Lobo mariño cincento

Recoñécense dúas subespecies desta foca:^[4]

• Halichoerus grypus grypus (do mar Báltico), antes coñecida como H. g. macrorhynchus e H. g. balticus
• Halichoerus grypus atlantica (do Atlántico Norte)

O espécime tipo de H. g. grypus (espécime ZMUC M11-1525, capturado nas illas de Amager) foi redescuberto en 2016, e unha proba de ADN mostrou que pertencía en realidade a un espécime do Báltico en vez de proceder de Groenlandia, como se asumira previamente. O nome H. g. grypus foi, por tanto, transferido á subespecie do Báltico (substituíndo ao anterior H. g. macrorhynchus), mentres que o nome H. g. atlantica foi recuperado para a subespecie do Atlántico.^[5]

Os estudos moleculares indicaron que as poboacións atlánticas occidentais e orientais levan sendo xeneticamente distintas desde hai polo menos un millón de anos,e potencialmente poderían considerarse subespecies separadas.^[6]

É unha foca grande, con machos nas poboacións do Atlántico leste que acadan os 2,5–3,3 m de longo e un peso de 170-310 kg; as femias son moito menores, normalmente de 1,6–2,0 m e 100–190 kg. Os individuos do oeste do Atlántico adoitan ser máis grandes, con machos que chegan aos 400 kg e femias que pesan ata 250 kg.^[7] Distínguese da foca común polo seu perfil recto da cabeza, fociño ben separado, e por ter menos manchas polo corpo.^[8][9] Carecen de orellas (como é típico nos fócidos) e teñen fociños caracteristicamente grandes.^[10] Os machos teñen fociños máis grandes e un perfil menos curvado que os machos das focas comúns. Os machos son xeralmente máis escuros que as femias, con manchas máis claras e a miúdo cicatrices arredor do pescozo. As femias son de grises prateadas a marróns con manchas escuras.

Na Baía Alemá, hai colonias nas illas Sylt e Amrum e en Heligoland.^[11]

No Reino Unido e Irlanda, reprodúcense en varias colonias costeiras, das cales son especialmente grandes as de Blakeney Point en Norfolk, Donna Nook en Lincolnshire, as illas Farne da costa de Northumberland (uns 6000 animais), Orcadas e North Rona.^[12] na costa norte de Escocia, illa Lambay na costa de Dublín e illa Ramsey na costa de Pembrokeshire.

Ademais destas colonias moi grandes, hai outras moito máis pequenas, algunhas das cales son ben coñecidas como atraccións turísticas. Entre tales colonias está a das rochas Carrack en Cornualla.

Ademais, en Europa existe unha poboación illada no mar Báltico,^[13] que constitúe a subespecie H. grypus balticus.

No oeste do Atlántico Norte encóntrase en gran número nas augas costeiras do Canadá e cara ao sur ata Nantucket nos Estados Unidos. No Canadá, vese nomalmente no golfo do San Lourenzo, Terra Nova, as Marítimas e o Quebec. A maior colonia do mundo é a da illa Sable, Nova Escocia. Nos Estados Unidos encóntrase todo o ano polas costas de Nova Inglaterra, en particular Maine e Massachusetts. As probas arqueolóxicas confirman que as focas cincentas vivían do sur de Nova Inglaterra e atopáronse restos en Block Island, Martha's Vineyard e preto da desembocadura do río Quinnipiac en New Haven, Connecticut.^[14] A súa área natural esténdese agora moito máis ao sur do que previamente se recoñecía, e hai avistamentos confirmados en Carolina do Norte. Ademais, hai un informe de Farley Mowat de colonias reprodutoras históricas tan ao sur como o cabo Hatteras, Carolina do Norte.^[3]

Durante os meses de inverno poden verse descansando sobre rochas, illas, e bancos de area non lonxe da costa, e ocasionalmente veñen descansar a terrra. Na primavera as crías acabadas de desleitar e as dun ano aparecen por veces varadas en praias despois de quedaren separdas do seu grupo.

As focas cincentas aliméntanse dunha ampla variedade de peixes, principalmente bentónicos ou demersais, capturadas a profundidades de 70 m ou máis. Os peixes Ammodytes spp son importantes na súa dieta en moitas localidades. O bacallau e outros gádidos, peixes planos, arenques,^[15] lábridos^[16] e raias^[17] son tamén importantes localmente. Porén, está claro que a foca cincenta come calquera cousa que estea dispoñible, incluíndo polbos^[18] e lumbrigantes.^[19] As súas necesidades de comida diarias estímanse en 5 kg, aínda que a foca non come todos os días e xaxúa durante a estación reprodutora.

Observacións e estudos recentes en Escocia, Países Baixos e Alemaña mostraron que as focas cincentas tamén comen grandes animais como focas comúns e toniñas comúns.^[20][21][22] En 2014, un macho no mar do Norte foi documentado e filmado matando e canibalizando 11 crías da súa propia especie no decurso dunha semana. Feridas similares nas carcasas de crías atopadas noutros sitios da rexión suxiren que o canibalismo e o infanticidio poden non ser raros nas focas cincentas. Os machos poden realizar ese comportamento quizais como unha forma de incrementar o seu éxito reprodutor accedendo a presas fáciles sen abandonar o seu territorio principal.^[23]

As focas cincentas aliméntanse para acumular graxa, que é utilizada cando se reproducen e aleitan as crías, xa que non saen a buscar comida durante ese tempo. Paren unha soa cría cada ano. Os anos reprodutores das femias empezan xa aos 4 anos de idade e prolónganse ata que teñen 30 anos. A femia presta todos os coidados parentais. Durante a reprodución, os machos só defenden as femias doutros machos para aparearse.^[24] As crías nacen cunha masa duns 14 kg.^[25] Nacen en outono (de setembro a decembro) no Atlántico leste e en inverno (de xaneiro a febreiro) no oeste, cun pelame denso, suave, sedoso e branco; nacen pequenas pero engordan rapidamente co leite da súa nai extremadamente rico en graxa. A graxa pode consistir nun 60% de graxa.^[25] As crías de foca cincenta son precoces, e s nais retornan ao mar para alimentarse unha vez que as crías foron desleitadas. As crías tamén realizan un xaxún post-desleitamento antes de abandonaren a terra e aprenderen a nadar.^[26] En aproximadamente un mes mudan o pelame, e crécelles a pelame densa e impermeable de adulto, e saen ao mar para pescar eles mesmos. En anos recentes, o número de focas cincentas aumentou no oeste e nos Estados Unidos^[27] e o Canadá,^[28] neste último país houbo peticións de que se sacrificasen en certo número.

As taxas de supervivencia ao primeiro ano das crías estímase que varían do 80-85%^[29][30] a menos do 50%^[31] dependendo da localización e das condicións. A fame debido a dificultades para aprender a alimentarse, parece ser a principal causa da morte das crías.^[32]

A IUCN considera que o status da especie é pouco preocupante, pero no pasado nalgúns países a especie fora case erradicada. Nos Estados Unidos, despois do seu case exterminio por causa da caza polo seu aceite, carne e peles, os avistamentos de exemplares empezaron a incrementarse a finais da década de 1980. Pagábanse recompensas por todos os tipos de focas ata 1945 en Maine e 1962 en Massachusetts.^[33] Un ano despois de que o Congreso aprobase en 1972 a Lei de Proteción de Mamíferos Mariños que impedía facer dano ou acosar as focas, un exame de toda a costa de Maine atopou só 30 focas cincentas.^[33] Ao principio as primeiras poboacións de foca cincenta incrementáronse lentamente, despois aumentaron máis nas illas de Maine ata a illa Monomoy e illa de Nantucket da costa de cabo Cod. A colonia reprodutora máis ao sur estableceuse na illa Muskeget con cinco crías nacidas en 1988 e unhas 2000 contadas en 2008.^[34] Segundo un estudo xenético, a poboación dos Estados Unidos formouse como resultado da recolonización por focas canadenses.^[34] En 2009, miles de focas cincentas estableceron a súa residencia en ou preto de praias populares para o turismo recreativo na parte externa de cabo Cod, o que tivo como resultado que se observaron tiburóns brancos preto da costa que viñan cazar as focas.^[35] En 2011 nun reconto nas augas da costa sueste de Massachusetts do Servizo Nacional de Pesquerías Mariñas atopáronse 15756 focas cincentas.^[36] As focas cincentas están incrementándose en augas dos estados de Nova York e Nova Jersey, e espérase que establezan colonias máis ao sur.

No Reino Unido as focas están protexidas pola lei desde 1970, pero esa lei non se aplica en Irlanda do Norte. No Reino Unido houbo peticións por parte de pescadores de que se fixesen sacrificios destes animais, que consideran que os bancos de peixes diminuíron debido ás focas.

A poboación no mar Báltico incrementouse nun 8% ao ano entre 1990 e mediados da década de 2000 e quedou estancada desde 2005. Desde 2011 cazar focas cincentas é legal en Suecia e Finlandia e utilízase unha cota do 50%. Outra causa antropoxénica da morte desta especie é o afogamento en redes de pesca.^[37]

Catividade

As focas cincentas poden acostumarse a vivir en catividade e atópanse comunmente en zoos na súa área nativa, especialmente en Europa. Tradicionalmente foron animais de circo populares e a miúdo foron usados en espectáculos facendo actos de equilibrio e exhibición. No mar Negro preto das costas de Ucraína observouse polo menos unha foca cincenta, probablemente escapada da catividade.^[38]

Ligazóns externas

• BBC Wales Nature: Vídeo clips de focas cincentas
• Focas cincentas en pinnipeds.org
• ARKive – Imaxes e películas da foca cincenta do Atlántico (Halichoerus grypus)
• imaxes da foca cincenta do mar do Norte (Halichoerus grypus)
• Grey Seal Conservation Society (GSCS)
• Primeira filmación dunha foca cincenta na costa leste de Crimea, Ucraína