The Economist

The Economist foi fundáu por James Wilson, banqueru y empresariu escocés, pa esixir la derogación del arancel a la importación de granu (Corn Laws) y defender el llibre comerciu.

El 5 d'agostu de 1843, Wilson publicó un prospeutu nel que se rexistraba'l nome de la cabecera, el formatu de selmanariu publicáu cada domingu, y una llinia editorial lliberal que cubriría l'actualidá informativa, non solo nel ámbitu económicu sinón tamién n'asuntos d'interés xeneral. Como lema, defende la so esistencia «pa tomar parte na guerra ente la intelixencia, que prime palantre, y l'indigna y cobarde inorancia qu'apexa'l progresu».^[7] El naturalista Herbert Spencer foi subdireutor dende 1848 hasta 1853.

Ente 1861 y 1877 el redactor xefe foi Walter Bagehot, xenru de Wilson. Sol so mandu, The Economist especializar n'actualidá política y económica, aumentando la so influencia nos círculos de poder de Londres. Sicasí, la so tirada taba llindada a 10.000 exemplares na capital británica, daqué que se caltuvo hasta empiezos del sieglu XX.^[8]

The Economist nun adquirió un papel relevante nel estranxeru hasta la Segunda Guerra Mundial. Geoffrey Crowther, redactor xefe ente 1938 y 1956, apostó pola actualidá internacional y estableció una seición esclusiva sobre Estaos Xuníos. De magar, la publicación reforzó l'espardimientu y la cobertoria informativa de los cinco continentes. La circulación d'exemplares creció de los 100.000 selmanales en 1970 a más de 500.000 en 1992, y superó el millón na década del 2000.^[8]

El grupu editor Pearson PLC foi accionista mayoritariu de The Economist Group dende 1957 hasta la so salida en 2016.^[1]

Cuando The Economist foi fundáu nel sieglu XIX, la pallabra economista» yera un equivalente pa definir el lliberalismu económicu. Anguaño, considérase una publicación de filosofía lliberal que sofita'l llibre comerciu, la globalización, la llibre circulación de persones, el lliberalismu cultural y la llibertá individual Amás, propón que'l gobiernu tenga de caltenese lo más alloñao posible de los individuos y l'empresa privada. Acordies con Bill Emmott, editor ente 1993 y 2006, «The Economist siempres foi lliberal, non conservadora»,^[9] y nun ta adscrita a nenguna corriente política, lo que dexa una llinia editorial flexible; delles ocasiones defendió polítiques keynesianas, siempres y cuando sían «razonables» pal contestu en que s'apliquen, ya inclusive abogó por un impuestu sobre'l carbonu pa combatir el calentamientu global.^[10]

Karl Marx yera llector de la cabecera, a la que definía como «l'órganu de l'aristocracia financiera».^[11]

The Economist criticó a personaxes públicos por corrupción y deshonestidad. Ente los cargos públicos denunciaos atópense'l ex-presidente del Bancu Mundial, Paul Wolfowitz; el primer ministru italianu Silvio Berlusconi, quien-yos moteyó «The Ecommunist»;^[12] el presidente de Zimbabue, Robert Mugabe; la ex-presidenta d'Arxentina, Cristina Fernández de Kirchner,^[13] el presidente de Venezuela, Nicolás Maduro,^[14] y el candidatu republicanu a la presidencia de los Estaos Xuníos, Donald Trump.^[15] The Economist tamién defendió'l xuiciu políticu a Bill Clinton pol escándalu Lewinsky y la dimisión de Donald Rumsfeld en desvelándose les tortures en Abu Ghraib.^[16]

The Economist dedica la mayoría de les sos páxines a cubrir l'actualidá política, económica ya internacional. Los cinco seiciones principales son: Countries and Regions (Países y rexones), Business (Negocios), Finance and Economics (Finances y Economía), Science and Technology (Ciencia y Teunoloxía) y Other (Otros), na que s'inclúin reseñes de llibros y necrolóxiques. Amás, dientro de cada seición hai columnes d'opinión que nun suelen dir roblaes. La publicación prepara un reportaxe en fondura sobre una tema d'actualidá que se publicar cada dos selmanes, un suplementu de meyores teunolóxiques (Technology Quarterly) de periodicidad trimestral, y un anuariu (The World in…) que s'edita a la fin del añu.

Nel apartáu económicu, The Economist ta especializáu en tables estadístiques y índices propios con reputación a nivel internacional. El más conocíu ye'l índiz Big Mac, publicáu per primer vegada en 1986, que compara'l poder adquisitivu de distintos países al traviés del preciu d'un Big Mac, l'hamburguesa más emblemática de McDonald's.^[17]

Esiste una seición de cartes al direutor, teniéndose en cuenta les opiniones de personalidaes influyentes o afeutaes por un artículu de númberos anteriores. Por casu, un informe sobre la responsabilidá social corporativa publicáu en 2005 traxo la protesta de diverses organizaciones, ente elles Oxfam, el Programa Mundial d'Alimentos y el presidente de BT Group, qu'atoparon nesta seición la so derechu a retruque.^[18] De la mesma, Amnistía Internacional contestó en 2007 a un reportaxe de la publicación nel que se criticaba'l so llabor.^[19] Les cartes al direutor siempres van roblaes.

La edición en papel vender nos quioscos británicos cada xueves, a partir de los seis de la tarde, y llega al restu del mundu a otru día. The Economist imprimir en siete países distintos, ente ellos Estaos Xuníos y China, lo que-yos dexó aumentar la so circulación hasta los 1,5 millones d'exemplares. Tocantes a la so edición web, la visualización gratuita de la edición impresa ta llindada a cinco artículos al mes; los suscriptores pueden aportar a ellos ensin llendes y amás gocien d'otros servicios como newsletters, audiorevista pa ciegos y hemeroteca.

Estilu

Por tradición, The Economist nun robla los sos artículos porque'l conseyu editorial faise responsable colectivamente de la información.^[6] Si un reportaxe foi ellaboráu por más d'un autor, esclariar en qué ciudaes se recoyeron datos.

La publicación presupon que'l so llector ta familiarizáu colos conceutos básicos de la economía y colos sos actores más conocíos a nivel internacional. Munchos de los sos artículos tán escritos con un estilu agudu y sentíu del humor, especialmente notable nes portaes (con fotomontajes y xuegos de pallabres) y nos pies de semeya de les imáxenes.

• James Wilson (1843–1857)
• Richard Holt Hutton (1857–1861)
• Walter Bagehot (1861–1877)
• Daniel Conner Lathbury (1877–1881)
• Inglis Palgrave (1877–1883)
• Edward Johnstone (1883–1907)
• Francis Wrigley Hirst (1907–1916)
• Hartley Withers (1916–1921)
• Walter Layton (1922–1938)
• Geoffrey Crowther (1938–1956)
• Donald Tyerman (1956–1965)
• Alastair Burnet (1965–1974)
• Andrew Knight (1974–1986)
• Rupert Pennant-Rea (1986–1993)
• Bill Emmott (1993–2006)
• John Micklethwait (2006–2014)
• Zanny Minton Beddoes (dende 2015)

• Índiz Big Mac

• Sitio web de The Economist (n'inglés)