Maria Fabianowska
Maria Fabianowska (ur. 22 lipca 1840, zm. 2 września 1941 w Warszawie) – weteranka powstania styczniowego[1].
 podporucznik | |
| Data urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
  | |
Życiorys
W maju 1926 roku należała do delegacji weteranów powstania składających kwiaty przed Grobem Nieznanego Żołnierza[2]. W 1935 uczestniczyła w kondukcie żałobnym na pogrzebie Józefa Piłsudskiego w Krakowie[3]. Była w grupie weteranów składających prezydentowi Ignacemu Mościckiemu (1935[2], 1938[4]), w 1935 głosowała w wyborach parlamentarnych[5]. Uczestniczyła w obchodach rocznic wybuchu powstania styczniowego[6][7][8], np. w 1936 składała kwiaty w kaplicy w Belwederze[9]. Brała udział w uroczystościach z okazji rocznic wybuchu powstań śląskich, np. w 1936 w rocznicę III powstania śląskiego w Katowicach[10]. Uczestniczyła w uroczystościach z okazji Dnia Podchorążego (1934)[11], w apelu z okazji rocznicy wymarszu I Kompanii Kadrowej (1936)[12]. Współpracowała z Towarzystwem Przyjaciół Weteranów, spotykała się z dziećmi i młodzieżą (1935[13], 1936[14], 1938[15]). Świadectwem jej aktywności są zdjęcia w Narodowym Archiwum Cyfrowym[2].
W styczniu 1938 wraz z 50 weteranami i dwiema weterankami (Marią Bentkowską i Lucyną Żukowską) została odznaczona Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski[16]. Uhonorowano ją Krzyżem Niepodległości z Mieczami[17].
Mieszkała w schronisku dla powstańców styczniowych u zbiegu ulic Floriańskiej i Jagiellońskiej na Pradze-Północ[18] w Warszawie[19], do którego sprowadziła się z Kowna na zaproszenie Towarzystwa Przyjaciół Weteranów. Na początku 1939 miała stopień porucznika i była jedną z 36 ostatnich weteranów powstania styczniowego, w tym ostatnich 3 kobiet[20].
Została pochowana w kwaterze weteranów powstania styczniowego na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (C13, rząd 2, grób 1)[1].