Ramanuja
Ramanuja, Ramanujacharya ou Rāmānujā (|ɽaːmaːnʊdʑɐ|), nado en Sriperumbudur supostamente en 1017 e finado en Sri Rangam en 1137 foi un teólogo e filósofo indio, un dos máis importantes da tradción do Sri Vaishnavism no hinduísmo.[1][2] Os seus fundamentos filosóficos para o devocionalismo influíron no movemento Bhakti.[1][3][4]
  | |
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | 1017 (Gregoriano) Sriperumbudur |
| Morte | 1137 (Gregoriano) (119/120 anos) Srirangam (en)  |
| Datos persoais | |
| Relixión | Hinduísmo |
| Actividade | |
| Ocupación | teólogo , filósofo , poeta |
| Lingua | Lingua támil |
O gurú de Ramanuja foi Yādava Prakāśa, estudoso que formaba parte da tradición monástica do Advaita Vedānta.[5] A tradición Sri Vaishnava afirma que Ramanuja estaba en desacordo co seu gurú e coa non dualista Advaita Vedānta, e pola contra seguiu os pasos dastradicións Tamil Alvārs e os estudosos Nāthamuni e Yamunāchārya.[1] Ramanuja é coñecido por propoñer a subescola de Vishishtadvaita de Vedānta,[6][7] e os seus discípulos foron autores de textos como Shatyayaniya Upanishad.[5] O propio Ramanuja escribiu textos influentes, como o bhāsya dos Brahma Sutras e o Bhagavad Gita, todos eles en sánscrito.[8]
A súa filosofía Vishishtadvaita (cualificada como non dualista) competiu coa filosofía do Dvaita (dualismo teísta) de Madhvāchārya, e coa filosofía Advaita (non dualista) de Ādi Shankara, como a tres filosofías Vedanta máis influentes do segundo milenio.[9][10] Ramanuja presentou a importancia epistémica e soteriolóxica do bhakti, ou a devoción a un deus persoal (no seu caso Vishnu) como medio de liberación espiritual. As súas teorías afirman que existe unha pluralidade e distinción entre Ātman (alma) e Brahman (metafísica, realidade última), mentres que tamén afirmou que hai unidade de todas as almas e que a alma individual ten o potencial de darse conta da identidade co Brahman.[11][10][12]
Traxectoria
Ramanuja naceu na aldea de Sriperumbudur, Tamil Nadu, preto de Chennai.[13] Os seus seguidores no Vaishnava escribiron haxiografías, algunhas delas realizadas séculos despois da súa morte, que a tradición considera verdadeiras.[2][14]
As haxiografías tradicionais afirman que Ramanuja tivo como nai a Kānthimathi e como pai a Asuri Kesava Somayāji.[15] Crese que naceu no mes de Chaitra baixo a estrela Tiruvadhirai.[16] Sitúan a súa vida entre 1017 e 1137, o que supón unha lonxevidade de 120 anos.[17] Estas datas son cuestionadas por estudosos modernos en base a rexistros nos templos e a literatura rexional dos séculos XI e XII fóra da tradición Sri Vaishnava, e suxiren que puido vivir entre 1077 e 1157.[18][15][13]
Ramanuja casou, mudouse a Kānchipuram e estudou nun mosteiro Advaita Vedānta con Yādava Prakāśa como gurú.[3][5][19] Ramanuja e o seu gurú estaban en desacordo con frecuencia na interpretación dos textos védicos, particularmente o Upanishad.[15][20] Ramanuja e Yādava Prakāśa separáronse e posteriormente Ramanuja continuou os seus estudos pola súa contra.[2][19]
Intentou coñecer outro coñecido estudoso do século XI, Yamunāchārya, mais a tradición afirma que este faleceu antes do encontro.[2] Ramanuja era bisneto de Yamunāchārya.[21] Porén, algúns haxiógrafos afirman que o cadáver de Yamunāchārya se ergueu de xeito milagroso e nomeou a Ramanuja como o novo líder da seita de Sri Vaishnava antes liderada por Yamunāchārya.[2] Unha haxiografía indica que tras deixar a Yādava Prakāśa, Ramanuja foi iniciado no Sri Vaishnavismo por Periya Nambi, tamén chamado Mahapurna, outro estudoso Vedānta. Ramanuja renunciou á vida de casado e converteuse en monxe.[22] Non obstante, Katherine Young indica que a evidencia histórica de se Ramanuja mantivo unha vida matrimonial ou se renunciou a esta para ser monxe é incerta.[23]
Ramanuja converteuse en sacerdote do templo de Varadharāja Perumal (Vishnu) en Kānchipuram, onde ensinou que o moksha (liberación do samsara) se consegue non coa metafísica, nirguna Brahman, senón coa axuda dun deus persoal, saguna Vishnu.[19][24]
Notas
Véxase tamén
Bibliografía
- Ayyangar, S. Krishnaswami; Chariar, Rajagopala; Rangacharya, M (1911). Sri Ramanujacharya: a Sketch of his Life and Times and his Philosophical System. G. A. Natesan & Co.
- Bartley, C. J. (2013). The Theology of Rāmānuja: Realism and Religion. Routledge. pp. 1–4, 52–53, 79. ISBN 978-1-136-85306-7.
- Bryant, Edwin (2007). Krishna : A Sourcebook (Chapter 15 by Deepak Sarma). Oxford University Press. ISBN 978-0195148923.
- Carman, John (1974). The Theology of Rāmānuja: An essay in interreligious understanding. Yale University Press. ISBN 978-0300015218.
- Carman, John B. (1994). Majesty and Meekness: A Comparative Study of Contrast and Harmony in the Concept of God. Wm. B. Eerdmans Publishing. ISBN 978-0802806932.
- Dasgupta, Surendranath (1991). A history of Indian philosophy. Motilal Banarsidass Publisher. ISBN 9788120804081.
- Dalal, Roshen (2011). Hinduism: An Alphabetical Guide. Penguin Books India. p. 339. ISBN 978-0-14-341421-6.
- Devamani, B. S. (1990). The Religion of Rāmānuja: A Christian Appraisal. Christian Literature Society.
- Duraisingh, Christopher (1979). Toward an Indian-Christian Theology, Rāmānuja's Significance a Study of the Significance of Rāmānuja's Theological Hermeneutics for an Indian-Christian Understanding of the Relation Between God and All-else. Harvard University Press.
- Jones, Constance; Ryan, James D. (2006). Encyclopedia of Hinduism. Infobase Publishing.
- Lott, Eric J. (1976). God and the universe in the Vedāntic theology of Rāmānuja: a study in his use of the self-body analogy. Rāmānuja Research Society.
- Govindacharya, A. (1960). The Life of Rāmānuja. S. Murthy.
- Mayeda, Sengaku (2006). A thousand teachings : the Upadeśasāhasrī of Śaṅkara. Motilal Banarsidass. ISBN 978-81-208-2771-4.
- Rao, T. A. Gopinatha (1923). Sir Subrahmanya Ayyar Lectures on the History of Śrī Vaiṣṇavas. University of Madras, Government Press.
- Raghavachar, S. S. (2010). Vedartha Sangraha. Advaita Ashrama. ISBN 978-81-7505-118-8.
- Sampatkumaran, M. R. (1985). The Gītābhāṣya of Rāmānuja. Bombay: Ananthacharya Indological Research Institute.
- Sastri, K. A. Nilakanta (1955). A History of South India: From Prehistoric Times to the Fall of Vijayanagar. Oxford University Press.
- Sharma, Arvind (1978). Viśiṣṭādvaita Vedānta: A study. Heritage Publishers.
- Sharma, Chandradhar (1994). A Critical Survey of Indian Philosophy. Motilal Banarsidass. ISBN 978-81-208-0365-7.
- Aiyengar, C. R. Srinivasa (n.d.). The life and teachings of Sri Ramanujacharya. R. Venkateshwar.
- Stoker, Valerie (2011). "Madhva (1238-1317)". Internet Encyclopedia of Philosophy. Consultado o 2 de febreiro de 2016.
- Subramanian, T. N. (1957). "South Indian Temple Inscriptions". Madras Government Oriental Series, No. 157 3 (2): 145–60.
- Barua, Ankur (2010). "God's Body at Work: Rāmānuja and Panentheism". International Journal of Hindu Studies 14 (1): 1–30. doi:10.1007/s11407-010-9086-z.
- Yandell, Keith E. (2001). Faith and Narrative. Oxford University Press. ISBN 978-0-19-535128-6.
Ligazóns externas
- Biography and works, The Internet encyclopaedia of Philosophy
- Biography of Ramanuja, Sanskrit.org
- Rāmānuja Biography, Surendranath Dasgupta, 1940
- Rāmānuja Literature, Surendranath Dasgupta, 1940
- Bibliography of Ramanuja's works, Item 637 Arquivado 13 de novembro de 2021 en Wayback Machine., Karl Potter, University of Washington
- Sri Bhashya: Rāmānujacharya's commentary on Vedanta Sutras, translated By George Thibaut (1904)
- Ramanuja.org