Ոսկեգլուխ առյուծային թամարին

Ժանիքները մեծ են, գլուխը և մարմինը փոքր։ Մորթին հիմնականում սև է, բաշը ոսկեգույն։ Առջևի վերջույթների և պոչի վրա կան ոսկեգույն հետքեր։ Սեռական դիմորֆիզմը արտահայտված չէ։ Մարմնի երկարությունը կազմում է 200-ից մինչև 336 մմ, պոչի երկարությունը 315-ից մինչև 400 մմ^[1][2]։

Ամենակեր են, օրաբաժինը շատ լայն է։ Օրաբաժնի մեջ մտնում են բույսի ընձյուղներ, ծաղիկներ, նեկտար, միջատներ և թրթուրներ, սարդեր, խխունջներ, մանր ողնաշարավորներ, ինչպիսիք են գորտեր, մողեսներ, թռչնի ձվեր և փոքր օձեր։ Օրաբաժնի լրացում հանդիսանում են ծառային հյութերը, չնայած այս տեսակը շատ հազվադեպ է օգտագործում^[3][4]։

Բնության մեջ ոսկեգլուխ առյուծային թամարինը իր ժամանակի մոտ 50 %-ը անցկացնում են իրենց տարածքի ընդամենը 11 %-ի վրա։ Իրենց հայտնվելը այս կամ այն տարածքի վրա կապված է սննդի հասանելիության հետ։ Խմբերը գրեթե չեն փոխներգործում միմյանց հետ, սակայն եթե դա տեղի է ունենում կենդանիները իրենց պահում են շատ ագրեսիվ, արտաբերում են սարսափելի ձայներ^[5], և հրահրում են կռիվներ^[6][7][8]։ Խմբի տարածքը բավականին մեծ է այդ չափի պրիմատների համար^[9][10]։ Միջինում տարածքի մակերեսը կազմում է ավելի քան 100 հեկտար։ Տարբեր խմբերի տարածքները ուժեղ հատվում են^[11]։

Զբաղեցնում են անտառների միջին հարկերը 3-ից 10 մ բարձրության վրա։ Նախընտրում են հաստատվել առաջնային, նաև երկրորդային անտառներում։ Խմբում տեսակների քանակների տարբերությունը 2-ից մինչև 11 է^[12]։ Խմբի կազմը որոշվում է տարբեր հետազոտությունների միջոցով, ինչպես մեկ էգ, երկու արու և նրանց սերունդը^[13], մեկ արու, երկու էգ և նրանց սերունդը^[14], կամ մեկ արու, մեկ էգ և նրանց սերունդը^[15][16]։ Համապատասխան այս պրիմատներին վերագրում են կամ միամուսնություն^[14], կամ բազմակնություն^[13]։ Սերնդի մասին հոգեն տանում ինչպես էգերը, այնպես էլ արուները^[14][15][16]։

1982 թվականին Բնության պահպանության միջազգային միություն-ը այս տեսակին վերագրել է պահպանման ստատուս «անհետացող»։ Այդ ստատուսը բազմիցս պահպանվում է։ 2008 թվականի գնահատմամբ պոպուլյացիան երեք սերնդի ընթացքում կրճատվել է 50 %-ով (21 տարի)։ Պոպուլյացիայի գլխավոր վտանգը, դա արտաքին միջավայրի քայքայումն է և ֆրագմենտացիան^[17][18][19]։