Treći lateranski koncil
Treći lateranski koncil bio je jedanaesti ekumenski koncil kog je 1179. sazvao papa Aleksandar III.[1]
| Treći lateranski koncil | |
|---|---|
 | |
| Grad | Rim |
| Mjesto | Bazilika sv. Ivana Lateranskog |
Karakteristike i historija
Pontifikat Aleksandra III bio je jedan od najtežih u srednjem vijeku, jer mu je car Svetog rimskog carstva Friedricha Barbarossa sve do sklapanja mira u Veneciji - 1177[2], stalno podmetao antipape koji su rušili njegov autoritet i stvarali opasne šizme u crkvi.[1]Zbog tog je poslao legate po evropskim zemljama (čak do Islanda), da pripreme sudionike za budući koncil.[1]
Koncil je počeo sa radom u martu 1179. pod predsjedanjem pape, pored kog su sjedili rimski kardinali, prefekti, senatori i konzuli. Skupu se odazvalo skoro hiljadu sudionika, među njima 302 biskupa.[1]
Pored nastojanja da se zatru svi uzroci čestih šizmi, koncil je osudio valdenšku herezu i zatražio obnovu crkvene discipline.[1] Održane su tri sjednice; 5., 14. i 19. marta na kojima je donešeno 27 kanonskih zakona, od kojih je najvažniji bio prvi protiv šizme.[1]
Njime je određeno da samo kardinali mogu glasati, a papa postaje kandidat za kog je glasalo najmanje dvije trećine kardinala koji sudjeluju na izboru. Ukoliko bi bilo koji poraženi kandidat na izborima podigao bunu i tako ugrozio dostojanstvo pape, on i njegovi simpatizeri moraju se izbaciti iz crkvenih redova i ekskomunicirati.[1]
Trećim zakonom zabranjeno je postaviti za biskupe, svećenike mlađe od trideset godina, a na pozicije nižih svećenika mlađe od dvadeset i pet godina.[1]
Koncil je također osudio herezu Katara, i ovlastio tamošnje feudalce da oružjem uguše njihovu bunu, odnosno da ih tretiraju kao razbojnike.[2]