Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας

Κατά τη διάρκεια της γερμανικής επανάστασης του 1848 διάφοροι βιβλιοπώλες και εκδότες προσέφεραν τα έργα τους στο Κοινοβούλιο της Φρανκφούρτης για την δημιουργία μίας κοινοβουλευτικής βιβλιοθήκης. Η βιβλιοθήκη, με επικεφαλής τον Johann Heinrich Plath, ονομάστηκε Reichsbibliothek ("βιβλιοθήκη του Ράιχ"). Μετά την αποτυχία της επανάστασης η βιβλιοθήκη εγκαταλείφθηκε και το απόθεμα των βιβλίων που υπήρχαν μέσα αποθηκεύτηκε στο Germanisches Nationalmuseum της Νυρεμβέργης. ^[3] Το 1912, η πόλη της Λειψίας, έδρα της ετήσιας Έκθεσης Βιβλίου της Λειψίας, το Βασίλειο της Σαξονίας και το B Associationrsenverein der Deutschen Buchhändler [de] (Ένωση Γερμανών βιβλιοπωλών) συμφώνησαν να ιδρύσουν μια Γερμανική Εθνική Βιβλιοθήκη στη Λειψία. Από την 1η Ιανουαρίου του 1913, όλες οι εκδόσεις στα γερμανικά συγκεντρώθηκαν συστηματικά (συμπεριλαμβανομένων βιβλίων από την Αυστρία και την Ελβετία). Την ίδια χρονιά, ο Gustav Wahl εξελέγη ως πρώτος διευθυντής.

Το 1946, ο Georg Kurt Schauer, ο Heinrich Cobet, ο Vittorio Klostermann και ο Hanns Wilhelm Eppelsheimer διευθυντής της βιβλιοθήκης του Πανεπιστημίου της Φρανκφούρτης, ξεκίνησαν την επανίδρυση μιας γερμανικής βιβλιοθήκης αρχείου με έδρα τη Φρανκφούρτη. Οι εκπρόσωποι του ομοσπονδιακού κράτους του εμπορίου βιβλίων στην αμερικανική ζώνη συμφώνησαν με την πρόταση. Η πόλη της Φρανκφούρτης συμφώνησε να υποστηρίξει την προγραμματισμένη βιβλιοθήκη αρχείων με προσωπικό και οικονομικούς πόρους. Η αμερικανική στρατιωτική κυβέρνηση έδωσε την έγκρισή της. Η Βιβλιοθήκη ξεκίνησε τις εργασίες της στην αίθουσα καπνού της πρώην βιβλιοθήκης Ρότσιλντ, η οποία χρησίμευε ως κατοικία στη βομβαρδισμένη βιβλιοθήκη του πανεπιστημίου. Το αποτέλεσμα ήταν ότι υπήρχαν δύο βιβλιοθήκες στη Γερμανία, οι οποίες ανέλαβαν τα καθήκοντα και την λειτουργία μίας εθνικής βιβλιοθήκης για την Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας (GDR/DDR) και την Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας (FRG/BRD), αντίστοιχα. Δύο εθνικοί βιβλιογραφικοί κατάλογοι σχεδόν πανομοιότυποι σε περιεχόμενο δημοσιεύονταν ετησίως.

Με την επανένωση της Γερμανίας στις 3 Οκτωβρίου 1990, η Deutsche Bücherei Leipzig [de] και η Deutsche Bibliothek Frankfurt am Main [de] συγχωνεύθηκαν σε ένα νέο ίδρυμα, τη Γερμανική Βιβλιοθήκη (Die Deutsche Bibliothek).^[4] Ο «Νόμος σχετικά με τη Γερμανική Εθνική Βιβλιοθήκη» τέθηκε σε ισχύ στις 29 Ιουνίου 2006. Ο νόμος επιβεβαίωσε την υποστήριξη για εθνική νόμιμη κατάθεση στη βιβλιοθήκη αυτή και διεύρυνε το αρχείο συλλογής ώστε να περιλαμβάνει διαδικτυακές δημοσιεύσεις. μέρος της πολιτιστικής κληρονομιάς της Γερμανίας ^[5]. Το ανώτατο όργανο διαχείρισης της Βιβλιοθήκης, το Διοικητικό Συμβούλιο, επεκτάθηκε ώστε να περιλαμβάνει δύο βουλευτές της Bundestag. Ο νόμος άλλαξε επίσης το όνομα της βιβλιοθήκης και των κτιρίων της Λειψίας, της Φρανκφούρτης και του Βερολίνου σε "Deutsche Nationalbibliothek" (Γερμανική Εθνική Βιβλιοθήκη).

Τον Ιούλιο του 2000, το DMA ανέλαβε επίσης το ρόλο του αποθετηρίου για τη GEMA, Gesellschaft für musikalische Aufführungs- und mechanische Vervielfältigungsrechte, μια γερμανική οργάνωση πνευματικών δικαιωμάτων μουσικής. Έκτοτε, οι εκδότες μουσικής πρέπει να υποβάλλουν αντίγραφα στο DMA, το οποίο καλύπτει τόσο την εθνική αρχειοθέτηση όσο και την εγγραφή πνευματικών δικαιωμάτων. Τα 210.000 έργα έντυπης μουσικής που διατηρούσε προηγουμένως η GEMA μεταφέρθηκαν στο DMA.

Μία από τις ειδικές δραστηριότητες της Γερμανικής Εθνικής Βιβλιοθήκης περιλαμβάνει την συλλογή και την επεξεργασία έντυπων και μη τυπωμένων εγγράφων γερμανόφωνων μεταναστών και εξόριστων κατά την περίοδο μεταξύ του 1933 και 1945.

Η Γερμανική Εθνική Βιβλιοθήκη διατηρεί δύο συλλογές εξορίας: την Συλλογή, Λογοτεχνίας Εξορίας 1933–1945 της Γερμανικής Εθνικής Βιβλιοθήκης στη Λειψία και το Γερμανικό Αρχείο Εξορίας [de] 1933-1945 της Γερμανικής Εθνικής Βιβλιοθήκης στην Φρανκφούρτη του Μάιν. Και οι δύο συλλογές περιέχουν έντυπα έργα γραμμένα ή δημοσιευμένα στο εξωτερικό από γερμανόφωνους μετανάστες, καθώς και φυλλάδια, βιβλιαράκια και υλικό που παράγονται εξ ολοκλήρου ή εν μέρει από γερμανόφωνους εξόριστους.

Το 1998 η Γερμανική Εθνική Βιβλιοθήκη και το Γερμανικό Ίδρυμα Ερευνών ξεκίνησαν ένα δημόσιο χρηματοδοτούμενο έργο για την ψηφιοποίηση της συλλογής "Εβραϊκών περιοδικών στη ναζιστική Γερμανία" περίπου 30.000 σελίδων, οι οποίες δημοσιεύθηκαν αρχικά μεταξύ 1933 και 1943. Επιπρόσθετα στο έργο συμπεριλήφθηκαν 30 γερμανόφωνες δημοσιεύσεις μεταναστών "Γερμανικά περιοδικά εξορίας 1933-1945", που αποτελούνταν από περίπου 100.000 σελίδες. Αυτές οι συλλογές κυκλοφόρησαν στο διαδίκτυο το 2004 και ανάμεσα στους πιο επισκέψιμους χώρους της Γερμανικής Εθνικής Βιβλιοθήκης.

Τον Ιούνιο του 2012 η Γερμανική Εθνική Βιβλιοθήκη διέκοψε την πρόσβαση και στις δύο συλλογές στον ιστότοπό της για νομικούς λόγους. Οι ψηφιοποιημένες εκδόσεις είναι έκτοτε διαθέσιμες για χρήση μόνο στα αναγνωστήρια της Γερμανικής Εθνικής Βιβλιοθήκης στη Λειψία και στη Φρανκφούρτη, πράγμα προκάλεσε εν μέρει σκληρή κριτική. Η Γερμανική Εθνική Βιβλιοθήκη εξέφρασε ανησυχίες για τα πνευματικά δικαιώματα, λέγοντας ότι παρόλο που η Βιβλιοθήκη και το Γερμανικό Ίδρυμα Ερευνών είχαν την άδεια από τους ιδιοκτήτες της έκδοσης για να τις τοποθετήσουν στο διαδίκτυο, η ιδιοκτησία των "ορφανών άρθρων", δηλαδή των μεμονωμένων συγγραφέων, δεν ήταν δυνατό να προσδιοριστεί όπως θα ήταν απαραίτητο επειδή το γερμανικό δίκαιο δεν περιέχει "ρήτρα δίκαιης χρήσης".

Η εβραϊκή γερμανική εφημερίδα haGalil χαρακτήρισε τη δράση των βιβλιοθηκών «υπερβολικά ζηλωτική». Ο Yves Kugelmann, επικεφαλής της Jüdische Medien AG στη Ζυρίχη, η οποία κατέχει τα δικαιώματα στο περιοδικό Aufbau, μια από τις προσφορές του Αρχείου Εξορίας, χαρακτήρισε τη δράση "εντελώς παράλογη, συγκεχυμένη και χωρίς αξία". Η Anne Lipp του Γερμανικού Ιδρύματος Έρευνας κατέληξε στο συμπέρασμα ότι "όλα τα έργα του ιδρύματος", τα οποία έχουν πληρωθεί με δημόσια χρηματοδότηση και με σκοπό την δημοσίευση στο διαδίκτυο, "πρέπει να δημοσιοποιηθούν".

Ο κύριος Asmus, διευθυντής της Deutsches Exilarchiv, ισχυρίζεται ότι η ιδιοκτησία των άρθρων των 13.000 μεμονωμένων συγγράφων πρέπει πρώτα να επιβεβαιωθεί νομικά πριν την επαναχρησιμοποίηση των άρθρων ηλικίας 70 έως 80 ετών στο διαδίκτυο, παρά την άδεια των νόμιμων ιδιοκτητών. Ο κύριος Asmus παραδέχεται ότι δεν υπήρξε ούτε μία καταγγελία για παραβίαση πνευματικών. Εν τω μεταξύ, άλλα γερμανικά και διεθνή ιδρύματα όπως το Compact Memory, το Leo Baeck Institute και το archive.org δεν έχουν τέτοιες δυνατότητες και έχουν αρχίσει να επαναφέρουν πολλά από τα διαγραμμένα περιοδικά στο Διαδίκτυο.

Η Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας συλλέγει γερμανικά έντυπα από το 1913 και μετά. Λόγω της ιστορίας πολλών βασιλείων της Γερμανίας, η δημιουργία μιας ενιαίας συλλογής όλων των εντύπων που παράγονται στη Γερμανία είναι μια πρόκληση. Ως εκ τούτου, η Εθνική Βιβλιοθήκη συνεργάζεται με πέντε άλλες βιβλιοθήκες που διαθέτουν μεγάλες συλλογές προκειμένου να συντονίσουν και να αναπτύξουν μια πλήρη συλλογή όλης της βιβλιογραφίας που δημοσιεύεται στις γερμανόφωνες χώρες, ξεκινώντας από το έτος 1400. Αυτή η ομάδα ονομάζεται Arbeitsgemeinschaft Sammlung Deutscher Drucke ( AG SDD, Ομάδα Εργασίας για την Συλλογή Γερμανικών Αποτυπωμάτων). Οι συμμετέχουσες βιβλιοθήκες και οι συλλογές τους είναι οι εξής:

• Bayerische Staatsbibliothek στο Μόναχο (1450–1600)
• Herzog August Bibliothek στο Wolfenbüttel (1601–1700)
• Staats- und Universitätsbibliothek Göttingen (1701–1800)
• Universitätsbibliothek Johann Christian Senckenberg στη Φρανκφούρτη/Μάιν (1801–1870)
• Staatsbibliothek zu Berlin—Πρωσική πολιτιστική ιδιοκτησία στο Βερολίνο (1871–1912)
• Deutsche Nationalbibliothek in both Frankfurt/Main and Leipzig (1913–)

Το Deutsches Musikarchiv (DMA, German Music Archive) είναι η κεντρική συλλογή έντυπης και ηχογραφημένης μουσικής και το μουσικο-βιβλιογραφικό κέντρο πληροφοριών για τη Γερμανία. Είναι μια ομοσπονδιακή υπηρεσία που ιδρύθηκε το 1970, με σκοπό να συλλέγει όλη τη μουσική που δημοσιεύεται στη χώρα. Πρόδρομος του ήταν η Deutsche Musik-Phonothek (1961–1969). Το DMA μετακόμισε στη Λειψία το 2010, για να στεγαστεί σε παράρτημα του Deutsche Nationalbibliothek. Οι εργασίες ξεκίνησαν το 2006 και ολοκληρώθηκαν το 2009.

Παλαιότερα βρισκόταν στο Βερολίνο-Λάνκβιτς, το DMA αποτελεί τμήμα της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γερμανικής (Deutsche Nationalbibliothek). Οι εκδότες έντυπης και ηχογραφημένης μουσικής στη Γερμανία υποχρεούνται από το νόμο (του 1973) να παραδίδουν δύο αντίγραφα κάθε έκδοσης στο αρχείο. Το ένα αντίγραφο φυλάσσεται στο DMA στη Λειψία, το δεύτερο κατατίθεται στη Φρανκφούρτη.

Το Γερμανικό Μουσείο Βιβλίου και Γραφής(Αγγλικά) (Deutsches Buch- und Schriftmuseum) φιλοξενείται τώρα στο κτήριο της Λειψίας. Ιδρύθηκε το 1884 ως Deutsches Buchgewerbemuseum (Γερμανικό Μουσείο Εμπορίου του Βιβλίου) και τελικά πήρε το δρόμο για το Deutsche Bücherei Leipzig τον Δεκέμβριο του 1925.^[6] Είναι το παλαιότερο μουσείο πολιτισμού του βιβλίου στον κόσμο και απευθύνεται τόσο σε ειδικούς όσο και στο ευρύ κοινό. Με πάνω από ένα εκατομμύριο τεκμήρια στην συλλογή, είναι μία από τις μεγαλύτερες στον κόσμο. Προσφέρουν μεγάλη ποικιλία υπηρεσιών, συμπεριλαμβανομένων φυσικών και εικονικών εκθέσεων, ξεναγήσεων, σεμιναρίων και εργαστηρίων.^[7]

Το κεντρικό κτήριο της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γερμανικής στη Λειψία κατασκευάστηκε το 1914-1916 σύμφωνα με τα σχέδια του αρχιτέκτονα Oskar Pusch. Η εντυπωσιακή πρόσοψη έχει μήκος 160 μ. Και βλέπει στην "Deutscher Platz" (Γερμανική πλατεία). Το κτήριο άνοιξε στις 19 Οκτωβρίου 1916. Ο χώρος της βιβλιοθήκης δωρίθηκε από την πόλη της Λειψίας, ενώ ο Φρίντριχ Αύγουστος Γ ', βασιλιάς της Σαξονίας κατάθεσε τα χρήματα για το κτήριο. Στην πρόσοψη, εμφανίζονται τα πορτρέτα του Ότο φον Μπίσμαρκ, του Γιόχαν Βόλφγκανγκ φον Γκαίτε και του Γιοχάν Γκούτενμπεργκ. Τα αγάλματα αντιπροσωπεύουν την Τεχνολογία, τη Δικαιοσύνη, τη Φιλοσοφία, την Ιατρική κ.λπ. Από την σκάλα δεσπόζει μία τοιχογραφία με τους ιδρυτές της γερμανικής βιβλιοθήκης. Στη Βιβλιοθήκη είναι επίσης ενσωματωμένο το Γερμανικό Μουσείο Βιβλίων και Γραφής. Το τέταρτο παράρτημα της βιβλιοθήκης ξεκίνησε το 2007 και άνοιξε για το κοινό στις 9 Μαΐου 2011. Σχεδιάστηκε από τον Gabriele Glockler, που εμπνεύστηκε για το κτήριο από το "Cover. Shell. Content". Όλα τα τμήματα του κτηρίου συνδέονται μαζί για πρώτη φορά.

Το σημερινό κτήριο του υποκαταστήματος της Φρανκφούρτης εγκαινιάστηκε επίσημα στις 14 Μαΐου του 1997. Στους αρχιτέκτονες της Στουτγάρδης Arat-Kaiser-Kaiser ανατέθηκαν να σχεδιάσουν το κτήριο μετά από νίκη σε αρχιτεκτονικό διαγωνισμό το 1984. Ωστόσο, ο σχεδιασμός καθυστέρησε και η κατασκευή του ξεκίνησε μόλις το 1992. Η εμφάνιση του κτηρίου κυριαρχείται από τέσσερα βασικά υλικά: εκτεθειμένο σκυρόδεμα, ατσάλι, γυαλί και ελαφρύ καναδικό σφενδάμι, διαθέτει πάνω από 300 σταθμούς εργασίας σε τρεις ορόφους, με ένα μεγάλο παράθυρο που παρέχει φωτισμό σε όλα τα σημεία. Ο πρόσθετος αποθηκευτικός χώρος βρίσκεται στον τρίτο υπόγειο αποθήκευσης που αναμένεται να δώσει αρκετό χώρο μέχρι το 2045.^[8]

• Σύνολο: 34.2 εκατομμύρια τεκμήρια
  • Βιβλία: 15.5 εκατομμύρια
  • Εφημερίδες: 5.2 εκατομμύρια
  • ηχογραφήσεις: 2.1 εκατομμύρια
  • Ηλεκτρονικές δημοσιεύσεις: 4.5 εκατομμύρια

• Κατάλογος μεγαλύτερων βιβλιοθηκών

• Επίσημος ιστότοπος