Машриқ
Машриқи арабӣ (ар. المشرق العربي), ё ба ихтисор Машриқ (ар. المشرق) — сарзамине, ки дар ибтидо шомил (ба гуфтаи ҷуғрофиёдонон араб, дар дараҷа аввал Ибни Хурдодбеҳ) тамом сарзаминҳои шарқим шинохташуда дар қарнҳои 9 то 10 мелодӣ, аз ҷумла Ҳинд, Чин, теъдоде ҷазоир дар Уқёнуси Ҳинд ва Уқёнуси Ором то Ҷопон буд. Дар ҳоли ҳозир «ал-Машриқ» истилоҳест, ки тавассути аъроб барои ишора ба бахши шарқии Ҷаҳони араб, воқеъ дар Осиёи Ғарбӣ ва шарқи Африқои Шимолӣ истифода мешавад.
Ин минтақа шомили кишварҳои арабӣ Баҳрайн, Миср, Ироқ, Урдун, Кувайт, Лубнон, Умон, Фаластин, Қатар, Арабистони Саудӣ, Судон, Сурия, Имороти Муттаҳидаи Арабӣ ва Яман аст[1][2].
Дар вожаи шоирона «машриқ» ба маънои «маҳалли баромадани офтоб» ва аз шарқи арабӣ: («дурахшиш, равшан, тобиш» ва «ру ба афзоиш») ва бо ишора ба шарқ, ки дар он Хуршед боло меравад баргирафта шудааст[3][4].
Ин шароити ҷуғрофиёӣ аз густариши аввалияи таърихи исломӣ ба вуҷуд омада ва ин минтақа мушобеҳи манотиқ Билоду-ш-шом ва Байнаннаҳрайн аст, ки таркиб шудааст[5].
То таърихи 2014, Машриқ маҳалли зиндагӣи 1,7 % аз мардуми ҷаҳон аст[6][7][8][9][10][11].