Música renacentista

A crecente dependencia no intervalo da terceira como consonancia é unha das características máis pronunciadas da música renacentista (na Idade Media, os intervalos de terceira foran consideradas como disonancias). A polifonía, usada desde o século XII, volveuse bastante elaborada, cun crecente número de voces independentes durante o século XIV. O principio do século XV trouxo consigo a simplificación, coas voces esforzándose a miúdo por ser máis suaves. Isto foi posible debido ao grande aumento do rango vocal na música, a diferenza da Idade Media na cal o rango estreito fixo necesario o cruzamento frecuente das partes requirindo así dun maior contraste entre elas.

As características modais (opostas ás tonais) da música do Renacemento comezaron a colapsar cara ao final do período co uso crecente de intervalos de quinta como movementos raíces. Desde entón isto desenvolveuse nunha das características de definición de tonalidade.

Xéneros

As formas litúrxicas máis importantes que se mantiveron durante o Renacemento foron as misas e os motetes, con algúns desenvolvementos cara ao final, que se produciron a medida que os compositores de música sacra comezaron a adoptar as formas non relixiosas (como o madrigal) para as súas propias composicións. Os xéneros sacros máis utilizados foron a misa, o motete, o madrigal espiritual e o laude.

Durante este período, a música relixiosa tivo unha crecente difusión, cunha ampla variedade de formas, aínda que en realidade, comparando co período da Idade Media, esta explosión explícase pola difusión a través do medio impreso. É probable que unha gran cantidade de música popular do Medioevo tardío se perdese debido á falta de documentación. A música non relixiosa do Renacemento inclúe cantos para unha ou varias voces, en formas como a frottola, a canción, o madrigal, a caccia, a canción nas súas diferentes formas (rondeau, virelai, bergerette, balada) a canzonetta, o panxoliña, a villanella, a villota, e a canción de laúde.

A música instrumental inclúe a música para consortes de frauta doce, viola e outros instrumentos así como danzas para varios conxuntos. Os xéneros máis comúns foron a toccata, o preludio, o ricercar e a canzona.

Os conxuntos instrumentais podían tocar unha bassedanza, unha pavana, unha galliarda, unha alemanda ou unha couranta.

Cara ao final do período, aparecen os primeiros precursores dramáticos da ópera tales como a monodia, a comedia madrigal e o intermedio.

Teoría e notación

As composicións do Renacemento estaban escritas unicamente en particellas; as partituras xerais eran moi raras, e as barras de compás non se usaban. As figuras eran xeralmente máis longas que as usadas nos nosos días; a unidade de pulso era a semibreve, ou redonda. Como ocorría desde a Ars Nova cada breve (cadrada) podía equivaler a dúas ou tres semibreves que podería ser considerada como equivalente ao "compás" moderno, aínda que era un valor de nota e non un compás. Pódese resumir desta forma: igual que na actualidade, unha negra pode equivaler a dúas corcheas ou tres que se escribirían como "un tresillo."

Na mesma lóxica pódese ter dúas ou tres valores máis curtos da seguinte figura, a "mínima," (equivalente á moderna "branca") de cada semi-breve. Estas diferentes permutaciones denomínanse "tempus perfecto/imperfecto" segundo a relación de breve-semibreve, "prolación perfecta/imperfecta" no caso da relación semibreve-mínima, existindo todas as combinacións posibles entre un e outro. A relación tres-un chamouse "perfecta," e a dúas-un "imperfecta." Para as figuras illadas existían regras que reducían á metade ou dobraban o valor ("imperfeccionaban" ou "alteraban," respectivamente) cando estaban precedidas ou seguidas de determinadas figuras. As figuras coa cabeza negra (como as negras) eran menos habituais. Este desenvolvemento da notación mensural branca é o resultado da popularización do uso do papel, en detrimento do pergamiño, máis débil e que non permitía o rasgado da pluma para encher as notas; notación de épocas precedentes, escritas en pergamiño e en cor negra. Outras cores, e máis tarde, o rellanado das notas (ennegrecemento) foron usados para indicar imperfeccións ou alteracións.

Cara ao final do século XV, a música sacra polifónica (segundo o exemplificado nas masas de Johannes Ockeghem e de Jacob Obrecht) chegara a ser de novo máis complexa, dunha forma que se pode quizais considerar como correlacionando ao detalle impoñente na pintura nese entón. Ockeghem, particularmente, estaba encariñado co Canon, contrapuntal e mensural. El ata compuxo unha misa na cal todas as pezas derivábanse canonicamente a partir dunha liña musical.

Era nas décadas da abertura do século próximo ao cal o fieltro da música nun tactus (pensar na firma do tempo moderno) de dous semibreves-un-breve ao comezou a ser tan común como ese con tres semibreves-un-breve, como tido prevalecido antes dese tempo.

No décimo sexto século temperán, hai outra tendencia cara á simplificación, como pode ser visto a un certo grao no traballo de Josquin des Prés e os seus contemporáneos na escola francoflamenga, despois máis adiante nesa de G.P. Palestrina, que reaccionaba parcialmente ás restricións do consello de Trento, que desalentou a polifonía excesivamente complexa que inhibía o entendemento do texto. O décimo sexto século Franco-Flamenga moveuse cedo lonxe dos sistemas complexos do xogo canónico e do outro mensural da xeración de Ockeghem, tendendo cara a puntos das seccións da imitación e do duet ou do trío dentro dunha textura total que veu cinco e seis voces. Tamén comezaron, ata antes de que as reformas de Tridentine, a inserir pasos sempre que alargaban a homofonía, a subliñar o texto ou puntos importantes da articulación. Palestrina, por outra banda, viño a cultivar un libremente fluído estilo de contrapunto nunha grosa, rica textura na cal disonacias eran seguidas por consonancias sobre unha base case de pulso-por-pulso, e as suspensións gobernaban o día (ver contrapunto). Agora, o tactus era xeralmente dous semibreves por breve con tres polo breve usado para os efectos especiais e as seccións culminantes; esta era unha revogación case exacta da técnica que prevalecía no século anterior.

En Venecia, desde 1534 ata aproximadamente o 1600, desenvolveuse un impresionante estilo policoral que lle deu a Europa unha das máis grandes, máis sonóricas composicións musicais daqueles tempos, cos múltiples coros de cantantes, metais e cordas en diferentes espazos da Basílica San Marco di Venezia (ver Escola Veneciana). Estas múltiples combinacións se esparexeron por toda Europa nas décadas posteriores, empezando en Alemaña e propagándose pouco despois a España, Francia e Inglaterra, marcando o principio do que se coñece como a época da música Barroca.

A Escola Romana (en Roma) era un grupo de compositores na cal predominaba a música relixiosa, que estaban atravesando a época tardía do renacemento á época temperá da época Barroca. Moitos dos compositores tiñan unha conexión directa co Vaticano e coa capela papal, aínda que traballaron en varias igrexas; estilisticamente eles eran a miúdo contrastantes coa Escola Veneciana de compositores, un movemento concorrente que era moito máis progresivo. Por moito o compositor máis famoso da Escola Romana era Giovanni Pierluigi dá Palestrina, cuxo nomee foi asociado por máis de 400 anos coa tranquila, clara e perfecta polifonía.

O breve pero intenso florecemento da música madrigal en Inglaterra, sobre todo a partir de 1588 a 1627, xunto con outros compositores que os produciron, é coñecido como a Escola Madrigal Inglesa. Os madrigais Ingleses eran a cappella, predominantemente lixeiro en estilo, e xeralmente empezaban como copias ou traducións directas dos modelos italianos. A maioría foron de 3 a 6 voces.

Musica reservata é un termo que se refire ao estilo ou a unha práctica do desempeño dunha voz musical a cappella da época tardía, principalmente en Italia e o sur de Alemaña, envolvendo refinamiento, exclusividade e unha intensa expresión emocional do texto cantado.

Ademais, en moitos compositores obsérvase unha división nos seus propios traballos entre a primeira práctica (música no estilo polifónico do renacemento) e segunda práctica (música do novo estilo) durante a primeira parte do século 17.

Manierismo

A finais do século XVI, acabando o Renacemento, desenvolveuse un estilo manierista radical. En música profana, especialmente no madrigal, había unha tendencia cara á complexidade e ata o cromatismo extremo (como se observa nas madrigales de Luzzaschi, Marenzio, e Gesualdo). O termo "manierismo" derívase da historia da arte.

Transición ao Barroco

Empezou en Florencia, onde houbo un intento de revivir o dramatismo e a forma musical da antiga Grecia, cos medios da monodia, unha forma de música declamada sobre un acompañamento simple; un contraste máis notable co estilo polifónico predecesor sería máis difícil de atopar; isto era tamén, polo menos ao principio, unha tendencia profana. Estes músicos foron coñecidos como a Camerana Florentina.

Outros artigos

• monodia
• madrigal
• ópera
• Cum decore

Ligazóns externas

• Música de Hispania