کاربر:Mohammad R. Jamshidi/سانتیاگو برنابئو یسته
Santiago Bernabéu | |
|---|---|
 Bernabéu in 1971 | |
| 11th President of Real Madrid | |
| دوره مسئولیت ۱۱ سپتامبر ۱۹۴۳ – ۲ ژوئن ۱۹۷۸ | |
| پس از | Antonio Santos Peralba |
| پیش از | Luis de Carlos |
| اطلاعات شخصی | |
| زاده | ۸ ژوئن ۱۸۹۵ Almansa, Albacete, Kingdom of Spain |
| درگذشته | ۲ ژوئن ۱۹۷۸ (۸۲ سال) Madrid, Spain |
سانتیاگو برنابئو د یست (تلفظ اسپانیایی: [sanˈtjaɣo βeɾnaˈβew ˈʝeste]؛ ۸ ژوئن ۱۸۹۵–۲ ژوئن ۱۹۷۸) بازیکن فوتبال اسپانیایی بود که در رئال مادرید به عنوان مهاجم بازی می‌کرد و یکی از مهمترین مردان تاریخ رئال مادرید است.[۱]
او به‌طور کلی کسی است که می‌توان اعتبار زیادی برای تبدیل رئال مادرید به یکی از موفق‌ترین باشگاه‌های فوتبال در اسپانیا و اروپا قائل شد. ورزشگاه فعلی این تیم به افتخار او نامگذاری شده‌است. او ۳۵ ۳۵ رئیس باشگاه بود، از ۱۱ سپتامبر ۱۹۴۳ تا زمان مرگش در 1978.[۲]
زندگی‌نامه و حرفه باشگاهی
سانتیاگو برنابئو در سال ۱۸۹۵ در آلباسته متولد شد. وی هفته خواهر و برادر داشت. او سن کمی داشت که خانواده‌اش به مادرید مهاجرت کردند. او از نوجوانی در رئال مادرید بازی می‌کرد. وقتی وی ۱۴ ساله بود، باسگاه به‌او گفت باید در پیت دروازه‌بان بازی کند؛ اما برادر وی مارسلو برنابئو، تهدید که اگر او را سانتیاگو را دروازه‌بان بگذارند، برادرش را از این تیم خواهد برد. سرانجام وی به‌عنوان مهاجم انتخاب شد.[۳]
قبل از جنگ داخلی
برنابئو در آلمانسا، آلباسته، اسپانیا متولد شد. خانواده او در زمانی که او بسیار جوان بود به مادرید نقل مکان کردند و خود برنابئو در سال ۱۹۰۹ در سن ۱۴ سالگی به رده‌های خردسال رئال مادرید پیوست، پس از آنکه سالها تماشاگر ثابت مسابقات آنها بود. برنابئو بازوبند کاپیتانی را سالها بر بازو می‌بست. در سال ۱۹۲۰، سانتیاگو برنابئو، به عنوان بازیکن مادرید، از باشگاه سرخپوشان کنار رفت و به رقیب خود از پایتخت پیوست، که تنها با او یک بازی انجام می‌داد. در سال ۱۹۲۱ او به مادرید بازمی‌گردد و قبل از بازنشستگی در سال ۱۹۲۶ به عنوان مهاجم بازی می‌کند. او تا سال ۱۹۳۵ با باشگاه ارتباط داشت، ابتدا به عنوان مدیر تیم اول، سپس به عنوان مدیر و بعداً دستیار مدیر شد.
جنگ داخلی
با شروع جنگ داخلی اسپانیا در سال ۱۹۳۶، بازی فوتبال حرفه ای در اسپانیا متوقف شد. در طول جنگ او در کنار سربازان ناسیونالیست‌ها به عنوان سرباز زیر نظر ژنرال آگوستین مونوز گراندز جنگید.
پس از جنگ داخلی
هنگامی که جنگ به پایان رسید و فوتبال دوباره در اسپانیا آغاز شد، برنابئو در رئال مادرید چیزی را پیدا کرد که برای همه اهداف، یک باشگاه مرده بود. دولت قدیمی (چندین نفر در طول جنگ کشته یا ناپدید شده بودند) و حتی برخی از غنائم باشگاه در سالهای اولیه آنها به سرقت رفته بود. علاوه بر این، در آن زمان باشگاه تأسیس آتلتیکو مادرید بود (که به آتلتیکو آویاسیون، تیم نیروی هوایی تغییر نام داد) و رئال مادرید در ابتدا هیچگونه کمک دولتی برای بازسازی دریافت نکرد. برنابئو چندین ماه آینده را صرف یافتن و تماس با بازیکنان، مدیران و اعضای سابق باشگاه کرد و در نهایت ساختار باشگاه را بازسازی کرد.
در سال ۱۹۴۳، پس از خشونت طرفداران پس از پیروزی رئال مادرید بر بارسلونا، دولت راه حلی مستقل را اعمال کرد و روسای دو باشگاه را مجبور به استعفا کرد و برنابئو به عنوان رئیس رئال مادرید انتخاب شد - این پست تا زمان مرگش در ۲ ژوئن ادامه داشت. ۱۹۷۸
اما موفقیت بلافاصله به دست نیامد. این باشگاه هنوز در وضعیت بسیار ضعیفی به سر می‌برد و باشگاه‌های دیگر مانند اتلتیکو، بارسلونا و اتلتیک بیلبائو تیمهای بسیار قدرتمندی داشتند.
برنابئو شروع به کاشت ایده‌های خود کرد. او باشگاه را در همه سطوح بازسازی کرد، در شرایطی که ساختار عادی باشگاه‌های حرفه ای در آینده تبدیل خواهد شد، به هر بخش و سطحی از تیمهای فنی باشگاه استناد می‌کند و افرادی را که در نوع خود بلندپرواز و بصیرت دارند، مانند رایموندو، به خدمت می‌گیرد. ساپورتا
او سپس تلاش کرد تا استادیومی را بسازد که امروزه نام او را دارد، در آن زمان بزرگترین ورزشگاه در سراسر اروپا، به عنوان «بیش از حد یک ورزشگاه برای یک باشگاه کوچک» توصیف شد. سیوداد دپورتیوا که به گونه ای ساخته شده بود که بازیکنان بتوانند بدون تخریب زمین ورزشگاه تمرین کنند، در این سالها ساخته شد. سرانجام، او استراتژی بلندپروازانه ای برای جذب بازیکنان درجه یک از خارج از کشور در پیش گرفت، که برجسته‌ترین آنها جذب آلفردو دی استفانو بود و اولین تیم واقعاً چند ملیتی جهان را ساخت. در بسیاری از ریاست جمهوری برنابئو از نام افسانه ای‌ترین رئال مادرید بازی برای این باشگاه، از جمله Molowny، مونوز، دی استفانو، خنتو، ریال، سانتاماریا، کوپا، پوشکاش، آمانسیو، پیری، نتزر، سانتیانا، خوانیتو، کاماچو، دل بوسکه، و بسیاری از بیشتر.
نفوذ در اروپا و میراث
در سال ۱۹۹۵، براساس ایده ارائه شده توسط روزنامه‌نگار L'Équipe ، گابریل هانوت ، و بر اساس کوپا لاتینا (تورنمنتی با حضور باشگاه‌هایی از فرانسه، اسپانیا، پرتغال و ایتالیا)، برنابئو در هتل سفیر در پاریس با بدریگنان و گوستاو سبس ملاقات کرد. و در ابتدا یک تورنمنت نمایشگاهی ضعیف ایجاد کرد که بین تیمهای دعوت شده بازی می‌شد، اما با گذشت زمان به لیگ قهرمانان تبدیل شد. تحت مدیریت یوفا، این مسابقات برتر باشگاهی جهان است.
برنابئو، به منچستریونایتد در پی سانحه هوایی در سال ۱۹۵۸ کمک کرد[۴]
در زمان مرگ، برنابئو به مدت ۳۵ سال رئیس باشگاه بود و طی آن باشگاهش ۱ جام بین قاره ای، ۶ جام اروپا، ۱۶ قهرمانی لیگ، ۶ جام اسپانیا، ۲ جام لاتین و ۱ کوپا اوآ دوارته کسب کرد. او در سال ۱۹۷۸ در حالی که جام جهانی در آرژانتین برگزار می‌شد درگذشت. به افتخار وی فیفا در طول مسابقات سه روز عزای عمومی اعلام کرد.
در سال ۲۰۰۲، وی پس از مرگ نشان شایستگی فیفا را دریافت کرد.
منابع
یادداشت
پیوند به بیرون
[[رده:بازیکنان باشگاه اتلتیکو مادرید]][[رده:بازیکنان باشگاه رئال مادرید کاستیا]][[رده:بازیکنان باشگاه رئال مادرید]][[رده:بازیکنان فوتبال اهل اسپانیا]][[رده:درگذشتگان ۱۹۷۸ (میلادی)]][[رده:رئیسان باشگاه رئال مادرید]][[رده:زادگان ۱۸۹۵ (میلادی)]][[رده:صفحات با ترجمه بازبینی‌نشده]][[رده:مربیان باشگاه فوتبال رئال مادرید]][[رده:مربیان فوتبال اهل اسپانیا]][[رده:مهاجمان فوتبال]][[رده:یادکردهای دارای منبع به زبان اسپانیایی]]