Թոմաս Հարփեր Ինս

Հանս Ալբերսը ծնվել է Համբուրգում, նա մսավաճառի որդի էր և մեծացել էր Սուրբ Գևորգ թաղամասում։

Նա դեռևս դեռահաս շրջանում լրջորեն հետաքրքրված էր դերասանությամբ և առանց ծնողների իմացության մասնակցում էր դերասանական դասընթացների։ 1915 թվականին Ալբերսը Առաջին համաշխարհային պատերազմի ժամանակ զորակոչվեց ծառայելու գերմանական բանակում, սակայն վաղաժամ վիրավորվեց։

Վիսբադենի հիվանդանոցից դուրս գրվելուց հետո, որտեղ նա բուժվում էր, նա հանդես եկավ տեղի Ռեզիդենզ-թատրոնում կատակերգություններով, պիեսներով և օպերետներով^[6]։ Պատերազմից հետո Ալբերսը տեղափոխվեց Բեռլին, որտեղ որպես կատակերգու աշխատանք գտավ Բեռլինի Վայմարյան հանրապետութան տարբեր թատրոններում։ Նրա բեկումնային կատարումը մատուցողի դերն էր՝ Վերբրեչեր (Հանցագործներ)։ Նաև Բեռլինում Ալբերսը երկարատև հարաբերություններ սկսեց հրեա դերասանուհի Հանսի Բուրգի (1898–1975) հետ։ Հարաբերություններն ավարտվեցին միայն նրա մահից հետո՝ 1960 թվականին^[6]։

Հարյուրից ավելի համր ֆիլմերում դերերից հետո Ալբերսը նկարահանվել է առաջին գերմանական ձայնային ֆիլմում՝ «Die Nacht gehört uns» (Գիշերը մեզ է պատկանում) 1929 թվականին։Կարճ ժամանակ անց Ալբերսը մարմնավորեց խոսուն ուժեղ մարդուն՝ Մազեպային Մարլեն Դիտրիխի հետ միասին իր աստղային դասական «Der blaue Engel»-ում (Կապույտ հրեշտակը):Ինքը՝ Ալբերսը, համբավ ձեռք բերեց 1930 թվականին «Պղինձը» ֆիլմով և 1930-ական թվականներին անշեղորեն ընդլայնեց իր աստղային կարգավիճակը՝ նման համարձակ դերերով:Նա, հավանաբար, իր լավագույն մարզավիճակում էր, երբ աշխատում էր գերմանացի լեգենդ Հայնց Ռյումանի հետ, ինչպես «Ռումբերը Մոնտե Կառլոյի վրա» (1931) և «Դեր Ման, Շերլոկ Հոլմսի պատերազմը» (1937) ֆիլմերում:Ալբերսի շատ երգեր նրա ֆիլմերից դարձել են հսկայական հիթեր, իսկ որոշները նույնիսկ հայտնի են մնում մինչ օրս։

Երբ նացիստները եկան իշխանության 1933 թվականին, Ալբերսը և նրա հրեա ընկերուհի Հանսի Բուրգը տեղափոխվեցին Բավարիայի Սթարնբերգ լիճ։ Թեև Ալբերսն ինքը երբեք հրապարակայնորեն չի աջակցել նացիստական ռեժիմին, նա դարձել է ամենահայտնի դերասանը նացիստական իշխանության ներքո։ Այնուամենայնիվ, դերասանը խուսափում էր հասարակության մեջ չափազանց սերտ շփումից։ Որպես նրա ժողովրդականության բարձրագույն նշան՝ նացիստները նույնիսկ լուռ ընդունում էին նրա հարաբերությունները Հանսի Բուրգի հետ երկար ժամանակ։ Բայց Ալբերսը վերջապես ենթարկվեց ճնշմանը։ 1939 թվականին Հանսի Բուրգը մեկնեց Շվեյցարիա, ապա Մեծ Բրիտանիա, բայց նրանք գաղտնի զույգ մնացին, նույնիսկ հասցրեց նրան ֆինանսական աջակցություն ուղարկել:Նրանք միացան պատերազմից հետո, երբ Հանսի Բուրգը բրիտանական համազգեստով վերադարձավ Գերմանիա^[6]։

1943 թվականին Ալբերսին ահռելի գումար են վճարել UFA-ի մեծ բյուջեի հոբելյանական «Մյունհաուզեն» ֆիլմում իր դերի համար, բայց նա փորձում էր տպավորություն չստեղծել, որ նա սատարում է նացիոնալ-սոցիալիզմի ռեժիմին, ինչի մասին իրեն երբեք չեն հարցրել։ Նաև 1943 թվականին Ալբերսը նկարահանվեց մեկ այլ դասական գերմանական ֆիլմում՝ Մեծ Ազատություն համար 7 դերասանուհի Իլզ Վերների հետ։Ասում են, որ որոշ տեսարաններ նկարահանվել են Պրահայում՝ Համբուրգում ռումբի վնասման պատճառով։ Ֆիլմի բացօթյա տեսարանների համար նախատեսված «Պադուա» առագաստանավը մինչ օրս պահպանվել է խորհրդային և ռուսական դրոշի ներքո որպես «Կրուզենսթերն»։

Երկրորդ համաշխարհային պատերազմից հետո լավ ֆինանսավորվող Ալբերսը խուսափել է բազմաթիվ դերասանների ֆինանսական դժվար վիճակից և մասնագիտական արգելքից, որոնց բախվել են Հանսի Բուրգի հետ իր կապի պատճառով։ Սակայն գերմանական «հերոսներին» անցանկալի էր համարում օկուպացիոն կառավարությունը, որը ցանկանում էր առաջ տանել սեփականը։ Սա լուրջ ընդմիջում էր նրա կարիերայում և դժվարացրեց նրա ընտրությունը։ Նա, ի վերջո, գտավ իմաստության տիպի հերոսների հարգալից դերերի բացումը, տարիքի հետ որոշակի հանրության ճանաչում ձեռք բերեց, բայց նրանց շնորհիվ նա այլևս երբեք չվայելեց 1930-ական թվականների և 1940-ական թվականների սկզբի հսկայական համբավը։ 1950-ական թվականների սկզբին նրա տարիքը վերջապես զգացնել էր տալիս, և նրա հզոր ներկայությունն ու թարմությունը վերացել էին։ Դրան նպաստեց 1950-ական թվականներին նրա աճող ալկոհոլիզմը։ Սակայն ֆիլմերում նա ակտիվ մնաց մինչև վերջ^[6]։

Հանս Ալբերսը գիտակցությունը կորցրեց թատերական ներկայացման ժամանակ՝ մեծ ներքին արյունահոսությամբ և մահացավ երեք ամիս անց՝ 1960 թվականի հուլիսի 24-ին^[7] Քեմփֆենհաուզենի առողջարանում՝ Սթարնբերգ լճի մոտ, 68 տարեկան հասակում։ Նրան դիակիզեցին և այնուհետև թաղեցին Համբուրգի Օլսդորֆ գերեզմանատանը՝ իր ծննդավայրում^[6][8]։

Ալբերսի անունը հավերժ կմնա սերտորեն կապված նրա հայրենի Համբուրգի հետ, մասնավորապես՝ Սուրբ Փոլի թաղամասի հետ, որտեղ նրա պատվին կա Հանս-Ալբերս-Պլատց անունով հրապարակ։ Այսօր նա հավանաբար ավելի հայտնի է իր երաժշտությամբ, քան իր ֆիլմերով, նրա երգերից շատերը նույնիսկ այսօր ծանոթ են երիտասարդ գերմանացիներին։ Հյուսիսային Եվրոպայից դուրս Ալբերսը գրեթե անհայտ է. սակայն, նավաստիի գլխարկով և թիկնոցով տարեց տղամարդու կերպարը, որը նվագում է ակորդեոն և երգում, հայտնի է մնում ամբողջ աշխարհում։

Օրինակ, ՄաքԴոնալդսը նման կերպար է օգտագործել 1986 թվականին ամերիկյան հեռուստատեսության գովազդային արշավում։  Իրականում Ալբերսը ջրի հետ կապված մեծ փորձ չուներ, քանի որ սահմանափակվում էր Հելգոլենդ մեկօրյա ուղևորությամբ։

Ալբերսի երգերից շատերը հումորային հեքիաթներ էին հարբած, կանացի նավաստիների մասին, որոնք ափից դուրս էին գալիս, կրկնակի նախադասություններով, ինչպիսին է «Առաջին անգամ է ցավում, բայց ժամանակի հետ վարժվում ես»՝ նկատի ունենալով մի աղջկա, ում սիրահարվում ես առաջին հայացքից։

Ալբերսի երգերը հաճախ համեմված էին Հյուսիսային Գերմանիայում օգտագործվող ստորին գերմաներենի արտահայտություններով։ Նրա հեղինակային երգերից է Auf der Reeperbahn nachts um halb eins («Տասներկու անց կեսին Ռեպերբան»)-ում, որը դարձել է Համբուրգի մասին ամենահայտնի երգերից մեկը, ինչպես նաև Սուրբ Փոլի թաղամասի ոչ պաշտոնական օրհներգը, որտեղ գտնվում է հենց Ռեպերբանը։ Հանս-Ալբերս-պլացում, Ռիպերբանից հարավ, գտնվում է Ալբերսի արձանը գերմանացի նկարիչ Յորգ Իմենդորֆի կողմից։

1931 թվական

• Սա նավաստիների սերն է (Ռումբեր Մոնտե Կառլոյի նկարից)։
• Երեխա, պետք չէ լաց լինել (Կտրիճ նկարից)

1932 թվական

• Օդաչու, ինձ հետ ողջունիր արևին (նկարից Ֆ.Պ.1-ը չի պատասխանում)
• Օհ, ահա ես եկել եմ (Հաղթողը նկարից)
• Արի ճոճանակ, Լուիզա (Լիլիոմ բեմական խաղից)
• Արի և խաղա ինձ հետ (Արագ նկարից)

1933 թվական

• «Իմ գորիլան վիլլա ունի կենդանաբանական այգում» (Նկարից,Այսօր այդ օրն է)

1936 թվական

• «Իմ սրտում, սիրելիս, շատերի համար տեղ կա» (Նկարից Սավոյ հյուրանոց 217)

1937 թվական

• «Այո, պարոնայք» [Հայնց Ռյումանի հետ] (Մարդը,Դեր Ման,Շերլոկ Հոլմսի պատերազմ) նկարից

1939 թվական

• «Ցտեսություն, Ջոնի» (Ջուր Կանիտոգայի համար նկարից)

1944 թվական

• «Լա Պալոմա» (Մեծ ազատություն թիվ 7 նկարից)
• «Րեպերբան-ում կեսգիշերն անց» (Գրոսե Ֆրեյհեյթ համար 7 նկարից)

1952 թվական

• «Փոքրիկ սպիտակ ճայը» (Կապիտան Բեյ-Բեյ նկարից)
• «Վերցրու ինձ քեզ հետ, կապիտան, ճամփորդության ժամանակ» (Կապիտան Բեյ-Բեյ նկարից)

1954 թվական

• «Րիփերբանում գիշերը կեսգիշերն անց» (Նկարից գիշերը կեսգիշերն անց)
• «Արի ճոճանակ, Լուիզա» (Կեսգիշերն անց կեսին Րիփերբան նկարից)

1957 թվական

• «Սենտ Պաուլիի սիրտը» (Սուրբ Պաուլիի սիրտը նկարից)

1959 թվական

• «Իմ տղա, ոտքերդ անշարժ պահիր» (Տասներեք ծեր էշ նկարից)

• Joachim Cadenbach: Hans Albers. Berlin: Universitas-Verlag, 1975, ISBN 3-8004-0818-X
• Eberhard Spieß: Hans Albers. Eine Filmographie. Herausgegeben von Hilmar Hoffmann und Walter Schobert in Zusammenarbeit mit dem Deutschen Institut für Filmkunde, Wiesbaden. Verlag: Frankfurt am Main: Kommunales Kino, 1977
• Uwe-Jens Schumann: Hans Albers – seine Filme, sein Leben. (= Heyne-Filmbibliothek, Band 18) München: Heyne, 1980, ISBN 3-453-86018-7
• Hans-Christoph Blumenberg: In meinem Herzen, Schatz … Die Lebensreise des Schauspielers und Sängers Hans Albers . Frankfurt am Main: Fischer-Taschenbuch-Verlag, 1981, ISBN 3-596-10662-1
• Michaela Krützen: Hans Albers: Eine deutsche Karriere. Berlin; Weinheim: Beltz Quadriga 1995
• Michaela Krützen: „Gruppe 1: Positiv“ Carl Zuckmayers Beurteilungen über Hans Albers und Heinz Rühmann. In: Carl Zuckmayer Jahrbuch/ hg. von Günther Nickel. Göttingen 2002, S. 179-227
• Matthias Wegner: Hans Albers. Ellert & Richter, Hamburg 2005 (Hamburger Köpfe) ISBN 3-8319-0224-0