Аляксандар Кольчанка

Нарадзіўся й жыў у Сімфэропалі. Вучыўся ў каледжы па спэцыяльнасьці «мэнэджар па турызьме». Паступіў на завочнае аддзяленьне геаграфічнага факультэту Таўрыйскага нацыянальнага ўнівэрсытэту, паралельна працаваў грузчыкам на пошце і ў друкарні^[2]. Працаваў на археалягічных раскопках.

Зьяўляецца актывістам левых, прыродаахоўных і прафсаюзных арганізацыяў. Браў удзел у акцыях студэнцкага прафсаюзу Студэнцкае дзеяньне(ru), у пратэстах працаўнікоў «Крымтралейбусу»^[3]. Таксама арганізоўваў акцыі ў памяць пра антыфашыстаў Анастасію Бабураву і Івана Хутарскога(ru), браў удзел у барацьбе супраць забудовы Залескага парку ў Сімфэропалі^[4].

У 2014 годзе браў удзел у праўкраінскіх мітынгах у Крыме.

Вядомы сярод актывістаў па мянушцы Тундра.

16 траўня 2014 году арыштаваны ў Сімфэропалі па абвінавачаньні ў падпале офісаў Адзінай Расеі і Расейскае нацыянальнае суполкі ў Крыме, а таксама ў падрыхтоўцы выбуху ля мэмарыялу вечнага агню. 23 траўня вывезены ў Маскву. Тэрмін сьледзтва быў падоўжаны судом да 20 жніўня 2015, пазьней да 16 траўня 2015 году. 13 траўня тэрмін арышту падоўжаны да 16 ліпеня 2015^[5].

Таксама Кольчанка абвінавачваецца ў прыналежнасьці да крайнеправай арганізацыі Правы сэктар, а таксама ў змове з Алегам Сянцовым, Генадзем Афанасьевым і Аляксеем Чэрніем з мэтай зьдзяйсьненьня тэрарыстычных актаў.

Аляксандар Кольчанка не ішоў на супрацоўніцтва зь сьледзтвам і адмаўляў уласную віну. Ягоным адвакатам зьяўляецца Сьвятлана Сідоркіна^[6].

Абарона Кольчанка настойвае, што ён зьяўляецца ўкраінскім грамадзянінам, але Сімфэропальскі суд абвяргае гэта, матывуючы тым, што Кольчанка не пасьпеў своечасова адмовіцца ад расейскага грамадзянства. Праз гэта яму забараняюць сустрэцца з украінскім консулам.^[7]. Тым ня менш у адказе на запыт дэпутата Аляксандра Брыгінца Генэральная пракуратура Расейскай Фэдэрацыі прызнала Кольчанку разам зь іншымі арыштантамі грамадзянамі Ўкраіны^[8].

1 чэрвеня 2015 году сьледчы накіраваў абвінаваўчае заключэньне ў генэральную пракуратуру Расейскай Фэдэрацыі. 11 чэрвеня намесьнік генэральнага пракурора Расеі Віктар Грынь(ru) зацьвердзіў заключэньне і перадаў справу Кольчанкі і Сянцова ў суд. 10 ліпеня растоўскі суд падоўжыў тэрмін арышту Кольчанкі і Сянцова да студзеня 2016 году. Першае пасяджэньне суда па сутнасьці справы адбылося 21 ліпеня^[9]. Справу разглядаў Паўночна-Каўкаскі акруговы вайсковы суд. Кольчанку абвінавачвалі па артыкулах крымінальнага кодэксу РФ 205.4, частка 2 (удзел у тэрарыстычнай групоўцы) і артыкуле 205, пункт «а».

25 жніўня у Растове-на-Доне судзьдзём Сяргеем Міхайлюком Аляксандар Кольчанка быў прысуджаны да 10 гадоў пазбаўленьня волі ў калёніі строгага рэжыму^[10].

Міністэрства замежных справаў Украіны 30 траўня 2014 году накіравала ў Міністэрства замежных справаў Расейскай Фэдэрацыі ноту, у якой патрабавала неадкладнага вызваленьня ўкраінскіх грамадзянаў, у тым ліку Сянцова й Кольчанку^[11].

Арганізацыя «Аўтаномны супраціў», якая лічыць Кольчанку сваім прыхільнікам, праводзіць шматлікія акцыі ў ягоную падтрымку.

30 чэрвеня 2015 году адбылася акцыя ў падтрымку Аляксандра Кольчанкі ў Парыжы ля расейскай амбасады^[12].

Парлямэнцкая асамблея АБСЭ ў пачатку ліпеня 2015 году заклікала Расею неадкладна вызваліць і вярнуць ва Ўкраіну ўкраінскіх грамадзян, што незаконна ўтрымліваюцца, у тым ліку Аляксандра Кольчанку^[13].

Вызвалены 7 верасьня 2019 году падчас абмену "35 на 35" палітвязьнямі паміж Расеяй і Ўкраінай.^[1]