Jorge Mendonça
Jorge Pinto Mendonça, nado en Silva Jardím o 6 de xuño de 1954 e finado en Campinas o 17 de febreiro de 2006,[1] foi un futbolista brasileiro.[2][3] Hábil dianteiro e prolífico goleador, marcou máis de 400 goles ao longo da súa carreira, que transcorreu integramente no seu país.[3]
| Jorge Mendonça | |||
|---|---|---|---|
| Información persoal | |||
| Nome | Jorge Pinto Mendonça | ||
| Nacemento | 6 de xuño de 1954 | ||
| Lugar de nacemento | Silva Jardim | ||
| Falecemento | 17 de febreiro de 2006 | ||
| Lugar de falecemento | Campinas | ||
| Altura | 177 centímetros | ||
| Posición | Centrocampista Dianteiro | ||
| Carreira xuvenil | |||
| 1971–1972 | Bangu | ||
| Carreira sénior | |||
| Anos | Equipos | Aprs | (Gls) |
| 1972–1973 | Bangu | ||
| 1973–1976 | Náutico | ||
| 1976–1980 | Palmeiras | ||
| 1980 | Vasco | ||
| 1980–1982 | Guarani | ||
| 1983–1985 | Ponte Preta | ||
| 1985–1986 | Cruzeiro | ||
| 1986 | Rio Branco | ||
| 1987–1989 | Colorado | ||
| 1989 | Ponte Preta | ||
| 1989–1991 | Paulista | ||
| Selección nacional | |||
| 1978 | Brasil | 6 | (0) |
| Partidos e goles só en liga doméstica. [ editar datos en Wikidata ] | |||
Traxectoria
Fluminense de Silva Jardim, debutou como futbolista profesional nas filas do Bangu en 1972.[4][3][2] No seu primeiro partido, o 15 de xaneiro dese ano, marcou 2 goles ante o São Cristóvão, para o Torneio Romeu Dias Pinto.[5] Marcou un total de 23 goles co equipo carioca.[1]
Ao ano seguinte marchou a Pernambuco, estado no que xogou entre 1973 a 1975, vestindo a camiseta do Náutico.[6] Alí converteuse nun dos máximos goleadores da historia do club e nun dos seus maiores ídolos. Gañou o Campionato Pernambucano en 1974, proclamándose máximo artilleiro, con 24 goles, e chegou a marcar oito goles nun mesmo partido do torneo, na vitoria por 8-0 sobre o Santo Amaro.[2][3][1]
O seu gran rendemento en Pernambuco atraeu a atención dos directivos do Palmeiras, que o contrataron en 1976 como recambio de Ademir da Guia, que estaba a piques de se retirar.[7] No equipo de São Paulo continuou con altas cifras goleadoras, marcando un total de 102 tantos en 217 partidos.[2][1] Entre as súas dianas encóntrase o único gol da final do Campionato Paulista de 1976, que lle deu o título ao seu equipo fronte ao XV de Piracicaba.[2][3][1]
Despois de participar nalgúns amigables non oficiais coa selección brasileira, foi convocado por Cláudio Coutinho para o Mundial de 1978.[3] Debutou na Copa do Mundo substituíndo a Zico nos minutos finais do partido da primeira fase contra España e acabou xogando como titular case todos os restantes partidos, deixando no banco ao propio Zico. Disputou un total de 6 encontros no torneo, acompañando no ataque a xogadores como Gil e Roberto Dinamite, pero non conseguiu ningún gol.[3] Nos seus 11 partidos coa camiseta amarela, obtivo sete vitorias e catro empates, ademais de dous goles.[1][2][3]
Tras a competición, regresou ao Palmeiras, co que acadou a final do Campionato Paulista de 1978, perdendo ante o Guarani de Carlos Alberto Silva.[3] Xogou no club ata 1980, sendo o responsable da súa saída o adestrador Telê Santana, co que mantiña unha mala relación que empeorou cando tras un partido ante o Flamengo no Río de Xaneiro, o centrocampista abandonou o campo de adestramento para gozar da vida nocturna carioca.[7] A continuación xogou brevemente no Vasco da Gama, onde foi contratado para cubrir a ausencia do ídolo Roberto Dinamite, sen demasiado éxito.[7]
En xuño de 1980 fichou polo Guarani e acabou por converterse nun dos mellores xogadores da historia do club.[8][9] O 27 de marzo de 1981 gañou a Taça de Prata da Serie B, liderando o ataque xunto a Careca, e foi o máximo goleador do torneo.[8] Ese mesmo ano fixo historia no Campionato Paulista, no que anotou 38 goles, a terceira cifra máis alta en tódalas edicións do campionato, superada só por Feitiço e Pelé.[3] Converteuse ademais no primeiro xogador en marcar nunha mesma tempada contra os catro grandes equipos de São Paulo (São Paulo, Corinthians, Palmeiras e Santos).
A pesar do seu gran momento de forma, quedou fóra da convocatoria para o Mundial de 1982, por decisión do seleccionador e antigo adestrador seu no Palmeiras, Telê Santana.[7][10] Tras deixar o Guarani, defendeu a camiseta do maior rival histórico deste, o Ponte Preta, no que xogou entre 1983 e 1985.[3] Nos últimos anos da súa carreira militou no Cruzeiro, Río Branco e no extinto Colorado,[1] antes de retirarse nas filas do Paulista de Jundiaí.[3]
Instalado dende a súa retirada en Campinas, cidade na que conseguiu ser ídolo dos dous equipos arquirrivais do Estado, o Guaraní e o Ponte Preta, pasou por unha serie de dificultades económicas, de saúde e familiares, agravadas polo seu alcoholismo.[1] Faleceu por problemas cardíacos aos 51 anos e foi soterrado en Valinhos, cidade próxima a Campinas.[2][10][11]
Palmarés
- Náutico
- Campionato Pernambucano (1): 1974.
- Torneo Gobernador Cortez Pereira (1): 1975.
- Palmeiras
- Campionato Paulista (1): 1976.
- Guarani
- Taça de Prata (1): 1981.
- Individual
- Bola de Prata da Revista Placar (1): 1979.