Wikipedysta:Manik999/Didier de Radiguès

W MMŚ Didier zadebiutował w 1980 roku, podczas GP Holandii. Udział w rywalizacji ćwierćlitrówek powtórzył w GP Niemiec. Zajął w nich odpowiednio dziewiąte i sżóste miejsce, dzięki czemu w klasyfikacji generalnej uplasował się na 18. pozycji. Dosiadał wówczas motocykl Yamahy.

W kolejnym sezonie wystartował w siedmiu rundach. Reprezentując ekipę Johnson-Yamaha, we wszystkich wyścigach dojechał w czołowej dziesiątce, najwyżej plasując się podczas GP Czech, gdzie zajął czwartą lokatę. Zdobyte punkty sklasyfikowały go na 9. miejscu.

W 1982 roku Belg wziął udział w czterech eliminacjach, w zespole Chevallier-Yamaha. Zaprezentował monce osiągi, będąc trzykrotnie na podium. W GP Jugosławii sięgnął po pierwsze w karierze pole position oraz zwycięstwo. Po raz drugi z pierwszej pozycji startował podczas GP Finlandii. Ostatecznie zmagania zakończył na 6. lokacie.

Drugi sezon współpracy z ekipą był najlepszym rokiem w karierze de Radiguèsa. W ciągu dzesięciu wyścigów, czterokrotnie meldował się w czołowej trójce, stając na najwyższym stopniu podczas GP Belgii. Tyle samo razy startował również z pole position. W klasyfikacji końcowej znalazł się na 3. pozycji.

Do serii powrócił w roku 1989. Dosiadając motocykl Aprilii, nie miał jednak udanego sezonu, w którym pięciokrotnie zamledował się w pierwszej dziesiątce. Najlepszy wynik osiągnął w GP Austrii, gdzie zajął piątą pozycję. Podczas zmagań w Belgii uzyskał pole position, jednakże w wyścigu nie dojechał do mety. Uzyskane punkty uplasowały go na 12. miejscu.

Ostatni sezon w pośredniej kategorii był niewiele bardziej udany dla Didiera. Tym razem sześciokrotnie znalazł się w czołowej dziesiątce, a podczas GP Belgii po raz ostatni w karierze stanął na podium, zajmując drugie miejsce. Pomimo większej zdobyczy punktowej, w klasyfikacji końcowej ponownie usytuował się na 12. lokacie.

W kategorii 350ccm Belg zadebiutował w 1981 roku, podczas GP Wielkiej Brytanii. Reprezentując ekipę Johnson-Yamaha, zmagania zakończył na wysokim czwatym miejscu. Ostatecznie rywalizację ukończył na 17. pozycji.

W kolejnym roku de Radiguès ścigał się w barwach zespołu Chevallier-Yamaha. Didier spisał się znakomicie, będąc na podium we wszystkich pięciu rundach, z czego dwukrotnie na najwyższym stopniu (w GP Narodów i Czech). Dzięki zdobytym punktom ostatnim w historii serii został wicemistrzem świata.

W 1983 roku Didier zadebiutował w najwyższej kategorii 500ccm. Dosiadając motocykl Hondy, sześciokrotnie przystąpił do rywalizacji, jednak w żadnym z wyścigów nie dojechał w czołowej dziesiątce.

W kolejnym sezonie Belg podpisał kontrakt z zespołem Elf-Chevallier Honda. Już w pierwszej rundzie (o GP RPA) de Radiguès znalazł się na czwartym miejscu. Dalsza część rywalizacji nie układała się jednak po myśli Didiera, który zaledwie cztery razy dojechał do mety (trzykrotnie w czołowej szóstce). Zdobyte punkty sklasyfikowały go na 9. pozycji.

W roku 1985 sytuacja diametralnie się zmieniła i Didier w zaledwie dwóch rundach nie przeciął linii mety. We wszystkich ukończonych wyścigach reprezentant Belgii dojeżdżał w czołowej dziesiątce, najlepszą lokatę uzyskując podczas GP Wielkiej Brytanii, gdzie zmagania zakończył na czwartej pozycji. W klasyfikacji generalnej uplasował się na 8. miejscu.

W sezonie 1986 Belg startował w ekipie Rollstar-Honda. Podczas GP Wielkiej Brytanii po raz pierwszy w karierze stanął na podium, zajmując drugą pozycję. Pomimo absencji w trzech eliminacjach oraz nieznacznie mniejszego dorobku punktowego, zmagania zakończył na 7. lokacie.

W kolejnym roku startów de Radiguès przeniósł się do zespołu korzystającego z motocykli Cagiva. Słabsza maszyna znacząco wpłynęła na rezultaty uzyskiwane przez Didiera. Belg w zaledwie czterech rundach zdobył punkty. Najlepiej zaprezentował się podczas GP Brazylii, w którym znalazł się na czwartej lokacie. Skromny dorobek punktowy sklasyfikował go na 12. pozycji.

W 1987 roku związał się z bardziej konkurencyjną ekipą - Marlboro-Yamaha. Osiągi Didiera znacznie poprawiły, gdyż w większości wyścigach uplasował się w czołowej ósemce. W GP Australii po raz ostatni w karierze zameldował się w pierwszej trójce, zajmując drugą lokatę, uzyskując przy tym najszybsze okrążenie wyścigu. Pula ponad stu punktów zagwarantowała mu 7. miejsce w klasyfikacji końcowej.

Do królewskiej klasy powrócił w sezonie 1991. Reprezentując stajnię Lucky Strike-Suzuki, tylko w jednej rundzie nie dojechał do mety. Dziesięciokrotnie znalazł się w czołowej ósemce, najwyższą pozycję osiągając podczas GP Holandii, gdzie zajął piąte miejsce. Ostatecznie zmagania zakończył na 8. lokacie, będąc jednak wyraźnie w cieniu swojego partnera Kevina Schwantza, który wygrał pięć wyscigów i w klasyfikacji zajął 3. pozycję. W grudniu osiągnął sukces, w postaci zwycięstwa w Grand Prix Makau. Po tym sezonie Didier zakończył karierę motocyklową.

Po zakończeniu kariery motocyklowej, reprezentant Belgii postanowił spróbować swych sił w wyścigach wytrzymałościowych. W 1997 roku wraz z rodakiem Marciem Duezem oraz Francuzem Ériciem Hélarym zwyciężył w 24-godzinnym wyścigu na torze Spa-Francorchamps. W latach 1998-2002 rywalizował w 24h Le Mans. Partnerowali mu m.in. były motocyklowy mistrz świata Wayne Garnder oraz były kierowca Formuły 1 Emanuele Naspetti. Żadnego z wyścigów jednak nie ukończył.

W 2001 roku brał udział w mistrzostwach American Le Mans Series. Startując w klasie LMP675, osiągnął ogromny sukces w postaci sześciu zwycięstw i ostatecznie mistrzostwa serii. Wygraną odniósł z różnymi kierowcami - rodakami Ericiem van de Poele oraz Bruno Lambertem, Wenezuelką Milka Duno i Kanadyjczykiem Johnem Grahamem.

System punktowy od 1969 do 1987:

System punktowy od 1988 do 1992:

• Profil motocyklisty na motogp.com

Kategoria:Urodzeni w 1958Kategoria:Belgijscy motocykliści MotoGP