Charles Garnier

Jean-Louis Charles GARNIER (prononce [ʃaʁl ɡaʁnje]; 6a de novembro 1825 – 3a de aŭgusto 1898) estis franca arkitekto, eble plej bone konata kiel arkitekto de la Palais Garnier kaj de la Operejo de Montekarlo. Fakte li desegnis diversajn konstruaĵojn por la areo de la Lazura Marbordo.

Charles Garnier
Persona informo
NaskonomoJean Louis Charles Garnier
Naskiĝo6-an de novembro 1825 (1825-11-06)
en Parizo
Morto3-an de aŭgusto 1898 (1898-08-03) (72-jaraĝa)
en Parizo
TomboTombejo de Montparnasse
Lingvojfranca
ŜtatanecoFrancio
Alma materNacia Altlernejo de Belartoj
Subskribo Charles Garnier
Familio
Edz(in)oLouise Garnier
InfanoChristian Garnier
Okupo
Okupoarkitekto • arkitektura teoriisto
VerkojOperejo Garnier
vdr
La marborda fasado de la Kazino de Montekarlo, sidejo de la Operejo de Montekarlo

Li estis unu el la ĉefaj opoziciantoj kontraŭ la konstruado kaj starigo de la Eiffel-Turo kiel elstara membro de parizaj artistoj.

Elektitaj disĉiploj

Bibliografio

  • Bonillo, Jean-Lucien, et al. (2004). Charles Garnier and Gustave Eiffel on the French and Italian Rivieras: The Dream of Reason. Marseilles: Editions Imbernon. ISBN 9782951639614.
  • Leniaud, Jean-Michel (2003). Charles Garnier. Paris: Monum, Éditions du patrimoine. ISBN 9782858227051.
  • Mead, Christopher Curtis (1991). Charles Garnier's Paris Opéra: Architectural Empathy and the Renaissance of French Classicism. New York: The Architectural History Foundation. Cambridge, Massachusetts: The MIT Press. ISBN 9780262132756.
  • Savorra, Massimiliano (2003), Charles Garnier in Italia. Un viaggio attraverso le arti. 1848-1854, (pref. Pierre Pinon), Il Poligrafo, Padova 2003.
  • Savorra, Massimiliano (2005). Tra attese e scoperte: la Toscana di Charles Garnier, in G. Orefice (a cura di), Architetti in viaggio: suggestioni e immagini, numero monografico di «Storia dell’urbanistica Toscana», n. XI, 2005, p. 86-92
  • Savorra, Massimiliano (2010). Una lezione da Parigi al mondo. Il teatro di Charles Garnier, in L. Mozzoni, S. Santini (a cura di), L’architettura dell’eclettismo. Il teatro. Architettura, tecniche teatrali e pubblico, Liguori, Napoli 2010, p. 61-133