Giulio Andreotti

Comezou a súa carreira política en 1946 como deputado, aínda que desde 1944 era o líder da Democracia Cristiá. Antes, foi xornalista de profesión, sendo cofundador do Popolo, o xornal do seu partido. Foi colaborador de Alcide De Gasperi, pasando por todos os seus gobernos coas máis variadas funcións.

En 1954, foi ministro do Interior; en 1955, de Facenda; en 1966 formou parte do terceiro goberno de Aldo Moro; entre febreiro de 1972 e xuño do ano seguinte presidiu un goberno demócrata cristián, co apoio de partidos centristas; en xuño de 1976, tras as eleccións xerais, tomou o poder cun gabinete demócrata cristián minoritario, que só puido gobernar pola abstención do grupo parlamentario comunista.

En 1978, Andreotti formou goberno co Partido Comunista Italiano, tendo así maioría parlamentaria absoluta. Ao ano seguinte, o gabinete da coalición chegou ao seu fin debido á controvertida adhesión de Italia ao sistema monetario europeo, ao que os comunistas se opuñan. A forte oposición dos socialistas impediría que Andreotti cumpra o seu programa de loita contra a inflación ao pé da letra.

En 1983 asumiu o cargo de Ministro de Asuntos Exteriores e en 1989 formou un goberno de coalición, sucedendo a Ciriaco De Mita.

En 1990, sendo Presidente do Consello de Ministros de Italia, Andreotti, admitiu a existencia dunha rede paramilitar segreda ao longo de Europa occidental, chamada Gladio, que fixera os seus primeiros atentado en decembro de 1969 coa explosión de catro bombas simultáneas en Roma e Milán.^[3]

Até o ano da súa dimisión, en 1992, Giulio Andreotti dirixiu gobernos de centrodereita, centroesquerda e de unidade nacional. No que a política exterior se refire, era pro-árabe, pero tamén atlantista.

Asuntos xudiciais

En 1993, ademais de varios escándalos políticos, a Xustiza acusou a Andreotti de delitos vinculados á mafia e a esquemas de financiamento ilegais dos partidos políticos. O seu xuízo comezou en 1995, pero Andreotti finalmente foi absolto en 1999. En 2003, o tribunal de apelación de Palermo rexeitou a sentenza absolutoria dictada, establecendo que demostraran vínculos coa mafia até 1980 (delito cometido, pero prescrito); en 2004 a sentenza foi confirmada polo Tribunal Supremo.

En 2002, Giulio Andreotti foi finalmente condenado a 24 anos de prisión, por complicidade cos asasinos do xornalista Mino Pecorelli, en 1979.^[4] Non obstante, non foi arrestado xa que gozaba de inmunidade, dada a súa condición de senador vitalicio. Pecorelli fora asasinado por dous individuos despois de anunciar que pretendía publicar un informe sobre presuntos cargos de comisións ilegais por parte de Andreotti. O xornalista baseouse en documentos do líder da Democracia Cristiá, Aldo Moro, que fora asasinado polas Brigadas Vermellas o ano anterior. O tribunal de apelación de Perugia rexeitou a sentenza absolutoria dictada en 1999 por un xulgado de primeira instancia -segundo a cal Andreotti, entón de 83 anos, non tiña nada que ver coa morte do xornalista-. En 2003, o Tribunal Supremo anulou a condena e absolveu a Andreotti por non ter cometido o crime.^[5]

Na cultura popular

Os seus anos no poder foron tratados na película Il Divo (2008) de Paolo Sorrentino.

Outros artigos

• Gladio
• Primeiro ministro de Italia