قانون کمینه لیبیگ

قانون کمینه لیبیگ (به انگلیسی: Liebig's law of the minimum) که اغلب به سادگی قانون لیبیگ (به انگلیسی: Liebig's law) یا قانون کمینه (به انگلیسی: law of the minimum) نامیده می‌شود، اصلی است که در علم کشاورزی توسط کارل اسپرنگل (۱۸۴۰) توسعه یافت و بعد توسط یوستوس فون لیبیگ رایج شد.^[۱] این قانون بیان می‌کند که رشد نه توسط کل منابع موجود، بلکه توسط کمیاب‌ترین منبع (عامل محدودکننده) دیکته می‌شود. این قانون همچنین برای جمعیت‌های زیستی و مدل‌های بوم‌سازگان برای عواملی مانند نور خورشید یا مواد مغذی معدنی اعمال شده‌است.^[۲]