Stanisław Ludomir Domański

Stanisław Ludomir Domański (ur. 25 marca 1846 w Woli Trzydnickiej, zm. w 1939 Zaklikowie) – podporucznik, weteran^[2] powstania styczniowego.

Stanisław Ludomir Domański

Weteran Powstania Styczniowego

podporucznik[1]
Data i miejsce urodzenia	1846[2] Wola Trzydnicka (dawnej Piotrowszczyzna)
Data i miejsce śmierci	1939 Zaklików
Przebieg służby
Główne wojny i bitwy	powstanie styczniowe
Odznaczenia
[3]

Stanisław Domański (rodzice Karol Narcyz Domański i Antonina Kozłowska) urodził się we wsi Piotrowszczyzna (obecnie Wola Trzydnicka) na Lubelszczyźnie, w folwarku, w którym jego ojciec był rządcą. Pochodził z rodziny o tradycjach patriotycznych. Jego dziadek brał udział w bitwie pod Samosierrą^[4].

Po wybuchu powstania wstąpił do tworzącej się w okolicy Biłgoraja partii powstańczej jako felczer. Partia ta dołączyła do, idącego na pomoc Aleksandrowi Waligórskiemu walczącemu pod Parszywą Górą, oddziału Marcina Borelowskiego^[4]. Oddziały powstańcze poniosły straty i wycofały się z powodu braku amunicji. Stanisław Domański wraz z oddziałem liczącym paruset powstańców udało się uciec, zakopać broń i powrócić do domu.

W sierpniu 1863 roku został wezwany do oddziału Michała Heydenreich ps. Kruk i brał udział w bitwie pod Fajsławicami (24 sierpnia). Domański założył szpital polowy w majątku w Gardzienicach.

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości (1918) w okresie II Rzeczypospolitej został awansowany do stopnia podporucznika weterana Wojska Polskiego^[5]. W 1930 roku został odznaczony Krzyżem Niepodległości z Mieczami^[3].

W styczniu 1938 roku wraz z 49 weteranami oraz trzema weterankami (Marią Bentkowską, Marią Fabianowską i Lucyną Żukowską) został odznaczony Krzyżem oficerskim orderu Odrodzenia Polski^[6].

W 1938 roku mieszkał w Zaklikowie^[4]. Zmarł w 1939 roku.