پرزیدیوم ۲۲ئمین کنگره حزب کمونیست اتحاد جماهیر شوروی

پرزیدیوم بیست‌ودومین کنگره حزب کمونیست اتحاد جماهیر شوروی از ۱۹۶۱ تا ۱۹۶۶ تشکیل شد. نیکیتا خروشچف دبیر اول حزب کمونیست شوروی از ۱۹۶۱ تا ۱۹۶۴ ریاست پرزیدیوم را برعهده داشت. لئونید برژنف در آن سال جایگزین او شد و تا ۱۹۶۶ منصب را در انحصار گرفت.^[۱] برخلاف اعضای اصلی، اعضای نامزد پرزیدیوم نمی‌توانستند در جلسات پرزیدیوم رأی دهند.^[۲] امری طبیعی بود که یکی از اعضای اصلی پرزیدیوم پیش‌تر به‌عنوان یکی از اعضای نامزد حضور داشته‌باشد، اما همیشه این‌طور نبود.^[۳] در طول دوره ۲۳ نفر در پرزیدیوم کرسی داشتند که شامل ۱۴ عضو اصلی و ۹ عضو نامزد بود. همین‌طور یکی از اعضای نامزد به‌عضویت اصلی پرزیدیوم در طول دوره ارتقاء یافت. گفتنیست در این مدت حتی یک عضو پرزیدیوم در عین حفظ سمت خود فوت نکرد.

دبیر اول حزب کمونیست اتحاد جماهیر شوروی

خروشچف از ۱۹۵۵ تا ۱۹۶۴ عهده‌دار ریاست پرزیدیوم بود.

برژنف در ۱۹۶۴ جانشین خروشچف شد و تا ۱۹۸۲ بر پرزیدیوم ریاست کرد.

کمیته مرکزی حزب کمونیست اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی، به‌گفته شوروی‌شناسان مرل فاینسود و جری اف. هاف، به‌اتفاق آرا در بیست‌ودومین کنگره حزب (۱۷ تا ۳۱ اکتبر ۱۹۶۱) انتخاب شد.^[۴] کمیته مرکزی بیست‌ودوم نیز با اخذ رأی اعضای پلیتبورو را برگزید.^[۵] برژنف رئیس پرزیدیوم شورای عالی اتحاد جماهیر شوروی، به‌عنوان جایگزینی برای کوزلف در منصب دبیر دوم در نظر گرفته‌می‌شد، اما در عوض دبیر سوم که دبیرمسئول صنایع بود، شد. در ۱۹۶۳ به‌دلایل نامعلوم، احتمالاً دلایل مربوط به سلامتی، برژنف وظایف کوزلف را در دبیرخانه برعهده گرفت و عملاً دبیر دوم شد. همچنین هنگامی که یک روزنامه‌نگار غربی در ۱۹۶۳ از خروشچف پرسید که چه کسی جانشین او خواهد شد، به‌صراحت پاسخ داد «برژنف».^[۶] پس از یک جنگ طولانی برسر قدرت، خروشچف از قدرت برکنار شد^[۷] و رهبری جمعی به‌ریاست برژنف، کاسیگین، پادگورنی،^[۸] میخائیل سوسلف^[۹] و آندره کیریلنکو^[۱۰] سازماندهی گشت.

در ماه‌های پس از برکناری خروشچف، الکساندر شلپین رئیس کمیسیون کنترل دولتی. پترو شلست دبیر اول حزب کمونیست اوکراین و کریل مازورف معاون اول رئیس شورای وزیران، به‌عضویت در پرزیدیوم انتخاب شدند.^[۱۱] در حالی‌که برژنف قادر بود دبیرکل بوده‌باشد، اما اکثریت پرزیدیوم را در اختیار نداشت؛ همین‌طور هنگامی که کاسیگین و پادگورنی بر سر سیاستی به توافق رسیدند که غالباً چنین نبود، برژنف در اقلیت افتاد. برژنف فقط می‌توانست روی ۳ تا ۴ رأی پرزیدیوم حساب کند: سوسلف که غالباً طرف را عوض می‌کرد، کیریلنکو، پلشه و دمیتری پولیانسکی.^[۱۲] برژنف و کاسیگین اغلب بر سر سیاست اختلاف نظر داشتند؛ برژنف محافظه‌کار بود در حالی‌که کاسیگین اصلاح‌طلبی متواضع بوده‌است. کاسیگین که نخست‌وزیری خود را برابر با برژنف آغاز کرده‌بود، هنگامی که اصلاحات اقتصادی شوروی ۱۹۶۵–۱۹۷۱ را مطرح کرد، قدرت و نفوذ زیادی را در پرزیدیوم از دست داد.^[۱۳]