Antimoon(III)oksied

Die verbinding kristalliseer in twee modifikasies. Kubiese antimoon(III)oksied kom in die natuur as die mineraal senarmontiet voor. Die struktuur is die argetipe van die D6₁-struktuur van die strukturbericht-klassifikasie. As₂O₃ is isomorfies.^[2] Dit het 'n molekulêre struktuur met Sb₄O₆-molekules, wat ook in die gasfase aangetref word. In die kristallyne fase vorm nogtans die suurstofatome 'n subtralie wat soos pirochloor s'n lyk. ^[5]

Antimoon(III)oksied skakel teen 606 °C om na sy geel, ortorombiese, nie-molekulêre vorm wat ook metastabiel teen kamertemperatuur as die mineraal valentiniet aangetref word. Dit het 'n ortorombiese polimeerstruktuur met Sb₄O₄-ring wat se antimoonatome met die volgende ring verknoop is.^[4]

Antimoon(III)oksied kan verkry word deur natuurlike antimoonsulfied in suurstof te verhit:

${\displaystyle Sb_{2}S_{5}+5O_{2}\rightarrow Sb_{2}O_{4}+3SO_{2}\uparrow }$

Indien die suurstoftoevoer beperk is, word pleks van die tetraoksied die effens vlugtige trioksied gevorm wat by afkoeling as sublimaat neerslaan. Dit word ook by verbranding van die element of van stibaan (SbH₃) gevorm. Dit slaan ook by hidrolise van antimoon(III)chloried in 'n sodaoplossing neer:^[4]

${\displaystyle 2SbCl_{3}+6Na^{+}(aq)+3CO_{3}^{2-}(aq)\rightarrow Sb_{2}O_{3}\downarrow +3CO_{2}\uparrow +6Na^{+}(aq)+6Cl^{-}(aq)}$

Hierdie "algarotpoeier" is vroeër medies aangewend.

Antimoon(III)oksied is 'n amfoteriese oksied wat met albei sterk sure en sterk basisse kan reageer. Met 'n basis soos NaOH word 'n ortoantimoniet gevorm:

${\displaystyle Sb_{2}O_{3}+2NaOH+3H_{2}O\rightarrow 2NaSb(OH)_{4}}$

Wanneer dit water verloor ontaan meta-antimoniete:

${\displaystyle NaSb(OH)_{4}\rightarrow NaSbO_{2}+2H_{2}O}$

Die oksied los nie in verdunde sure op nie, maar in gekonsentreerde soutsuur kan die trichloried gevorm word.^[4]

Vlamvertrager

Antimoon(III)oksied or antimoontrioksied (ATO) word algemeen as 'n mede-sinergis met gehalogeneerde vlamvertragers gebruik om hul doeltreffendheid te verbeter. Onlangse omvattende genotoksisiteitstudies en 'n kritiese oorsig deur die Europese Kommissie het aangedui dat, in teenstelling met die aanduidings van vroeëre minder goed geverifieerde studies, antimoontrioksied nie 'n genotoksiese karsinogeen is nie. Geen nadelige gesondheidseffekte word van antimoontrioksied verwag nie, alhoewel daar 'n mate van onsekerheid bestaan oor 'n moontlike kankergevaar wat voortspruit uit inaseming van deeltjies, waar beter data oor spesifieke blootstelling vereis word. In die meeste gevalle is blootstelling egter waarskynlik gering in vergelyking met blootstelling aan antimoontrioksied van ander bronne in die huishoudelike en stedelike omgewing.^[6]