Polifonik (Latince polyphonia, Eski Grekçe πολυυνοα - çoksesli, kelimenin tam anlamıyla: Eski Yunanca "ολυ-, πολύς - "birçok", Φωνή -" ses "), enstrümantal müzik ve diğerlerde polifonik yapının ayrı ayrı seslerinin (melodik çizgiler, geniş anlamda melodileri) fonksiyonel eşitliği ile belirlenen bir polifonik müzik yapısıdır.[1] Polifoni, yalnızca bir ses, monofonik ya da akorların eşlik ettiği, homofonik denilen bir baskın melodik sese sahip bir müzikal dokuya karşılık olarak, aynı anda iki veya daha fazla eş zamanlı bağımsız melodiden oluşur.[2] Polifonik deponun müzikal oyununda (örneğin, Josquin des Prezinkanonunda, Johann Sebastian Bachınfügünde), sesler kompozisyonsal ve teknik olarak eşit (aynı zamanda tüm motive edici melodik gelişim yöntemleri için) ve mantıklı ("müzikal düşünce" nin eşit taşıyıcıları) eşittir. "Polifoni" kelimesi, ayrıca besteciler ve müzikologlar için orta ve yüksek müzik eğitimi derslerinde öğretilen müzikal-teorik disiplini de ifade eder. Polifoni disiplininin asıl görevi, polifonik kompozisyonların pratik çalışmasıdır.[3]
Polifoni kavramı uyum kavramıyla ilişkili değildir, bu nedenle örneğin polifonik uyumdan bahsetmek iyidir. Bireysel seslerin tüm işlevsel (müzikal-anlamsal, müzikal-mantıksal) bağımsızlığıyla, daima dikey olarak koordine edilirler.[4] Polifonik bir piyesde (örneğin, Perotin’in organında, Machete’nin moteti Gesualdo’nun Madrigal’ında), kulağımları ve uyumsuzlukları, akorları ve modlar vardır. Herhangi bir polifonik eser, perde yapısının bütünlüğünün, müzikal armoninin bir işaretine sahiptir.[5]
Bazı Batılı geleneklerde, aynı kelime polifonik (örneğin "müzikal" müzikte birden fazla ses), örneğin Alman müzikbiliminde sıfat polifoniği belirtmek için kullanılır. Bu gibi durumlarda, kelimelerin kullanımının özgüllüğü yalnızca bağlamdan belirlenebilir.[6]
