Abartıcılık ya da mübalağacılık; bir şeyi olduğundan daha büyük, daha önemli, daha çok veya daha az, daha önemsiz gibi gösterme tutumu.[1]
Abartma kelimesi, bir düşünceyi aşırı derecede büyülterek ya da küçülterek anlatma eylemini belirten sözbilim terimi olarak kullanılır.
Yunan ve Latin yazınlarında, abartıcılığın iki modeli, olmayacak bir dileğin gerçekleşmesiyle, sayılamayacak sayı biçiminde karşımıza çıkar. Olmayacak dileği olağanüstü bir kahraman gerçekleştirir. Sayılamayacak sayı izleği, kıyıdaki kumlar, gökteki yıldızlar, denizin dalgaları biçimlerinde görülür. Orta Çağ Avrupa yazınında abartıcılık biraz azalır. Bunun yerine düşlem alır. Örneğin düşlemsel anlatıya Petrarca buna öncülük eder.
