اختلافات سرزمینی در دریای جنوبی چین
اختلافات سرزمینی در دریای جنوبی چین شامل ادعاهای متعارض جزیره‌ای و دریایی در دریای جنوبی چین توسط چندین کشور مستقل از جمله چین، تایوان، برونئی، مالزی، فیلیپین و ویتنام است. این اختلافات شامل جزایر، صخره‌ها، سواحل و دیگر ویژگی‌های منطقه، از جمله جزایر اسپراتلی، جزایر پاراسل، سد ساحلی اسکاربرو و مرزهای مختلف در خلیج تونکین است. آب‌های نزدیک جزایر ناتونای اندونزی، که برخی آن‌ها را از نظر جغرافیایی، بخشی از دریای جنوبی چین می‌دانند، نیز مورد مناقشه هستند. اختلافات دریایی همچنین فراتر از دریای جنوبی چین است، مانند جزایر سنکاکو و صخره سوکوترا که در دریای شرقی چین قرار دارند.[۱]
.jpg)
تخمین زده می‌شود که سالانه ۳٫۳۷ تریلیون دلار تجارت جهانی از طریق دریای جنوبی چین انجام می‌شود که[۲] یک‌سوم تجارت جهانی دریایی را تشکیل می‌دهد.[۳] همچنین ۸۰ درصد از واردات انرژی چین و ۳۹٫۵ درصد از کل تجارت چین از طریق دریای جنوبی چین انجام می‌شود.[۲] کشورهای مدعی، علاقه‌مند به حفظ یا به دست آوردن حقوق ذخایر ماهیگیری، اکتشاف و توانایی بهره‌برداری از نفت خام و گاز طبیعی در بستر دریا در بخش‌های مختلف دریای چین جنوبی و کنترل استراتژیک خطوط کشتیرانی مهم هستند. امنیت دریایی نیز یک مسئله است، زیرا اختلافات جاری، چالش‌هایی را برای کشتیرانی ایجاد می‌کند.
در سال ۱۹۳۲، فرانسه رسماً هر دو جزایر پاراسل و اسپراتلی را مدعی شد. چین و ژاپن هر دو اعتراض کردند. در ۶ آوریل ۱۹۳۳، فرانسه، اسپراتلی را اشغال و الحاق آن را اعلام کرد و آن را به‌طور رسمی در هندوچین فرانسه گنجاند.[۴][۵]
در سال ۱۹۴۷، جمهوری چین (۱۹۴۹–۱۹۱۲)، حکومت وقت چین، اکثریت دریای جنوبی چین را قلمروی خود، اعلام کرد. در سال ۱۹۴۹، جمهوری خلق چین، حکومت فعلی چین، اعلام کرد که این ادعا را به ارث برده‌است.
در سال ۲۰۱۳، چین شروع به ساخت جزیره مصنوعی در جزایر اسپراتلی و جزایر پاراسل کرد.[۶] به گزارش رویترز، ساخت جزیره در دریای جنوبی چین، عمدتاً توسط ویتنام و فیلیپین، برای دهه‌ها در مقیاس کوچک ادامه داشت. در حالی که چین به بازی جزیره‌سازی دیر رسیده بود، تلاش‌هایش در مقیاسی بی‌سابقه بود. از سال ۲۰۱۴ تا ۲۰۱۶، بیش از همه کشورهای دیگر در طول تاریخ، سطح جزیره جدیدی ساخته بود و (برخلاف سایر مدعیان) تا سال ۲۰۱۶، تجهیزات نظامی در یکی از جزایر مصنوعی خود قرار داده بود.[۷] همچنین، گزارشی از صدای آمریکا در سال ۲۰۱۹ که کارزار جزیره‌سازی چین و ویتنام در دریای جنوبی چین را مقایسه کرد، بیان کرد که دلیل اینکه ماهیت پروژه جزیره‌سازی ویتنام (در مقایسه با چین) مورد انتقاد یا حمایت کم بین‌المللی قرار گرفته‌است، سرعت پایین‌تر و تصور گسترده دفاعی است.[۸]
اقدامات چین در دریای جنوبی چین به عنوان بخشی از استراتژی‌های برش سالامی یا تاکتیک کلم توصیف شده‌است.[۹][۱۰] از سال ۲۰۱۵، ایالات متحده و سایر کشورها مانند فرانسه و بریتانیا، عملیات آزادی ناوبری را در منطقه انجام داده‌اند.[۱۱] در ژوئیه ۲۰۱۶، یک دادگاه داوری که بر اساس ضمیمه هفتم کنوانسیون حقوق دریاها تشکیل شده بود، علیه ادعاهای دریایی چین در داوری دریای جنوبی چین رای داد.[۱۲] دادگاه، دربارهٔ مالکیت جزایر یا تعیین مرزهای دریایی، حکمی صادر نکرد.[۱۳][۱۴] هر دوی چین و تایوان اعلام کردند که دادگاه را به رسمیت نمی‌شناسند و اصرار داشتند که موضوع باید از طریق مذاکرات دوجانبه با سایر مدعیان حل شود.[۱۵] در ژانویه ۲۰۲۲، وزارت امور خارجه ایالات متحده آمریکا، ادعاهای چین در دریای جنوبی چین را «غیرقانونی» خواند.[۱۶]
جستارهای وابسته
- توسعه‌طلبی چینی
- اختلافات سرزمینی چین
برای مطالعه بیشتر
- Dupuy, Florian; Dupuy, Pierre-Marie (2013). "A Legal Analysis of China's Historic Rights Claim in the South China Sea". American Journal of International Law. 107 (1): 121–141. doi:10.5305/amerjintelaw.107.1.0124.
- Lorteau, Steve (2018). "China's South China Sea Claims as 'Unprecedented': Sceptical Remarks". Canadian Yearbook of International Law. 55: 79–99. doi:10.1017/cyl.2018.6.
- Bautista, Lowell B. (December 2011). "Philippine Territorial Boundaries: Internal Tensions, Colonial Baggage, Ambivalent Conformity" (PDF). JATI – Journal of Southeast Asian Studies. 16: 35–53. Archived from the original (PDF) on 30 July 2013.
- Bonnet, Francois-Xavier (November 2012). "Geopolitics of Scarborough Shoal" (PDF). Irasec's Discussion Paper. Institut de Recherche sur l'Asie du Sud-Est Contemporaine – Research Institute on Contemporary Southeast Asia. No 14.
- Rowan, Joshua P. (2005). "The U.S. -Japan Security Alliance, ASEAN, and the South China Sea Dispute" (PDF). Asian Survey. 45: 414–436. doi:10.1525/as.2005.45.3.414. Archived from the original (PDF) on 16 August 2010.
- Townsend-Gault, Ian; Miller, Meredith; Schofield, Clive; Storey, Ian; Cook, Tim; Djalal, Hasjim (July 2011). "From Disputed Waters to Seas of Opportunity: Overcoming Barriers to Maritime Cooperation in East and Southeast Asia". NBR Special Report. The National Bureau of Asian Research. 30.
- Cook, Tim (17 June 2011). "Rising Tensions in the South China Sea – An interview with Ian Storey". The National Bureau of Asian Research. Retrieved 5 February 2020.
- Tupaz, Edsel (27 April 2012). "Sidebar Brief: The Law of the Seas and the Scarborough Shoal Dispute". JURIST. Archived from the original on 15 June 2018. Retrieved 31 July 2012.
- Van Quyet, Luu, and Nguyen Thi Anh Nguyet. "US-Vietnam maritime security cooperation in the South China Sea: From the Obama administration to the current Biden administration." Cogent Arts & Humanities 10.1 (2023): 2231697. online
- Weissmann, Mikael (2010). "The South China Sea Conflict and Sino-ASEAN Relations: A study in conflict prevention and peace building" (PDF). Asian Perspectives. 34: 35–69. doi:10.1353/apr.2010.0013. Archived from the original (PDF) on 28 July 2014.
- Yea, Andy (2011). "Maritime territorial disputes in East Asia: a comparative analysis of the South China Sea and the East China Sea". Journal of Current Chinese Affairs. 40 (2): 165–193. doi:10.1177/186810261104000207.
- Zhang. Ketian. “Cautious Bully: Reputation, Resolve, and Beijing's Use of Coercion in the South China Sea,” International Security 44:1 (Summer 2019): 117–159.
پیوند به بیرون
- مؤسسه ملی چین برای مطالعات دریای جنوبی چین
- وب سایت برنامه ویتنامی برای مطالعات دریای جنوبی چین در بایگانی‌شده در ۳ ژانویه ۲۰۱۶ توسط Wayback Machine Chương trình nghiên cứu Biển Đông (به ویتنامی)
- - یادداشت‌های ارائه منتشر شده، از جمله تصاویر حمایتی و پاورقی برای ارائه در مؤسسه فیلیپین برای امور دریایی و اقیانوسی موزه و کتابخانه لوپز (انتشار رویداد)