خوراک (زنبور عسل)

خوراک زنبورها (به انگلیسی: Forage - honey bee)، شهد و گرده گیاهان و شکوفه‌ها هستند که در دامنه پرواز آنها قرار دارد. (دامنه پرواز دایره ای است به شعاع مشخص در اطراف کندوی زنبور). یکی از مطالب مهم که باید زنبور داران به آن توجه نمایند قرار گرفتن کندوها به شکلی است که خوراک زنبورها در دامنه پروازی آنها قرار داشته باشد. تا تولید عسل و پرورش زنبورها به حداکثر برسد. به‌طور کلی محدوده پرواز زنبور برای تهیه خوراک در اطراف یک کندو شعاعی برابر ۳٫۲ کیلومتر است. هر چند زنبورها دو تا سه برابر این مقدار می‌توانند پرواز کنند اما آزمایشها نشان داده‌اند که زنبور عسل تا فاصله ۶٫۵ کیلومتری از کندو می‌تواند خوراک تهیه کند اما فاصله بیشتر باعث می‌شود میزان تولید غذا توسط آنها از مصرفشان کمتر شود.^[۱] که باعث لاغری و ضعیف شدن و هم چنین عدم تولید عسل می‌شود. در فصول سرما که خوراک زنبورها کم یا اصلاً وجود ندارد باید کندو را به شکل مصنوعی تغذیه کرد. زنبورها یی که برای گرده افشانی تجاری استفاده می‌شوند معمولاً در فصول سرما در کندو نگه داری می‌شوند و باید به صورت مصنوعی به آنها خوراک رساند تا راندمان کندو برای فصل گرده افشانی بالا بماند. شهد مصنوعی که با قند یا شکر تولید می‌شود منبع اصلی انرژی برای عضلات زنبورها می‌باشد.

پرواز به فاصله‌های دور برای تهیه خوراک باعث از بین رفتن بالهای زنبور می‌شود. همچنین عمر زنبورهای کارگر را کاهش می‌دهد و در نهایت باعث کاهش کارایی گلنی می‌شود. حداقل دمای لازم برای فعالیت مفید زنبورهای عسل تقریباً ۱۳ درجه سانتی گراد (۵۵ درجه فارنهایت) می‌باشد و بهترین دما برای شروع به کار کارگران ۱۹ درجه سانتی گراد (۶۶ درجه فارنهایت) می‌باشد. هرچند نژادهای زنبور عسل اروپایی تفاوت‌های کمی در دمای شروع به کار دیده می‌شود.

منبع شهد و گرده به شکل مستقیم با عرض جغرافیایی، منطقه، فصل و نوع پوشش گیاه مرتبط است. زنبورها می‌توانند جهت و فاصله محل منبع خوراک را با استفاده از رقص دور و رقص وگانه و سیگنال‌هایی که با تکان دادن خود به دیگران اطلاع دهند.

زنبور عسل علاوه بر شهد و گرده می‌توانند از درختان مخروطی و بلوط نیز تغذیه کنند. تنها ملکه زنبور عسل که بهترین خوراک جمع شده را برای تخم‌گذاری و تولید کارگران و ملکه‌های جدید مصرف می‌نماید.