا در سال ۱۹۸۴ به عنوان رئیس جمهور نیکاراگوئه انتخاب شد، اما سالهای جنگ و درگیری تاثیرات نامطلوب بی سابقه‌ای بر اقتصاد نیکاراگوئه گذارده بود و خانواده‌های یسیاری را در وضعیت بسیار دشواری قرار داده بود. اگرچه سازمانهای غیردولتی غربی که در زمان انتخابات اجازه ورود به نیکاراگوئه را یافته بودند، انتخابات را منصفانه و عادلانه توصیف کردند، با این حال، اورتگا و FSLN با بیان اینکه : ‹‹ هیچ خطری از جانب میانه رو‌ها متوجه آنها نیست و میانه روها تصویر درستی از کشور برای دنیای خارج محسوب می‌شوند››، احزاب میانه رو آزاد گذاشتند و فعالانه به سرکوب احزاب مخالف پرداختند (نیاز به ذکر نقل قول).

نیکاراگوئه در سال ۱۹۸۶ در یک دعوی قانونی تاریخی بر ضد ایالات متحده در ‹‹دادگاه عدل بین المللی›› پیروز بیرون آمدند (مراجعه شود به بخش ‹‹نیکاراگوئه در برابر ایالات متحده››) و ایالات متحده محکوم به پرداخت ۱۲ میلیارد دلار به عنوان غرامت به سبب برهم زدن استقلال نیکاراگوئه از طریق مداخله در حمله بر ضد آن دولت محکوم شد. ایالات متحده از پذیرش رای دادگاه سر باز زد و مدعی شد که دخالتی در امور مربوط به استقلال نیکاراگوئه نداشته‌است. بنابراین، دولت ایالات متحده حتی علیرغم قطع نامه مجمع عمومی سازمان ملل، از پرداخت غرامت به نیکاراگوئه امتناع ورزید.

دهه ۹۰ و دوره پسا ساندینیستا

برنامه انتخاباتی جبهه مخالف با نامزدی خانم چامورو به این صورت بود:1.گسترش اقتصاد بازار آزاد.2.گسترش آزادی های اجتماعی.3.تجدید نظر مجدد در قانون اساسی .4. لغو خدمت سربازی اجباری .5.کاهش نیروهای نظامی و عفو زندانیان سیاسی.انتخابات با حضور احزاب مختلف در ۱۹۹۰ برگزار شد و در آن ائتلاف احزاب ضد ساندینیستا (متشکل از طیف راست و چپ سیاسی)، تحت رهبری ‹‹ ویولتا چامورو››، بیوه پدرو خوآکیم چامورو ، موفق شدند ساندینیستا را شکست دهند. این شکست موجب شگفتی ساندینیستاها شد؛ چرا که آمارگیریهای قبل از انتخابات حکایت از موفقیت قاطع ساندینیستا داشت و اجتماعاتی که آنها قبل از انتخابات تشکیل داده بودند باعث جذب صدها هزار نفر به سوی این حزب شده بود. نتایج دور از انتظار انتخابات با تحلیلها و نظرات فراوانی مواجه شد و مفسرانی، مانند ‹‹نوام چامسکی›› و ‹‹سیر برایان ویلسون›› بر این باور بودند که این نتایج دور از انتظار نتیجه تهدیدات ‹‹کنتراها/ مخالفان›› در خصوص دنیاله گیری و تداوم جنگ در صورت حضور دوباره ساندینستاها در عرص قدرت، جنگ زدگی جماعت عامه نیکاراگوئه و حمایت مالی بی دریغ ایالات متحده ار احزاب مخالف حزب حاکم بوده‌است.(بهنام محقق،مقایسه پیامد های انقلابات ایران و نیکاراگوئه 1393)

در طرف مقابل، پی جی اوروکه در اثر خود به نام ‹‹ مرگ دوباره کمونیسم›› : ref>"The Return of the Death of Communism Nicaragua, February 1990," a chapter in Give War a Chance: Eyewitness Accounts of Mankind's Struggle Against Tyranny, Injustice, and Alcohol-Free Beer by P. J. O'Rourke. Grove Press; reprint edition (November 2003, ISBN 0802140319).</ref> چنین آورده‌است: ‹‹ مزیت ناعادلانه استفاده از منابع دولتی برای آن حزب به پایان رسیده‌است، چطور کنترل ساندینیتا بر نظام انتقالی مانع از آن شد که هواداران ‹‹مخالفان متحد نیکاراگوئه›› (UNO) نتوانند در تظاهرات حضور پیدا کنند، چطور سلطه ساندینیستا بر ارتش باعث شد که سربازان به اورتگا رای بدهند و اینکه که چطور بوروکراسی ساندینیستا مانع از آن شد که کمک ۳،۳ میلیون دلاری ایالات متحده به دستUNO برسد، در حالی که دانیل اورتگا میلیونها دلاری را که توسط مردم از خارج کشور در اختیار او گذاشته شده بود و میلیونها میلیون دلار از خزانه دولت نیکاراگوئه را برای انتخابات خرج کرده بود. ."

نظر سنجی از رای دهندگان نیکاراگوئه‌ای جکایت از آن داشت که اکثریت رای دهندگان به سبب تحریمهای اقتصادی ایالات متحده بر ضد دولت اورتگا به چارمورد رای داده بودند. نظرسنجی‌های به عمل آمده از رای دهندگان همچنین دانیل اورتگا را متقاعد ساخت که انتخابات درست و صحیح بوده و این امر در تصمیم او مبنی بر پذیرش آرای مردم و کناره گیری از قدرت به جای باطل اعلام کردن انتخابات موثر بود.

اقتصادی که به چامارو سپرده شد کاملا ویران شده بود . در دهه ۹۰ درآمد سرانه مردم نیکاراگوئه، به خاطر هزینه‌های اجتماعی و اقتصادی جنگ کنترا بر ضد دولت تحت رهبری ساندینیستا تا حدی متجاوز بر ۸۰% کاهش یافته بود . .[۲] در کمال شگفتی ایالات متحده و نیروهای مخالف، چامورو ارتش ساندینیستا را منحل نکرد، هر چند که آن ارتش به ارتش نیکاراگوئه تغییر نام داده بود. کمک اصلی چامورو به نیکاراگوئه، برچیدن گروههایی در مناطق شمالی و مرکزی کشور بود. این امر باعث شد کشور به ثباتی دست یابد که به مدت ۱۰ سال نمونه آن را به خود ندیده بود.

در انتخابات بعدی نیز که در ۱۹۹۶ برگزار شد، دانیل اورتگا و ساندینیستاهای FSLN مجدد شکست خوردند. رقیبی که این بار آنها را شکست داد ‹‹آرنولدو آله مان›› از حزب لیبرال قانونی (PLC) بود. آله مان، رئیس جمهور نیکاراگوئه به تفاهم استراتژیکی با اورتگا و FSLN دست یافت و علی الظاهر سیاست نیکاراگوئه در سیستم دو حزبی قرار گرفت. PLC و FSLN در حوزه‌ها و بخش‌های مشخص و متمایز دولتی با یکدیگر همکاری می کردند تا بتوانند راه را برای احزاب کوچکتر ببندند. .^{[نیازمند منبع]}

در انتخابات 2001، PLC بار دیگر FSLN را شکست دادد و انریکو بولانوس بر مسند ریاست جمهوری کشور تکیه زد. معهذا، او پس از روی کار آمدن روابط خود را با PLC قطع کرد و رئیس جمهور اسبق نیکاراگوئه ‹‹آله مان›› را به فساد سیاسی متهم ساخت و ۲۰ سال حبس برای او به سبب اختلاس، پول شویی و فساد در نظر گرفت. اعضای حزب ساندینیستا و حزب لیبرال وفادار به آله مان با ایجاد شکاف در قدرت بولانس و وزرای او و تهدید به استیضاح ، در برابر تصمیم دولت جدید از خود واکنش نشان دادند. این کودتای تدریجی تا حدودی به خاطر فشار ایالات متحده و تاخیر در اعمال تغییرات در قانون اساسی که تا انتخابات ۲۰۰۶ به تاخیر افتاد، عقیم و بی اثر شد.

سیاست

نکات بیشتر در مورد سیاست کشور نیکاراگوئهسیاست نیکاراگوئه در چهارچوب نظام ریاست جمهوری، نمایندگی دموکراتیک، جمهوری تبیین شده‌است که بر اساس آن رئیس جمهور نیکاراگوئه هم رئیس دولت و هم در راس حکومت است. سیاست این کشور مبتنی بر نظام چند حزبی می‌باشد. دولت مسئول قوه مجریه محسوب می‌شود. قوه مقننه هم به دولت و هم به مجلس ملی نیکاراگوئه محول می‌شود. قوه قضاییه مستقل از دو قوه مجریه و مقننه عمل می کند. در حال حاضر رئیس جمهور نیکاراگوئه ‹‹انریک بولانس گیر› است.—در ماه ژانویه اورتگا ریاست جمهوری را به عهده می‌گیرد، پس لطفا در ژانویه این قسمت را تغییر دهید. -->. انتخابات ریاست جمهوری و قانونگذاری نیکاراگوئه در ۵ نوامبر ۲۰۰۶ برگزار شد. دانیل اورتگا در این انتخابات برای سومین بار به سمت ریاست جمهوری نیکاراگوئه انتخاب شد. او تنها ۳۹% آرا را به خود اختصاص داد و همین میزان برای قطعی کردن نتایج انتخابات کفایت می کرد.