Asteroidni pojas

Asteroidni ili planetoidini pojas je predio Sunčevog sistema između putanja Marsa i Jupitera, sa prosječnim udaljenostima od Sunca između 1.7 i 4 AJ, kojega karakterizira prisutnost brojnih asteroida. Većina asteroida u pojasu imaju ekscentricitete od 0.1 do 0.2. Područje najveće gustoće putanja asteroida je između 2.2 i 3.3 AJ. Orbitalni period traje 3,2-5,8 godina. Zbog međusobnih sudara njihove putanje se znatno mijenjaju. Nedostatak asteroida u neposrednoj blizini Jupitera naziva se Kirkwoodova praznina. Do sada je otkriveno, s najmanjim prečnikom od 1 km, oko 740000 asteroida.^[1][2]

Otprilike polovina mase Glavnog pojasa sadržana je u četiri najveća asteroida: Ceres, Vesta, 2 Pallas i Hygiea. ^[3] Ukupna masa pojasa iznosi približno 4% mase našeg Mjeseca.

Ceres, jedini objekt u pojasu asteroida dovoljno veliki da može biti patuljasta planeta, ima prečnik od oko 950 km, dok Vesta, 2 Pallas i Hygiea imaju srednji prečnik manji od 600 km. ^[4][5][6]Preostala tijela pojasa su manja od navedenih. Materijal asteroida tako je tanko raspoređen da su brojne bespilotne letjelice proletjele pojas bez većih incidenata. ^[7] Uprkos tome, događaju se sudari između velikih asteroida, koji mogu dovesti do stvaranja porodice asteroida čiji članovi imaju slične orbitalne karakteristike i sastav. Pojedinačni asteroidi unutar asteroidnog pojasa kategorizirani su prema njihovim spektrima, a većina ih spada u tri osnovne grupe: ugljični (tip C), silikatni (tip S) i bogati metalima (tip M).

Pojas je nastao od primordijalne (iskonske) Sunčeve nebule, kao grupa planetezimala ^[8]. Planetezimali su manji prethodnici protoplaneta. Između Marsa i Jupitera, gravitacione perturbacije s Jupitera dale su protoplanetama toliko orbitalne energije da ove nisu mogle formirati planetu ^[9]. Sudari među tijelima pojasa su postali previše nasilni i umjesto da se spoje, planetezimali i većina protoplaneta su se razbili. Kao rezultat toga 99,9% izvorne mase pojasa asteroida izgubljeno je u prvih 100 miliona godina od nastanka Sunčevog sistema ^[10]. Neki su se fragmenti na kraju našli u unutrašnjem Sunčevom sistemu, što je dovelo do sudara meteorita s unutrašnjim planetama. Orbite asteroida i dalje su znatno poremećene kad god njihov period okretanja oko Sunca tvori orbitalnu rezonancu s Jupiterom. Na tim orbitalnim udaljenostima nastaje Kirkvudova pukotina dok se oni premještajuu druge orbite ^[11].

Dana 22. januara 2014, ESA-ini naučnici objavili su prvo otkriće vodene pare na Ceresu, najvećem objektu u pojasu asteroida ^[12]. Otkrivanje je izvršeno korištenjem infracrvenih senzora svemirske opservatorije Herschel. Nalaz je bio neočekivan jer se za komete, a ne za asteroide, smatralo da ispuštaju ovakva isparenja. Prema jednom od naučnika "Granice između kometa i asteroida postaju sve nejasnije" ^[13]-

Većina meteorita koji padnu na Zemlju dolazi baš iz ovog dijela Sunčevog sistema.