Կապյուսին

Ժերմեն էլեն Իրեն Լեֆեվրը ծնվել է 1928 թվականի հունվարի 6-ին Ֆրանսիայի Վար դեպարտամենտի Սեն-Ռաֆայել քաղաքում^[5][8]։ Նա հաճախ շփոթում է իր ծննդյան տարեթիվը` ասելով, որ նա ծնվել է 1931 կամ 1933 թվականներին, և աղբյուրների մեծ մասը նշում է այդ տարիները։ Սովորել է Ֆրանսիայի Սոմյուր քաղաքում և ստացել օտար լեզուների բակալավրի կոչում^[9]։

1945 թվականին, 17 տարեկան հասակում, Փարիզում կառքով զբոսնելու ժամանակ Լեֆևրին նկատել է է կոմերցիոն լուսանկարիչ։ Ընդունելով «Capucine» (Հնդկոտեմ) ծաղկի ֆրանսիական անունը, նա որպես մոդել սկսել է աշխատել Ժիվանշի և Քրիստիան Դիոր նորաձևության տներում^[9]։

Կապուչինը ծանոթացել է Օդրի Հեփբերնի հետ Փարիզում Ջիվենջի նորաձևության տանը աշխատելիս։ Նրանք մտերիմ ընկերներ են մնացել Կապյուսինի ողջ կյանքի ընթացքում^[10]։

Վաղ ֆիլմեր

Կապյուսինն առաջին անգամ փոքր և չվճարվող դերով նկարահանվել է Ժան Կոկտոյի «Երկգլխանի արծիվը» (1948) ֆիլմում։ Նա նաև նկարահանվել է Ժակ Բեքերի «Հանդիպում հուլիսին» (1949), Ռոբերտ Դյերիի «Խենթ շոու» (1949), «Իմ ընկերը» (1950) և Դերիի «Բերտրանն ու առյուծը» (1951) ֆիլմերում։

Մի քանի տարվա ընդմիջումից հետո Կապյուսինը նկարահանվել է «Օրիորդը Փարիզից» (1955) և «Ֆրու-ֆրու» (1955) ֆիլմերում։

Չարլզ Կ. Ֆելդման

1957 թվականին կինոպրոդյուսեր Չարլզ Կ. Ֆելդմանը նկատել է Կապյուսինին, երբ նա որպես մոդել աշխատել է Նյու Յորքում։ Ֆելդմանը նրա հետ պայմանագիր է կնքել շաբաթական 150 դոլարով։ Ֆելդմանը Կապյուսինին բերել է Հոլիվուդ՝ անգլերեն և Գրեգորի Ռատոֆի մոտ դերասանական վարպետություն սովորելու։ Նա վերցրեց «Capucine» բեմական անունը՝ ասելով. «Երկու անուն հետաքրքիր է, հուսով եմ՝ մեկը կլինի հետաքրքիր»^[11]։

Կապյուսինը յոթ տարվա պայմանագիր է կնքել Columbia Pictures-ի հետ 1958 թվականին։ «Ռիո Բրավոյում» (1959) Ֆեյերսի դերի համար անհաջող լսումներից հետո նա ստացել է իր առաջին անգլիախոս դերը «Երգ առանց վերջի» (1960) ֆիլմում, որը Ֆերենց Լիստի կենսագրություն է:։ Պրոդյուսեր Ուիլյամ Գյոտցն ասել է. «Դուք կարող եք աղջկան սովորեցնել վարվել, բայց ոչ ոք չի կարող սովորեցնել նրան, թե ինչպես պետք է նմանվել արքայադստերը։ Դուք պետք է սկսեք աղջկանից, ով կարծես արքայադուստր է»^[12][13]։

«Ամեն անգամ, երբ ես հայտնվում եմ տեսախցիկի առջև, ես մտածում եմ, որ դա գրավիչ տղամարդ է, ում առաջին անգամ եմ հանդիպում», - ասել է Կապյուսինը 1960 թվականին։ «Ես գտնում եմ, որ նա պահանջկոտ է և հեռու է պահում իրեն, այնպես որ ես պետք է անեմ ամեն ինչ, որպեսզի հետաքրքրվեմ։ նրան»։ «Ինչքան առաջ ենք շարժվում, ես ավելի լավ եմ զգում», - ասել է նա։ «Երբ տեսարանները թեժանում են են, ես էլ եմ տաքանում»^[14]։

Կապուսինը առաջադրվել է «Ոսկե գլոբուս» մրցանակի^[15][16]։

1962 թվականին «Առյուծը» ֆիլմի կարահանումների ժամանակ Կապյուսինը սիրավեպ է սկսել Ուիլյամ Հոլդենի հետ, ինչը հանգեցրել է Ֆելդմանի հետ նրա ռոմանտիկ հարաբերությունների ավարտին; Այնուամենայնիվ, պրոդյուսերը հավատարիմ է մնացել պրոֆեսիոնալ-աշխատանքային պարտականություններին^[17]։

Ֆելդմանը հայտարարել է, որ կնկարահանի Կապյուսինին «Մարիամ Մագդաղենացի»^[18] և «Ցլամարտիկների վալսը»^[19] ֆիլմերում, բայց մտադրությունը այդպես էլ չի իրականացել։

1962 թվականին Կապյուսինը տեղափոխվել է Շվեյցարիա^[20]։

Կապյուսինը հանդիպել Պիեռ Տրաբոյին 1949 ովականին՝ «Հանդիպում հուլիսին» ֆիլմի նկարահանման հրապարակում և նրանք ամուսնացել են հաջորդ տարի։ Ամուսնությունը տևել է ընդամենը ութ ամիս, և նա այլևս չի ամուսնացել^[21]։

Նա հարաբերություններ է ունեցել Չարլզ Ք. Ֆելդմանի հետ, ով նրա պրոդյուսերն էր նրա «Ի՞նչ կա նոր փուսիկաթը», «7-րդ լուսաբաց» և «Մեղրի կաթսա» ֆիլմերում։ Այս սիրավեպն ավարտվել է, երբ Կապյուսինը հանդիպել է Ուիլյամ Հոլդենին, բայց նա և Ֆելդմանը ընկերներ են մնացել մինչև նրա մահը՝ 1968 թվականը^[17]։

Կապյուսինը ծանոթացել է դերասան Ուիլյամ Հոլդենի հետ 1960-ականների սկզբին։ Նրանք նկարահանվել են «Առյուծը» (1962) և «7-րդ լուսաբաց» (1964) ֆիլմերում։ Հոլդենն ամուսնացած է եղել Բրենդա Մարշալի հետ, բայց նրանք սկսել են երկամյա սիրավեպ, որը մասամբ ավարտվել է Հոլդենի աճող ալկոհոլիզմի պատճառով^[22]։ Գործի ավարտից հետո նա և Հոլդենը մնացել են ընկերներ մինչև նրա մահը՝ 1981 թվականը^[23]։

1990 թվականի մարտի 17-ին, 62 տարեկան հասակում՝ որոշ ժամանակ տառապելով հիվանդությունից և ընկճախտից, Կապյուսինը նետվել է Շվեյցարիայի Լոզանի ութերորդ հարկի իր բնակարանից, որտեղ նա ապրել էր 28 տարի^[5][24]։ Ոստիկանությունից հայտնել են, որ հետաքննությունը կասկած չի թողել, որ նա ինքնասպան է եղել։ Հարևաններն ասել են, որ նա մեկուսացված կյանք է վարել իր երեք կատուների հետ՝ համարյա չի լքել իր բնակարանը և ժամանակի մեծ մասը ծախսել է ընթերցելով^[25]։