Λαϊκή Ημερησία

Η Λαϊκή Ημερησία, χαρακτηριζόμενη ως εφημερίδα-φάρο του κόμματος από το επίσημο ειδησεογραφικό πρακτορείο Xinhua^[2], εκδίδεται στα κινεζικά, ενώ, επίσης, διαθέτει εκδόσεις στα αγγλικά, τα ιαπωνικά, τα γαλλικά, τα ισπανικά, τα ρωσικά και τα αραβικά. Τα κύρια άρθρα της φημίζονται για την εκ μέρους τους αποκάλυψη των πλέον πρόσφατων πολιτικών προσανατολισμών της κρατικής εξουσίας.

Το πρώτο φύλλο της συγκεκριμένης καθημερινής εφημερίδας κυκλοφόρησε στις 15 Ιουνίου 1948 στο Σίαν του Πινγκσάν, στη Χεμπέι^[3]. Επρόκειτο, εκείνη την περίοδο, για έντυπο τοπικής κυκλοφορίας. Τον Μάρτιο του 1948, τα γραφεία της μεταφέρθηκαν στο Πεκίνο, όπου το συγκεκριμένο έντυπο όργανο κατέστη ως η επίσημη εφημερίδα του Κομμουνιστικού Κόμματος, τον Αύγουστο του ιδίου έτους. Η δημοσίευση του κυρίου άρθρου της 26ης Απριλίου 1989 αποτέλεσε την αφορμή για την εκδήλωση αυθόρμητων φοιτητικών διαδηλώσεων, ενώ, επίσης, είναι δυνατό να θεωρηθεί ως το σημείο εκκίνησης των γεγονότων της Πλατείας Τιενανμέν^[4].

Κατά τη διάρκεια της Πολιτιστικής Επανάστασης, η Λαϊκή Ημερησία αποτέλεσε το μοναδικό έντυπο όργανο το οποίο επέτρεπε την ενημέρωση των ξένων δημοσιογράφων σχετικά με την πολιτική της Κεντρικής Επιτροπής. Τον Μάιο του 1966, ο Μάο Τσετούνγκ όρισε στην ηγεσία της εφημερίδας τον Τσεν Μπόντα, γεγονός το οποίο του επέτρεψε να θέσει υπό τον έλεγχό του την εκδοτική γραμμή της^[5].

Στις 19 Φεβρουαρίου 2016, ο Γενικός Γραμματέας Σι Τζινπίνγκ πραγματοποίησε επίσκεψη επιθεώρησης στα γραφεία του ειδησεογραφικού πρακτορείου Xinhua, της Λαϊκής Ημερησίας, καθώς και του τηλεοπτικού σταθμού CCTV. Μετά το πέρας της επίσκεψής του, ο Σι Τζινπίνγκ «διέταξε [...] τα, ελεγχόμενα Κομμουνιστικό Κόμμα Κίνας και την Κινεζική Κυβέρνηση, ΜΜΕ να ακολουθούν απαρεγκλίτως τις κατευθυντήριες εντολές του Κόμματος»^[6][7]. Ως αντίδραση, ο μπλόγκερ Ρεν Ζικιάνγκ ανέφερε πως το κόμμα δεν υποστηρίζει οικονομικά από μόνο του τα συγκεκριμένα ΜΜΕ, όμως χρησιμοποιείται ποσοστό επί του κρατικού προϋπολογισμού για τον συγκεκριμένο σκοπό: «Σταματήστε να χρησιμοποιείτε τα χρήματα των φορολογούμενων για πράγματα τα οποία δεν τους παρέχουν καμία υπηρεσία».^[8].

Εκδιδόμενη σε μεγάλη κλίμακα, η Λαϊκή Ημερησία αριθμούσε κυκλοφορία ανώτερη των 7 εκατομμυρίων αντιτύπων στα τέλη της δεκαετίας του 1970 και στις αρχές της δεκαετίας του 1980^[9]. Στις αρχές της δεκαετίας του 2010, αριθμούσε κυκλοφορία, περίπου, της τάξεως των 2,5 εκατομμυρίων αντιτύπων ημερησίως^[10]. Διαθέτει, επίσης, διαδικτυακή έκδοση.

Το 2015, σύμφωνα με το ειδησεογραφικό πρακτορείο Xinhua, η έκδοση της Λαϊκής Ημερησίας η οποία κυκλοφορούσε στο εξωτερικό αριθμούσε κυκλοφορία της τάξεως των 6.000.000 αντιτύπων σε, συνολικά, 86 χώρες και περιοχές^[11].

Η Λαϊκή Ημερησία ανέφερε εντός σχετικού άρθρου χρονολογούμενου από τις 29 Οκτωβρίου 2010 πως η Χάρτα 08, η οποία είχε συγγραφεί από τον Λιου Σιαομπό, πρώτο Κινέζο ο οποίος έλαβε το Βραβείο Νόμπελ Ειρήνης, «αντιτίθετο στη λαϊκή δημοκρατική δικτατορία, στον σοσιαλισμό, καθώς και στην ενιαία δομή του Κράτους, όπως αυτά είναι καταγεγραμμένα εντός του Κινεζικού Συντάγματος». Επίσης, σύμφωνα με την Λαϊκή Ημερησία, ο Λιου φέρεται να ενδιαφερόταν για την δημοφιλία και το χρήμα, ενώ, από το 2005, ο Λιου φέρεται να εργαζόταν για λογαριασμό «των αντικινεζικών δυνάμεων της Δύσης», να χρηματοδοτείτο από το εξωτερικό, γεγονός το οποίο υποστηριζόταν από φερόμενες ως δηλώσεις του ενώπιον των συγκρατουμένων του: «Δεν είμαι σαν εσάς, δεν πάσχω από έλλειψη χρημάτων. Οι ξένοι με πληρώνουν σε ετήσια βάση, ακόμη και όταν βρίσκομαι στην φυλακή»^[12].

• (Αγγλικά) Διαδικτυακή αγγλική έκδοση της Λαϊκής Ημερησίας