داستان‌های جاتکه

داستان‌های جاتَکه (Jātaka) مجموعه‌ای بزرگ از ادبیات بومی هند است که موضوعات آن مربوط به زاده شدن‌های قبلی گوتاما بودا در قالب انسان و حیوان است. جاتکه‌ها داستان‌های تولدهای پیشین بوداست که در ترکیب با قصه‌ها و افسانه‌های عامیانه، به صورت داستان‌هایی پندآموز در ادبیات بودایی برای آموزش اصول اعتقادی آیین بودا به عامه مردم شکل گرفت. یکی از این داستان‌ها به نام وِسَنْتْرَه جاتَکَه به یکی از زبان‌های ایرانی به نام زبان سغدی که در قسمتی از شمال و شرق ایران بزرگ رایج بوده، باقی مانده‌است.

تانکای بوتانی از جاتکه‌ها، قرن ۱۸ تا ۱۹، فاجودینگ گونپا، تهیمفو، بوتان.

در بودیسم ترواده، جاتکه‌ها یک زیرگروه از متون دینی پالی به‌شمار می‌آیند که در خداکا نیکایا از سوترا پیتاکا گنجانده شده‌است. اصطلاح جاتکه ممکن است به تفسیر سنتی این کتاب نیز اشاره داشته باشد. تاریخ این داستان‌ها بین ۳۰۰ سال قبل از میلاد تا ۴۰۰ بعد از میلاد است.[۱]

فرقه‌های مهاسامگیکا سایتیکا از منطقه آندرا، جاتکه‌ها را به عنوان ادبیات متعارف در نظر گرفتند.[۲]

به گفته‌ای‌کی واردر، جاتکه‌ها پیش‌درآمدهای مختلف زندگی‌نامه‌های افسانه‌ای بودا هستند که در تاریخ‌های بعدی ساخته شده‌اند.[۳] اگرچه بسیاری از جاتکه‌ها از دوره‌های اولیه نوشته شده‌اند که زندگی‌های قبلی بودا را توصیف می‌کنند، مطالب زندگی‌نامه ای بسیار کمی در مورد زندگی خود گوتاما ثبت شده‌است.[۳]

جاتکه-مالای آریا سورا به زبان سانسکریت ۳۴ داستان جاتکه را ارائه می‌دهد.[۴] در غارهای آجانتا، صحنه‌های جاتکه با نقل‌قول‌هایی از آریا شورا،[۵] با خط‌نویسی قرن ششم حک شده‌است. این متن قبلاً در سال ۴۳۴ پس از میلاد به چینی ترجمه شده بود. بوروبودور شامل تصاویری از تمام ۳۴ جاتکه از جاتکه مالا است.[۶]

درون‌مایه

در این داستان‌ها بودای آینده ممکن است به عنوان یک پادشاه، یک طرد شده، یک خدا، یک فیل ظاهر شود – اما، به هر شکلی که باشد، فضیلتی را به نمایش می‌گذارد که داستان سعی در القای آن دارد.[۷] غالباً، داستان‌های جاتکه شامل گروه گسترده‌ای از شخصیت‌ها می‌شود که با یکدیگر تعامل می‌کنند و به مشکلات مختلفی دچار می‌شوند - در نتیجه شخصیت بودا برای حل همه مشکلات مداخله می‌کند و پایان خوشی را رقم می‌زند.

داستان‌های جاتکه به عنوان بخشی از سوتاپیتاکای متون دینی پالی، داستان‌هایی از زندگی گذشته بودا است، زمانی که او یک بوداسف بود و تلاش می‌کرد تا پارامیتاها (ویژگی‌های شخصیتی) را کامل کند. در این داستان‌ها بوداسف گاهی حیوان بود، گاهی انسان و گاهی خدا. در برخی از داستان‌های جاتکه، بوداسف سطح اولیه اخلاقیات پنج دستور را زیر پا می‌گذارد. با این حال، او هرگز دستور پرهیز از دروغ گفتن را زیر پا نمی‌گذارد. برخی از این داستان‌ها بسیار قدیمی هستند و حتی به دوران پیش از بودایی بازمی‌گردند، اما برخی دیگر نسبتاً متاخرند و پس از مرگ بودا یا پارینیبانا نوشته شده‌اند. ترکیب کنونی متن‌ها مربوط به بازه بین قرن سوم قبل از میلاد و قرن دوم میلادی است. ۵۴۷ داستان جاتکه وجود دارد و ۱۰ جاتکهٔ آخر در نقاشی‌های دیواری به تصویر کشیده شده‌است.

تأثیرات

جاتکه

جاتکهٔ تراوادا شامل ۵۴۷ شعر است که کمابیش با تعداد فزاینده ای از بیت‌ها مرتب شده‌اند. به گفته پروفسور فون هینوبر،[۸] تنها ۵۰ مورد آخر گونه‌ای نوشته شده بود که به تنهایی و بدون تفسیر قابل فهم باشند. بسیاری از داستان‌ها و مایه‌های داستانی موجود در جاتکه، مانند خرگوش ماه داستان شاجاتکه (داستان‌های جاتکه: شماره ۳۱۶)،[۹] در بسیاری از زبان‌ها و رسانه‌های دیگر یافت می‌شوند. برای مثال، میمون و تمساح؛ لاک‌پشتی که نمی‌توانست دست از صحبت کردن بردارد و خرچنگ و درنا که در پنچاتنترا (کلیله و دمنه) هندو نیز آمده همه بر ادبیات جهان تأثیر گذاشته و مشهورند.[۱۰] بسیاری از داستان‌ها ترجمه‌هایی از پالی هستند، اما برخی دیگر از سنت‌های شفاهی بومی قبل از آثار پالی گرفته شده‌اند.[۱۱]

جستارهای وابسته

منابع

  • John Strong (2004). Relics of the Buddha. Princeton University Press. ISBN 0-691-11764-0.

برای مطالعهٔ بیشتر

* Cowell, E. B. ; ed. (1895). "The Jataka or Stories of the Buddha's Former Births, Vol.1-6, Cambridge at the University Press. Vol. 1, vol. 2, vol. 3, vol. 6

پیوند به بیرون

🔥 Top keywords: