Giosuè Carducci

Hy is gebore in Valdicastello (deel van Pietrasanta), 'n klein dorpie in die provinsie Lucca in die noordwestelike hoek van die streek Toskane. Sy pa, 'n dokter, was 'n voorstander van die eenwording van Italië en was betrokke by die Carbonari. As gevolg van sy politiek was die gesin gedwing om verskeie kere gedurende Carducci se kinderjare te verhuis, en het hulle uiteindelik vir 'n paar jaar in Florence gevestig.^[5]

Vanaf die tyd dat hy op skool was, was hy gefassineer met die ingetoë styl van die Griekse en Romeinse Oudheid, en sy volwasse werk weerspieël 'n ingetoë klassieke styl, wat dikwels die klassieke verse van Latynse digters soos Horatius en Vergilius gebruik. Hy het Boek 9 van Homeros se Ilias in Italiaans vertaal.

Carducci is 'n beurs ontvang om aan die gesogte Scuola Normale Superiore di Pisa te studeer. Nadat hy in 1856 gegradueer het, het hy begin skoolhou. Die volgende jaar publiseer hy sy eerste digbundel, Rime. Dit was moeilike jare vir Carducci: sy pa is dood en sy broer het selfmoord gepleeg.

In 1859 het hy met Elvira Menicucci getrou, en hulle het vier kinders gehad. Hy het 'n kort tydjie Grieks by 'n hoërskool in Pistoia gegee, en is daarna aangestel as professor in Italiaanse letterkunde aan die Universiteit van Bologna. Hier was een van sy studente Giovanni Pascoli, wat self 'n vooraanstaande digter geword het en hom later by die universiteit opgevolg het.

Carducci was 'n gewilde dosent en 'n fel kritikus van die letterkunde en die samelewing. In sy jeug was hy 'n ateïs,^[6] wie se politieke standpunte hewig vyandig teenoor die Katolieke Kerk was. In die loop van sy lewe het sy sienings oor godsdiens verskuif na 'n sosiaal-georiënteerde teïsme wat hy blootgelê het in sy beroemde "Discorso sulla libertà perpetua di San Marino" ("'n Toespraak oor San Marino se ewigdurende vryheid"), gelewer op 30 September 1894 voor die owerhede en mense van daardie antieke Republiek en die viering van "die Universele God van Volke, Mazzini en Washington se God". ^[7]

Sy anti-klerikale revolusionêre heftigheid is prominent ten toon gestel in een bekende gedig, die doelbewus lasterlike en uitdagende "Inno a Satana" [it] ("Lofsang aan Satan"). "Satan" / "Lucifer" is deur Italiaanse linkses van destyds beskou as 'n metafoor van die rebelse en vrydenkende gees. Die gedig is in 1863 geskep as 'n heildronk vir aandete, gepubliseer in 1865, toe geherpubliseer in 1869 deur Bologna se radikale koerant, Il Popolo, as 'n provokasie wat saamgeval het met die Eerste Vatikaan Konsilie, 'n tyd toe revolusionêre ywer wat teen die pousdom gerig was, hoog geloop het terwyl republikeine beide polities en militêr aangedring het op 'n einde aan die Vatikaan se oorheersing oor die pouslike state.^[8]

Terwyl "Inno a Satana" 'n revolusionêre impak gehad het, het Carducci se beste poësie in later jare gekom. Sy versamelings Rime Nuove (Nuwe verse) en Odi Barbare (Barbare Odes) bevat sy grootste werke.^[9]

Hy was die eerste Italianer wat die Nobelprys vir Letterkunde ontvang het, in 1906. Hy is ook deur die koning van Italië as senator aangestel (1890).^[10] In die politiek het hy sy lewe lank 'n sterk Liberaal gebly; deur die jare het hy progressief van republikanisme tot 'n mate van steun aan monargie ontwikkel.^[11] Hy was 'n Vrymesselaar.^[12] Alhoewel sy reputasie hoofsaaklik op sy poësie berus, het hy ook 'n groot hoeveelheid prosawerke geskep.^[13] Inderdaad, sy prosa-geskrifte, insluitend literêre kritiek, biografieë, toesprake en essays, omvat sowat 20 volumes.^[14] Carducci was ook 'n uitstekende vertaler en het van Goethe en Heine in Italiaans vertaal.

Die Museum van die Risorgimento, Bologna word gehuisves in die Casa Carducci, die huis waar hy op die ouderdom van 71 gesterf het, en bevat 'n uitstalling oor die skrywer.

Carducci het sy sondes bely en is in 1895 met die Katolieke Kerk versoen.^[15] Op 11 September 1978 het Pous Johannes Paulus I hom voorgehou as 'n "model" vir universiteitsprofessore en onderwysers van Latyn^[16]